تفاوت میان نسخه‌های «مهرانگیز دولتشاهی»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۹: | سطر ۹: | ||
<br /> | <br /> | ||
===تحصیلات=== | ===تحصیلات=== | ||
مهرانگیز دولتشاهی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند و برای ادامه تحصیل به آلمان رفت. وی در سال 1328 (1949 م) موفق به اخذ مدرک دکتری در رشته علوم اجتماعی بعد از ده سال از دانشگاه هایدلبرگ که به علت جنگ جهانی دوم نیمه کاره مانده بود، شد و رساله دکتری خود را با عنوان «تکامل (تحول) مذهب و سیاست در رسانه جمعی ایران و تولد آزادی بیان به عنوان پیامد انقلاب 1906 (1285ش.)» نوشت.<ref | مهرانگیز دولتشاهی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند و برای ادامه تحصیل به آلمان رفت. وی در سال 1328 (1949 م) موفق به اخذ مدرک دکتری در رشته علوم اجتماعی بعد از ده سال از دانشگاه هایدلبرگ که به علت جنگ جهانی دوم نیمه کاره مانده بود، شد و رساله دکتری خود را با عنوان «تکامل (تحول) مذهب و سیاست در رسانه جمعی ایران و تولد آزادی بیان به عنوان پیامد انقلاب 1906 (1285ش.)» نوشت.<ref>مسکوب، شاهرخ (1390). ''خاطرات مهرانگیز دولتشاهی''. تهران: صفحه سفید، ص50.</ref><br /> | ||
<br /> | <br /> | ||
===سوابق و فعالیت‌های شغلی=== | ===سوابق و فعالیت‌های شغلی=== | ||
نسخهٔ ۲۹ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۳۴
مهرانگیز دولتشاهی (1296-1387) دیپلمات، اولین سفیر زن ایرانی و نماینده سه دوره مجلس شورای اسلامی از کرمانشاه بود.[۱]
زندگی‌نامه
مهرانگیز دولتشاهی در سال ۱۲۹۶ در اصفهان و در خانواده‌ای از ایل قاجار به دنیا آمد.[۱] پدرش محمدعلی میرزا مشکات‌الدوله، نماینده کرمانشاه در دوره‌های ششم تا هشتم مجلس شورای ملی، رئیس تشریفات دربار رضاشاه و وزیر پست و تلگراف و تلفن در حکومت پهلوی[۲] و مادرش اخترالملوک هدایت دختر هدایت قلی خان اعتضاد الملک بود. جد بزرگ این خانواده «دولتشاه»، پسر بزرگ فتحعلی‌شاه بوده است.[۱] مهرانگیز خواهر مهین دولتشاهی، همسر مظفر فیروز وزیر کار در کابینه احمد قوام و خواهرزاده صادق هدایت بود. وی در سال 1318 با مهندس انصاری، رئیس اسبق بنگاه مستقل برق ازدواج کرد.[۲] مهرانگیز دیپلمات، نماینده سه دوره مجلس شورای ملی و فعال حقوق زنان بود. وی اولین زن ایرانی بود که توانست در تاریخ ایران به مقام سفیر نائل شود. مهرانگیز دولتشاهی سرانجام در مهرماه ۱۳۸۷ در سن ۹۱ سالگی در پاریس درگذشت.[۲]
تحصیلات
مهرانگیز دولتشاهی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند و برای ادامه تحصیل به آلمان رفت. وی در سال 1328 (1949 م) موفق به اخذ مدرک دکتری در رشته علوم اجتماعی بعد از ده سال از دانشگاه هایدلبرگ که به علت جنگ جهانی دوم نیمه کاره مانده بود، شد و رساله دکتری خود را با عنوان «تکامل (تحول) مذهب و سیاست در رسانه جمعی ایران و تولد آزادی بیان به عنوان پیامد انقلاب 1906 (1285ش.)» نوشت.[۳]
سوابق و فعالیت‌های شغلی
دولتشاهی از سال 1335 با سازمان‌های زنان در کشورهای مختلف به همکاری پرداخت و به عنوان نماینده ایران در سمینار حقوق زن در مسکو (1335) و کنفرانس سازمان ملل متحد برای سازمان‌های غیردولتی در رم (1336) شرکت کرد. همچنین به عنوان ناظر ایرانی کمیسیون حقوق زن سازمان ملل در ژنو (1340) حضور داشت.
دولتشاهی عضو نمایندگی ایران در کنفرانس کار در ژنو در سال 1343 و عضو هیئت ایرانی در کمیسیون حقوق زن در سال 1344 بود. وی در سال 1349 نیز به عنوان نماینده ایران در سمینار حقوق بشر سازمان ملل متحد در مسکو شرکت کرد.
