مدرسه ژاندارک
مدرسه دخترانه ژاندارک توسط مبلغین مسیحی «جمعیت خیریه دختران راهبه سن ونسان دو پل» در تهران تأسیس شد.[۱]
بنا
این بنا در حد فاصل خیابان‌های جمهوری، منوچهری، لاله‌زار و فردوسی واقع شده و توسط مبلغان مسیحی به همراه کلیسایی به همین نام ساخته شده است. ساختمان‌های مدرسه و کلیسای ژاندارک به سبک اروپایی و با کمک گرفتن از عناصری از معماری ایرانی ساخته شده است. مدرسه مذکور پس از انقلاب اسلامی به تملک وزارت آموزش و پرورش درآمد. مدرسه ژاندارک به شماره 2928 به ثبت تاریخی رسیده است.[۲]
تاریخچه مدارس دخترانه فرانسوی در ایران
میسیونرهای فرانسوی «جمعیت خیریه دختران راهبه سن ونسان دو پل» که به اختصار «دختران خیریه» یا «خواهران خیریه سن ونسان دو پل» خوانده می‌شدند با هدف گسترش نفوذ دولت فرانسه به ایران آمده بودند ظاهراً در لوای تأسیس مدرسه و کلیسا به ایتام و بیماران کمک می‌کردند.[۳]آنها در سال ۱۲۸۲ ه.ق. (1244ه.ش.) مدارس دخترانه خواهران سن ونسان دوپل را در ارومیه و سلماس و تبریز و اصفهان راه‌اندازی کردند.[۴] تا سال ۱۸۷۵م. (1253ه.ش.) تعداد این مدارس در ارومیه به ۱۰ مدرسه دخترانه رسید (که 418 دانش‌آموز داشت) در ۱۲۹۲ ه.ق. (1253ه.ش.) مدرسه دخترانه سن ژوزف توسط این جمعیت در تهران تأسیس شد. ناصرالدین شاه هم سالیانه هزار و پانصد فرانک به آنها اعانه می‌داد.[۳]در این مدرسه به غیر از خواندن و نوشتن فرانسه و تا حدی تاریخ و جغرافی، به دانش‌آموزان تدبیر منزل مانند خیاطی و اطوکشی نیز آموزش داده می‌شد. تعداد عمده دانش‌آموزان از خانواده‌های اروپایی ساکن تهران و جامعه ارامنه پایتخت بودند، ولی از دختران مسلمان هم تعداد کمی در بین آنها دیده می‌شد. در سال ۱۸۹۹م. (1277ه.ش.) انجمن دیگری از میسیونرهای کاتولیک مدرسه خواهران سنت زیتا (شیل) را افتتاح کردند.[۴]برخی مدرسه ژاندارک را ادامه مدرسه سن ژوزف دانسته‌اند، اما بر اساس برخی اسناد، ژاندارک که به مدرسه سورها نیز شهرت داشت قدیمی‌تر از سن ژوزف بوده و به موازات آن کار می‌کرده است و چنین به نظر می‌رسد که این دو مدرسه بعد از سال 1320 شمسی با نام مشترک مدرسه ژاندارک به کار خود ادامه دادند.[۵]در سال 1931م. (1309ه.ش.) خواهر راهبه پائولین مدیر هر دو مدرسه ژاندارک و سنت جوزف بود که نشان‌دهنده پیوند نزدیک بین این دو مؤسسه بود.[۶]
در دهه 1300 ه.ش.، این مدرسه آموزش ابتدایی و متوسطه را در کلاس‌های جداگانه برای دانش‌آموزان مسلمان و ارمنی ارائه می‌کرد. وزارت آموزش و پرورش ماهانه صد تومان برای حمایت از آموزش زبان فارسی و کمک مالی به دانش‌آموزان نیازمند به این مدرسه اعطا کرد. برنامه درسی مدرسه در مقطع ابتدایی شامل حساب، دیکته، خیاطی، تاریخ و جغرافیا، فراگیری فوائدالادب و آشنایی با علوم ابتدایی (علم‌الاشیاء) بود. در مقطع متوسطه برنامه درسی شامل جبر، هندسه، علوم طبیعی، فارسی (دستور زبان و خواندن متن کلیله و دمنه)، بهداشت، خیاطی و اقتصاد خانه بود.[۶]در 1310ه.ش./ 1932م. در مدرسه ژاندارک 250 شاگرد دختر درس می‌خواندند و بیست نفر از آنها رایگان آموزش می‌دیدند. زنگ‌های صبح مخصوص دروس فرانسه و بعد از ظهرها به دروس فارسی اختصاص داشت. این مدرسه نیز همانند دیگر نهادهای آموزشی فرنگیان به زبان و فرهنگ فارسی چندان دلبسته نبود. گزارش شده بود که از نقطه نظر اجرای برنامه درسی و شیوه آموزش مواد آن مخصوصاً فارسی چندان مورد توجه نیست و باید تغییراتی در این مدرسه حاصل گردد، به ویژه که دولت ایران سالانه نهصد تومان به مدرسه اعانه می‌پرداخت.