سکینه پری

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سکینه پری در دوران جوانی[۱]
سکینه پری در دوران میانسالی[۱]
سکینه پری در دوران پیری[۱]

سکینه پری (1281ش. ـ 1357ش.) جراح زنان، زایمان و مامایی ساکن بندرگز بود.

زندگی‌نامه

سکینه پری فرزند نصرالله همدانی در سال 1281 شمسی در باغچه سرای شوروی به دنیا آمد. مادر او از ارامنه ایرانی بود.[۲]سال تولد سکینه پری بر روی سنگ مزار 1277 درج شده است، اما به گفته خودش در سال 1281 متولد شده بود. سکینه پری در سال 1357 در بندرگز درگذشت و در آرامستان این شهر به خاک سپرده شد.[۱]

تحصیلات

سکینه پری تحصیلات مدرسه و دانشگاهی‌اش را در شهر آستاراخان به اتمام رساند و در سن 26 سالگی، موفق به کسب مدرک پزشکی عمومی شد.[۱] سپس در سال 1312، در 31 سالگی، در مسکو در رشته جراحی زنان و زایمان و سرطان‌شناسی تخصص گرفت و مدت 5 سال در بیمارستان‌های مختلف خدمت کرد، اما همیشه عاشق وطنش ایران بود و چون پدر و مادرش در یک زمان از دنیا رفتند[۲]با تنها خواهرش عزم سفر به ایران کرد.[۳]در سال 1313 مطابق قانون طبابت در ایران بعد از امتحان دادن و ارائه مدارک، اجازه طبابت در ایران را گرفت و با شماره نظام پزشکی 4745 [۲]مشغول به خدمت شد. از آنجا که به زبان ترکی بیشتر از فارسی تسلط داشت، در شهر قره سو پیشنهاد شرکت شیلات را پذیرفت و مدت 14 سال مشغول خدمت در شیلات شد[۲]و همانجا با پزشک جوانی به نام مقصود نیرو ازدواج کرد،[۱] ولی بعد از چهار سال از همسرش جدا شد. او سپس به بندرگز رفت و به طور خصوصی به کار طبابت و خدمت به مردم ادامه داد.[۲]کمک به مستمندان و بینوایان برای مردم آن دیار از سوی او یادآور نقش آلبرت شوایتزر برای مردم آفریقا بود.[۴]او بسیاری از مردم را بدون دریافت هزینه درمان می‌کرد. در سال‌هایی که در مطب بندرگز فعالیت می‌کرد، از آمریکا و تهران چندین دعوت‌نامه برای حضور در همایش و تدریس در دانشگاه دریافت کردند، اما او به جز شرکت کردن در یک دوره آموزشی- تخصصی در دانشگاه تهران، در هیچ یک از مراسم‌ها حضور پیدا نکرد. سکینه پری تا سن هفتاد سالگی به درمان بیماران ادامه داد.[۳]

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ اطلاعات بانوان (1352). شماره832. ص18.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ خشایار وزیری، فخری (قویمی) (1352). کارنامه زنان مشهور ایران. تهران: وزارت آموزش و پرورش. ص270.
  3. پیرنیا، منصوره (1374). سالار زنان ایران. واشنگتن: مهر ایران. ص220.
  4. دژم، عذرا (1384). اولین زنان. تهران: علم. ص101.


پیوند به بیرون

  1. مداریو
  2. سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران


نگارخانه


نویسنده: هانیه قهرمانی