تفاوت میان نسخه‌های «نامه بانوان»
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
نشریه نامه بانوان در سال 1299 به مدیریت و سردبیری [[شهناز آزاد]] و با همکاری همسر وی، ابوالقاسم آزاد مراغه ای در تهران منتشر شد. | نشریه نامه بانوان در سال 1299 به مدیریت و سردبیری [[شهناز آزاد]] و با همکاری همسر وی، ابوالقاسم آزاد مراغه ای در تهران منتشر شد.[[پرونده:بانوان.jpg|بندانگشتی|نشریه «نامه بانوان»، سال اول، شماره 1، صفحه 1 <ref>''نخستینه های مطبوعات، گزیده شماره های اول نشریه های عهد قاجار''(1387). ج3. شورای ساماندهی و اطلاع رسانی میراث مطبوعات ایران، تهران: سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، ص1250-1257.</ref>]]{{TOClimit}} | ||
[[پرونده:بانوان.jpg|بندانگشتی|نشریه «نامه بانوان»، سال اول، شماره 1، صفحه 1 <ref>''نخستینه های مطبوعات، گزیده شماره های اول نشریه های عهد قاجار''(1387). ج3. شورای ساماندهی و اطلاع رسانی میراث مطبوعات ایران، تهران: سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، ص1250-1257.</ref>]] | |||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ ۱۹ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۵۸
نشریه نامه بانوان در سال 1299 به مدیریت و سردبیری شهناز آزاد و با همکاری همسر وی، ابوالقاسم آزاد مراغه ای در تهران منتشر شد.
تاریخچه
نشریه نامه بانوان در سال 1299 به مدیریت و سردبیری شهناز آزاد و با همکاری همسر وی - ابوالقاسم آزاد مراغه ای- در تهران منتشر شد. شماره اول این روزنامه در هشت صفحه به قطع خشتی و چاپ سربی در مطبعه کلیمیان تهران به تاریخ 1 اسد 1299 مطابق با 12 ذی القعده 1338 منتشر شد. این نشریه ماهی دوبار منتشر شده و هزینه اشتراک سالانه آن 30 قران و ششماهه 20 قران بود. شعار نشریه «زنان نخستین آموزگار مردانند» بود که در بالای عنوان نشریه نوشته شده بود و در پایین عنوان، هدف از انتشار روزنامه این طور نوشته شده است: «این روزنامه براى بیدارى و رستگارى زنان بیچاره و ستمكش ایران است».[۲]
مندرجات شماره اول بعد از سرمقاله عبارت است از مقالات راجع به نسوان و مختصری اخبار مهم داخلی و اخبار مهم خارجی.
نامه بانوان سه روز بعد از چاپ نخستین شماره‌اش توقیف شد زیرا در مقاله ای نوشته بود «حجاب خرافه و موهومات و حصار سنت، جلوی دیدگان زنان و مردان را در این کشور سد کرده است». سپس با این شرط که در شماره بعدی بنویسد منظور از حجاب در این جمله، حجاب زنان نیست، اجازه انتشار مجدد یافت. در دو شماره اول شعر «کفن سیاه» از میرزاده عشقی نیز منتشر شده بود. شهناز آزاد در شماره سوم مدعی شد که منظورش از «حجاب»، «حجاب خرافه و جهل» بوده و نه چادر و روبنده.[۱]
از مسائل مهم مورد تأکید این روزنامه فراهم‌سازی امکانات تحصیل و سوادآموزی به زنان در ایران و ساخت مدارس دخترانه است. این روزنامه بی‌سواد نگه‌داشتن زنان و دختران را مایه عقب‌افتادگی، فساد و مانع پیشرفت می‌داند.
این نشریه به دلیل مشکلات مالی پس از انتشار چند شماره تعطیل شد.
منابع
نگارخانه
نشریه «نامه بانوان»، سال اول، شماره 1، صفحه 2
نشریه «نامه بانوان»، سال اول، شماره 1، صفحه 3
نشریه «نامه بانوان»، سال اول، شماره 1، صفحه 4
نشریه «نامه بانوان»، سال اول، شماره 1، صفحه 5
نشریه «نامه بانوان»، سال اول، شماره 1، صفحه 6
نشریه «نامه بانوان»، سال اول، شماره 1، صفحه 7
نشریه «نامه بانوان»، سال اول، شماره 1، صفحه 8
