سکینه پری

از دانشنامه الکترونیکی زنان
نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۴۸ توسط H-ghahremani (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «سکینه پری (1281ش. ـ 1357ش.) جراح ساکن در بندرگز گرگان که در کمک به بینوایان و معالجه مستمندان معروف بود. با توجه به تصویر سنگ مزار او سال تولد 1277 === زندگی‌نامه === سکینه پری فرزند نصرالله همدانی در 1281 شمسی در باغچه سرای شوروی به دنیا آمد و مادرش از ار...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

سکینه پری (1281ش. ـ 1357ش.) جراح ساکن در بندرگز گرگان که در کمک به بینوایان و معالجه مستمندان معروف بود.

با توجه به تصویر سنگ مزار او سال تولد 1277

زندگی‌نامه

سکینه پری فرزند نصرالله همدانی در 1281 شمسی در باغچه سرای شوروی به دنیا آمد و مادرش از ارامنه ایران بود.[۱] البته سال تولد او بر روی سنگ مزار 1277 است اما به گفته خود و در مصاحبه با مجله اطلاعات بانوان در سال 1281 متولد شده بود. سکینه پری در سال 1357 در بندرگز درگذشت و در آرامستان این شهر به خاک سپرده شد.[۱]

تحصیلات

سکینه پری تحصیلات رشته طب را در شوروی طی کرد و در سال 1312 در مسکو در جراحی و سرطان شناسی متخصص شد. سکینه مدت 5 سال در بیمارستانهای مختلف خدمت کرد اما همیشه عاشق وطنش ایران بود و چون پدر و مادرش در یک زمان از دنیا رفتند.[۱] در سال 1317 با تنها خواهرش عزم سفر کرد و به ایران آمد.[۲] در 1313 مطابق قانون طبابت ایران بعد از امتحان دادن و ارائه مدارک اجازه طبابت در همه جای ایران گرفت و چون به زبان ترکی بهتر وارد بود در شهر قره سو پیشنهاد شرکت شیلات را قبول کرد و مدت 14 سال مشغول خدمت بود و همانجا ازدواج کرد ولی به واسطه اختلاف بین خواهرش با شوهر او بعد از چهار سال از همسرش جدا شد و به بندرگز گرگان رفت و به طور خصوصی به کار طبابت و خدمت به مردم ادامه داد.[۱]

شهرت

گفته می شود کمک به مستمندان و بینوایان برای مردم آن دیار از سوی وی یادآور نقش آلبرت شوایتزر برای مردم آفریقا بود.[۳]


اسم او به عنوان دکترای حرفه ای پزشکی با شماره نظام پزشکی 4745 ثبت شده است.[۲]


در حال تکمیل

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ خشایار وزیری، فخری (قویمی) (1352). کارنامه زنان مشهور ایران. تهران: وزارت آموزش و پرورش. ص270.
  2. پیرنیا، منصوره (1374). سالار زنان ایران. واشنگتن: مهر ایران. ص220.
  3. دژم، عذرا (1384). اولین زنان. تهران: علم. ص101.