در دوره وزارت عباسعلی خلعتبری در وزارت امور خارجه ایران، از مهرانگیز دولتشاهی برای تصدی سفارت ایران در دانمارک دعوت به عمل آمد و وی در سال 1354 به عنوان اولین سفیر زن عازم سفارت ایران در دانمارک شد و تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی به این مأموریت ادامه داد.[۲]
فعالیت‌های اجتماعی
مهرانگیز دولتشاهی در سال ۱۳۲۵ در سازمان خدمات اجتماعی و انجمن حمایت از زندانیان مشغول به کار شد[۴] و ریاست اداره آموزش اجتماعی را برعهده گرفت. وی در همان سال به عضویت شورای مرکزی حزب دموکرات درآمد و بخش زنان حزب را تشکیل داد. همچنین جمعیت خیریه زنان شهرداری را نیز در سال 1325 احداث نمود. دولتشاهی از سال 1326 تا 1328 عضو کمیته تعلیم و تربیت سازمان شاهنشاهی و از سال 1333 تا 1335 رئیس قسمت آموزش اجتماعی در بنگاه عمران کشور بود و در سال 1335 کانون خدمات جمعیت در جنوب تهران را تشکیل داد.
مهرانگیز دولتشاهی در سال 1334 به همراهی پروین خانلری، سعیده زنجانی، مهری صادقی‌نژاد، فروغ شهاب، شکوه ریاضی، قمر آریان، مهری آهی و پریچهر حکمت «جمعیت راه نو» را تشکیل دادند که در زمینه حقوق زنان فعالیت می‌کرد. او به مدت 7 سال ریاست این جمعیت را به عهده داشت. وی این جمعیت را برای دفاع از حقوق زنان ایرانی بنیاد نهاد و برای بهبود زندگی زنان ایرانی و از جمله برای سوادآموزی زنان جنوب شهر تهران تلاش بسیاری کرد. این گروه، اولین نمایشگاه بین‌المللی «فعالیت زن» را با شرکت 30 کشور آسیایی و اروپایی[۵] در ایران برگزار نمود.[۲]
وی در سال 1339 به نمایندگی از طرف شورای عالی زنان به استانبول رفت و از سال 1340 تا 1344 خزانه‌دار انجمن حمایت از زندانیان بود. دولتشاهی بنیانگذار شعبه شیر و خورشید سرخ کرمانشاه در سال 1346 و عضو مؤسس و خزانه‌دار جمعیت ملی مبارزه با سرطان در سال 1351 نیز بود. وی در ارتباط با امور زنان، مشاغل و سمت‌های مختلفی را احراز نمود از جمله: عضو کمیته اجرایی شورای زنان، عضو نهضت آزادی زنان ایران، عضو جمعیت بانوان صلح جو،[۲] نایب رئیس و رئیس شورای بین المللی زنان،[۶] عضو مؤسس شورای عالی جمعیت زنان ایران و دبیر این شورا،[۷] عضو جمعیت شیر و خورشید سرخ، عضو جمعیت خیریه فرح پهلوی و عضو هیئت امنای دانشگاه کرمانشاه.
دولتشاهی از مؤسسین کانون مترقی و حزب ایران نوین و عضو هیئت اجرایی شورای مرکزی این حزب و همچنین مؤسس شعبه حزب ایران نوین در کرمانشاه بود.[۸] وی در سال 1342 به عنوان کاندیدای کانون مترقی در انتخابات دوره بیست و یکم قانون‌گذاری شرکت کرد و موفق شد به عنوان نماینده مردم کرمانشاه به مجلس شورای ملی راه یابد. همچنین در دوره‌های بیست و دوم و بیست و سوم مجلس شورای ملی نیز به طور متوالی از کرمانشاه انتخاب و به مجلس راه یافت. وی عضو کمیسیون‌های امور خارجه، برنامه، فرهنگ و هنر و کمیسیون همکاری مجلسین و از مبتکران قانون حمایت خانواده در مجلس بود که حق طلاق را برای زنان به رسمیت می‌شناخت و اختیار همسر دوم توسط مرد را منوط به اجازه همسر اول می‌کرد.[۲]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ مسکوب، شاهرخ (1390). خاطرات مهرانگیز دولتشاهی. تهران: صفحه سفید، ص5.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ نظری، منوچهر (1395). زنان در عرصه قانون‌گذاری ایران (1285-1395ش). تهران: کویر، صص180-182.
- ↑ مسکوب، شاهرخ (1390). خاطرات مهرانگیز دولتشاهی. تهران: صفحه سفید، ص50.
- ↑ دژم، عذرا (1384). اولین زنان. تهران: علم، صص160-161.
- ↑ بامداد، بدرالملوک (1347). زن ایرانی از انقلاب مشروطیت تا انقلاب سفید. تهران: ابن سینا، ص80.
- ↑ کولایی، الهه؛ جدا، خدیجه (1397). زن در تاریخ مجلس‌های ایران. تهران: خرسندی، ص209.
- ↑ زندگی‌نامه نمایندگان زن در مجلس سنا و شورا (دوران قبل و بعد از انقلاب اسلامی) (1380). تهران: مرکز امور مشارکت زنان، واحد اطلاع‌رسانی زنان.
- ↑ خشایار وزیری، فخری قویمی (1352). کارنامه زنان مشهور ایران. تهران: وزارت آموزش و پرورش، ص223.