حنا

حنا

پرونده:حنا-1.jpg

گیاه حنا

حنا (در عربی فارسی /ḥanā/ در عربی/ḥennā/) بـا نام علمی Lawsonia inermis L یک گونه از جنس لاسونیا و خانواده لیتراسه (Lythraceae) است که گاهی با نام هندی مندی(Mehndi) شناخته میشود.(فرح بخش ص 5)

تاریخچه

استفاده از حنا به عنوان یک ماده دارویی یا آرایشی به زمانهای دور بر میگردد. این گیاه از گذشته بسیار دور در مشرق زمین برای زیبایی و حفظ سلامت به کار می‌رفت. مطالب بسیاری درباره نخستین خاستگاه درخت حنا گفته شده است. عده ای هند را نخستین خاستگاه حنا می دانند اما برخی دیگر نخستین خاستگاه و رویشگاه حنا را مصر باستان می دانند و بر این باورند که این گیاه در سده 12 میلادی از مصر به هند برده شده است.

در مصر اشراف از آن استفاده آرایشی می‌کردند و کارگران استفاده دارویی. حمله اعراب مسلمان به ایران سبب آشنایی ایرانیان با این گیاه شد؛ ولی با نفوذ اروپایی‌ها، استفاده از آن محدود شد.

مشخصات گیاه‌شناختی

سازش بعضی از گیاهان این تیره با محیط زندگی بر پایه ای است که در مناطق گرم به صورت درختچه و در نواحی معتدله به صورت علفی درمی آیند. این گیاه درختچه‌ای بـه ارتفـاع حدود 2 متر و شاخه‌های جوان 4 گوش است. برگ‌ها تخم مرغی یا نیزه‌ای پهن با نوک تیز یا نیشک‌دار، در پایین باریک و به دمبرگ کوتاه تبدیل‌ می‌شوند. طول برگ‌ها 20 تا 36 و عرض 10 تا 13 میلی‌متر است. پودر همین برگ‌ها، حنا را تشکیل می‌دهد. گل آذین خوشه‌ای، به طول 9 تا 12.5 سانتی‌متر، دمگل‌ها به طول 1 تا 3 میلی‌متر. گل بنه سپری به طول 1 میلی‌متر، کاسبرگ‌ها تخم مرغی تا مثلثی و نوک تیز به طول 2.5 تا 3 و عرض 1.5 تا 2 میلی‌متر، بدون کاسبرگ فرعی. گلبرگ‌ها سفید و یا زرد کم رنگ، کلیوی، چروکیده، به طول 4 تا 5 و عرض 3 تا 4.6 میلی‌متر، بلندتر از کاسبرگ‌ها. پرچم‌ها 8 تایی، متقابل با کاسبرگ‌ها، به طول 4 تا 6 میلی‌متر. تخمدان کروی به قطر 1 تا 2 میلی‌متر؛ خامه گوشتی به طول 4 تا 5 میلی‌متر؛ کلاله ساده. کپسول کروی به قطر 4 تا 6 میلی‌متر که درون این کپسول‌ها دانه‌های مخروطی تا سه گوش قهوه‌ای قرار گرفته‌اند بدون کرک به طول 2 و عرض 1.5 میلی‌متر. موسم گلدهی این گیاه اوایل بهار تا اوایل پاییز است. حنا گیاهی بومی مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری است که این گیاه بیشتر در مناطق خشک که در عرض های جغرافیایی بین 15-25 درجه شمالی و جنوبی و از آفریقا تا اقیانوس آرام قرار دارد می روید.

کشت حنای ایران در استان های کرمان و سیستان و بلوچستان و پاره ای از مناطق جنوب به ویژه هرمزگان مرسوم بوده که باید گفت مناطق گرم و خشک برای توسعه کشت حنا مناسب است. تهیه و تولید پودر حنا در ایران محدود به استان یزد بوده که به دلیل نزدیکی آن به کرمان و خشکی هوا این صنعت در آنجا رواج یافته است.(علائی یزدی ص 32).

