شلیته

شلیته /ʃælite/

تعریف

دامن کوتاه پرچین که زنان در گذشته روی تنبان می­پوشیدند.

شکل و جنس

جنس آن معمولا از کتان سفید یا مخمل­های رنگارنگ بود. طبقات کم درآمد شلیته های خود را از پارچه چیت گلدار و رنگی می­دوختند. معمولا دور شلیته هایی که از کتان سفید بود را با خامه­های رنگین یا نخ قرقره مشکی گلدوزی و حاشیه دوزی می­کردند. هرچه چین های دورکمر ریزتر و پرتر بود شلیته ارزش بیشتری داشت. پس از این که پوشیدن تنبانهای پر چین از مد افتاد شلیته جای آن را گرفت و با شلوارهای مشکی پوشیده می­شد. زنان معمولا در خانه تنبان و شلیته می­پوشیدند. گاهی زنان اشراف ده و یا یازده شلیته را روی هم می­پوشیدند و آن ها را با بند قیطانی می­بستند تا جایگزین فنر زیر دامن شود. درازای شلیته بر حسب منطقه جغرافیایی متفاوت بود، به گونه­ای که از تهران به سمت جنوب ایران در شهرهای مختلف بر طول آن افزوده می­شد. مثلا در تهران کوتاه بود، در اصفهان تا زانو می­رسید و در شیراز بلند تر بود.

منابع

ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.

غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.

نگار زن: تاریخ مصور لباس زن در ایران (1352). تهران: انجمن بین‌المللی زنان در ایران.