[۷]معلمان مدرسه نیز اغلب از فارغ‌التحصیلان همین مدرسه بودند و یا از دارالمعلمات به این مدرسه آمده بودند. معلمان کلاس‌های فارسی همگی ایرانی و معلمان کلاس‌های فرانسه همگی از دختران تارک دنیا (سورها) انتخاب می‌شدند. برنامه درسی مدرسه در کلاس‌های ابتدایی شامل حساب، دیکته، پاک‌نویسی، خیاطی، تاریخ، جغرافیا، معرفه الاشیاء، ادبیات و فرائد الادب و در دوره دبیرستان ریاضیات (هندسه و جبر)، علوم (شیمی، فیزیک و تاریخ طبیعی)، تاریخ (تاریخ عمومی، تاریخ شعرا)، فارسی (دستور، کلیله و دمنه)، حفظ الصحه، خیاطی و تدبیر منزل بوده است.[۵]
دانش‌آموزان و معلمان
افراد مشهوری در این مدرسه تحصیل کردند، از جمله: مهین افشار، ماه منیر نفیسی، مهری آهی، قدسیه حجازی، عظمی عدل، هما زاهدی، فخرعظمی ارغون، مهرانگیز منوچهریان، بدرالزمان قریب، شیرین بیانی. از آموزگاران ایرانی این مدرسه می‌توان از فرخ‌رو پارسای نام برد که از سال 1329 تا 1335 شمسی به تدریس دروس زیست‌شناسی در مدرسه ژاندارک اشتغال داشت. ژاله ضرابی نیز از جمله آموزگاران این مدرسه بود.[۸]
پس از انقلاب اسلامی
بعد از سال 1359 شمسی مدرسه ژاندارک به سه مدرسه مجزا تبدیل شد. یک دبستان با نام عدل، یک مدرسه راهنمایی با نام سمیه و یک دبیرستان. اما بعد از چند سال دبستان برچیده شد. ورودی مدرسه راهنمایی از کوچه پلاسکو بود و بقیه فضا، که بسیار هم وسیع است، برای دوره‌هایی خاص در نظر گرفته شد.[۴] اين مدرسه در سال 1401 به دبيرستان هيأت امنايی شهيد فخری‌زاده به مديريت استاد عبدالکريم اسماعيل‌پور تبديل شد.
منابع
- ↑ ت‍راب‍ی ف‍ارس‍ان‍ی، س‍ه‍ی‍لا (1378). اس‍ن‍ادی از مدارس دختران از م‍ش‍روطی‍ت تا پ‍ه‍ل‍وی. تهران: س‍ازم‍ان اسناد م‍ل‍ی ایران، پ‍ژوه‍ش‍ک‍ده اسناد. ص4.
- ↑ م‍لازاده، ک‍اظم (1381). مدارس و ب‍ن‍اه‍ای م‍ذه‍ب‍ی (ت‍ک‍ی‍ه، ح‍س‍ی‍ن‍ی‍ه، خ‍ان‍ق‍اه، ق‍دم‍گ‍اه، مدرسه، م‍ص‍ل‍ی). تهران: س‍ازم‍ان ت‍ب‍ل‍ی‍غ‍ات اسلامی، ح‍وزه ه‍ن‍ری. ص77 به نقل از روزنامه انتخاب. 8 اردیبهشت 1380. ص12.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ دی‍ولاف‍وا، ژن (1378). س‍ف‍رن‍ام‍ه (م‍ادام دی‍ولاف‍وا) "ایران و ک‍ل‍ده" دارای ۳۳۶ ک‍ل‍ی‍ش‍ه و گ‍راوره‍ای زی‍ب‍ا. تهران: ق‍ص‍ه‌پ‍رواز. صص 141-142.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ شاهور، سلی (1392). مدارس فراموش‌شده: بهائیان و آموزش و پرورش نوین در ایران ۱۹۳۴-۱۸۹۹ م. ... . استکهلم: باران. صص90-92.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ شیخ رضایی، انسیه (1371). مدارس فرانسوی در ایران. گنجینه اسناد. شماره 7 و8. صص97-98.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ Djavad Hadidi. FRANCE xv. FRENCH SCHOOLS IN PERSIA. Encyclopaedia Iranica, X/2, pp178-181,
- ↑ ناطق، هما (1375). کارنامه فرهنگی فرنگی در ایران. پاریس: خاوران. ص246.
- ↑ پیرنیا، منصوره (2007). خانم وزیر. آمریکا: مهر ایران. ص76.
پیوند به بیرون
نگارخانه
نویسنده: حکمت بروجردی