برگ حنا سالی دوبار برداشت می شود که بار اول، اوایل تیرماه به نام حنای گرما که دارای برگ ضخیم به رنگ سبز روشن ثابت است و بار دوم در اواخر آبان به نام حنای قوس که رنگ آن سبز تیره می باشد که گیاهان تیره حنا به اشکال مختلف علفی، درختچه یا درخت و شامل 500 گونه در 20-30 جنس می باشند. انواع مختلف آنها به تفاوت در نواحی بسیار مرطوب یا در مناطق استوایی و بعضی نیز اختصاصاً در نواحی گرم آمریکا می رویند.ماده رنگی حنا لاوسون نام دارد و دارای فرمول C10H6O3 می باشد که از برگ حنا استخراج می شود و چنانچه حنا را خیس کرده و در مقابل هوا و نور قرار گیرد روی آن قرمز شده و آنچه در برابر هوا و نور نیست سبز رنگ باقی می ماند.

حنا با حنای مجنون (وسمه) که به رنگ آبی تیره است متفاوت است.

خواص حنا در طب سنتی

حنا یکی از گیاهانی است که طی قرون متمادی مورد توجه حکمای طب سنتی بوده است و در کتب متعدد شـرح آن ذکـر شده است. از طرفی استفاده از حنا در مراسم و آداب مذهبی و بعضاً توصیه‌هایی که از بزرگان دین در مورد مصرف حنا آمـده است، موجب شده تا برخی از دانشمندان طب سنتی حنـا را بـا عنوان «سید ریاحین» یاد کنند و با این عبارت اهمیت حنا را در مقایسه با سایر گیاهان یادآوری نمایند. حنا خواص درمانی فراوانی داشته و آن را به تنهایی و یا همراه با روغن‌های گیاهی مانند روغن زیتون، روغن‌های حیوانی، سرکه، زعفران، عسل، موم و... جهت درمان انواع بیماری‌ها از درد عضلانی و ناخن‌های شکننده گرفته تا بیماری‌هایی همچون جذام، وبا و بیماری‌های اعصاب مورد مصرف قرار می‌دادند.طبیعت حنا سرد و خشک است. حنا مصرف خارجی داشته و جهت درمان بیماری‌های پوستی مختلف نظیر خشک کردن زخم‌های ترشح‌دار، درمان جرب (تا حدودی معادل اگزما) و همچنین درمان زخم‌های گوشه ناخن تجویز می‌شده است. حنا یکی از گیاهان مؤثر در درمان آبله و جذام بوده و به طرق مختلفـی در درمان این بیماری‌ها به کار می‌رفته است. آب جوشانده آن در درمان سوختگی به کار میرفته و نیز در درمان زخمهای دهان موثر بوده است.

در رفع سردرد کاربرد داشته است. در کتب طب سنتی در موارد متعددی به ضمادهایی از حنا اشاره شده کـه بـرای رفـع انـواع صُداع (سردرد) به کار می‌رفته‌اند. حنا گذاشتن مخصوصاً در زمستان فقط برای آرایش کردن نبوده بلکه به منظور جلوگیری از ترک خوردن پوست انجام می‌شده است.

حِنّا سرد و خشک است و قابض است،با قطران و روغن زیتون جهت رویانیدن موی سر استفاده میشده. ترکیب آن با عسل و کتیرا جهت تقویت مغز مورد استفاده قرار می‌گرفته است.

نباتیست ساقش بقدر نیم زرع و سرخ و برگش شبیه به برگ مورد و عریض‌تر از آن و نرم و گلش سرخ مایل به سفیدی و فاغیه نامند و خوشبو و در سالی دو بار گل می‌کند.

حنا سرد و خشک است در درجه اولی. آماس را که ماده او گرمی باشد بنشاند و قابض است. و اگر حنا را بپزند و بر موضعی که بر آتش سوخته باشد بنهند منفعت کند، زیرا که در وی قوت تجفیف است بی‌آنکه درد کند و اذی رساند و سودمند است و گل حنا در سردی و گرمی معتدل است و آماس‌ها را بنشاند. روغن حنا نیز ورم‌ها را بنشاند.

حنای یزدو کرماناز بهترین انواع حنا هستند.

