صفیه فیروز
زندگی نامه
صفیه نمازی معروف به صفیه فیروز در سال 1285ش. در هنگ کنگ زاده شد.[۱] پدرش حاج محمدحسن نمازی اولین وارد کننده ظروف چینی به ایران بود. وی نیمی از تحصیلاتش را در چین به پایان رساند و به زبانهای چینی، فرانسه و انگلیسی تسلط داشت. به دلیل سفر به کشورهای مختلف اروپایی و آسیایی با فرهنگ های گوناگون آشنا شده و تجربه فراوانی در زمینه فعالیتهای اجتماعی کسب کرد.[۱] وی با محمدحسین فیروز ازدواج کرد و سه فرزند به نامهای اسکندر، نرسی و مریم به دنیا آورد.[۲]
فعالیتها
او در طی جنگ جهانی دوم اقدام به تأسیس درمانگاهی ویژه زنان کرده و خود آن را اداره می کرد.[۲] صفیه برای کمک به خانواده افسران و افراد ارتش، انجمن بانوان افسران را تأسیس کرد و عضو انجمن معاونت شهر بود. وی از جمله نخستین زنانی بود که در «انجمن شیر و خورشید سرخ ایران» به فعالیت پرداخت.[۳] همچنین از پیشگامان تشکیل شورای زنان بود.
شورای زنان از قدیمی ترین جمعیتهای زنان بود که فعالیت خود را در سال 1322 آغاز کرد. اولین جلسه این شورا در منزل صفیه فیروز تشکیل شد. این جمعیت که در ابتدا با پنج عضو شروع به کار کرد پس از اندک زمانی به بیش از چهار صد نفر رسید. فعالیتهای این جمعیت بیشتر ارائه خدمات اجتماعی بود و کمتر فعالیت سیاسی انجام می دادند. او با همکاری هاجر تربیت، صدیقه دولت آبادی و فاطمه سیاح اساس نامه جمعیت زنان را مبنی بر بالا بردن سطح فرهنگ و دانش و به دست آوردن حقوق اجتماعی و سیاسی زنان نوشت.
یکی دیگر از فعالیتهای صفیه فیروز بازدید از زندان زنان و دارالتأدیب کودکان و رسیدگی به امور زنان روسپی بود و به جهت مبارزه با فساد، کلاس درس و هنرآموزی و حرفه ای برای زنان تأسیس کرد.[۴]
شرکت در کنفرانسها و کنگره های بین المللی به عنوان نماینده ایران و سخنرانی در آنجا از دیگر فعالیتهای صفیه فیروز به شمار می آید. از جمله این کنگره ها می توان به:
کنگره ژنو (1321)؛
مجمع جهانی زنان در نیویورک (1325)؛
کنگره آسیایی دهلی (1326)؛[۳]
کنگره اتحاد بین المللی زنان برای صلح و آزادی در پاریس (1326)؛
و کمیسیون حقوق زن در بیروت (1328) اشاره کرد.
سرانجام صفیه فیروز در سال 1369 در پاریس درگذشت.[۳]
منابع
پیرنیا، منصوره (1374). سالار زنان ایران. واشنگتن: مهرایران.
فتحی، مریم (1383). کانون بانوان: با رویکردی به ریشه های تاریخی حرکتهای زنان در ایران. تهران: موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران.
- ↑ فرخ زاد، پوران (1381). کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره، ص618.
- ↑ سهرابی، محمدرضا(1394). فرهنگ نامه زنان ایران و جهان. ج2. تهران: ارتباط نوین، ص 969.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ خ‍ش‍ای‍ار وزری‍ری، ف‍خ‍ری ق‍وی‍م‍ی(1352). ک‍ارن‍ام‍ه زنان م‍ش‍ه‍ور ایران. تهران: وزارت آموزش و پرورش، ص179.
- ↑ بامداد، بدرالملوک(1347). زن ایرانی از انقلاب مشروطیت تا انقلاب سفید. تهران: ابن سینا، ص78.