فیتوشیمی

مهمترین ماده فعال گیاه حنا Lawsone، لاوسون (2- هیدروکسی – 4، 1- نفتوکینون) است که یک ترکیب رنگی است. لاسون در حالت طبیعی، تا هنگامی که برگ چیده نشده است، رنگی به نظر نمی‌رسد. اما به محض جدا شدن از درخت و قرار گرفتن در نور خورشید و هوا تبدیل به ماده‌ای جدید می‌شود که دارای رنگ قرمز است. خاصیت محافظت‌کننده کبدی، فعالیت ضد دیابت، اثر تنظیم‌کننده سیستم ایمنی بدن، اثرات آنتی اکسیدان، اثر ضد باکتری دارد. این اثر مربوط به وجود ترکیبات نفتوکینونی در گیاه حنا است. عصاره آبی برگ‌های حنا اثرات ضد باکتریایی قابل توجهی از خود نشان می‌دهند.

اثر ضد قارچی، فعالیت ضد درد، در طب سنتی عرب در درمان درد و تب

فعالیت ضد التهابی، اثر التیام زخم

میکروارگانیسم‌هایی که باعث عفونت زخم سوختگی می‌شوند را مهار کنند.

اثر افزایش‌دهنده حافظه

باعث افزایش حافظه، کاهش اضطراب و افسردگی می‌شود و همچنین از طریق تعدیل میزان سروتونین و نوراپی نفرین به خلق و خوی و رفتار نیز تأثیر می‌گذارد.

استفاده آرایشی

حنا مورد مصرف مردان و زنان هردو بوده. مردان موهای سر و صورت و دست و پا را با آن رنگ می‌کردند و زنان معمولاً موهای سر و گاهی تمام دست و پا و زمانی فقط قسمتی از آن را مانند ناخن‌ها، یا کف دست و پا، یا پشت آن را با حنا رنگین می‌ساختند.استفاده پی در پی از حنا، موجب خشکی و شکسته شدن مو می‌شود. از این جهت از حنا، سه یا چهار ماه یک بار باید استفاده شود. برای استفاده بیشتر و به منظور کاهش دادن مواد آسیب‌زای حنا، آن را با آب کافی رقیق می‌کنند و هم می‌زنند، تا مواد قابل حل در آب حل شده و مواد غیرقابل حل آسیب‌دهنده رسوب کند. بعد موی شسته را با آب حنا به طور کامل آغشته می‌کنند، بعد آب می‌کشند. حنا به مو شفافیت و حالت می‌دهد.میزان قرمز شدن و رنگ گرفتن پوست و مو به دو عامل بستگی دارد. یکی ساختمان مو و دیگر ترکیبات شیمیایی حنا. میزان قرمز شدن رنگ مو، بستگی به طبیعت رنگدانه‌هایی دارد که در داخل ساختمان مو موجود است، به همین دلیل میزان تیره و روشنی رنگ مسئله قابل پیش‌بینی نیست. موهای طبیعی و سالم رنگ قرمز زیبا به خود می‌گیرند، ولی موهای سفید یا موهای خشک و شکننده رنگ‌های متفاوت به خود می‌گیرند، زیرا بازتاب ماده شیمیایی رنگ حنا متفاوت است.

در قدیم از حنا دو گونه استفاده می‌شد. یکی جهت رنگ کردن مو و دیگری، جهت ایجاد نقش و نگار بر روی پوست. برای رنگ کردن مو گاهی حنا را با برگ یا میوه گیاهان دیگر چون نیل، قهوه، میخک و لیمو مخلوط می‌کردند. خمیری که از مخلوط کردن حنا با این گیاهان حاصل می‌شد، برای رنگ کردن مو به کار می‌بردند. برای کشیدن نقش و نگار با حنا بر روی پوست، مقدار بسیار کم شکر و روغن به حنا اضافه می‌کردند، تا رنگ اثر و دوام بیشتری پیدا کند. در ایران، مصر و ترکیه هنوز در برخی از شهرهای کوچک و روستاها، قبل از مراسم ازدواج، مراسم حنابندان برگزار می‌گردد. در مراسم حنابندان نه تنها عروس بلکه دیگر دختران جوان و زنان همراه با عروس بر دست و پای خود حنا می‌ببندند.

گاه با حنا نقش‌هاى خاصى در كف دست، پا و ساير بخش‌هاى بدن رسم مى‌كردند. اين نقوش را «نگار» و اين كار را «نگاربندى» مى‌گفتند. براى نگاربندى از سنگ حنابندان استفاده مى‌كردند.

*** در حال تکمیل