نیره سعیدی
نیره سعیدی (میرفخرایی) (1299-1370) برنده جایزه فرهنگی یونسکو و نماینده مجلس شورای ملی در دوره های بیست و دوم و بیست و سوم از تهران بود.
زندگینامه
نیره سعیدی (میرفخرایی) در سال 1299 در تهران به دنیا آمد.[۱] پدرش سید موسی (معیرالملک) میرفخرایی و مادرش نظم الملوک خواجه نوری بود. وی تحصیلات اولیه خود را در مدرسه ژاندارک گذراند و در دانشسرای عالی ادامه تحصیل داد. برای ادامه تحصیل به فرانسه رفته و در رشته ادبیات فرانسه فارغ التحصیل شد.[۲] سعیدی طبع شاعرانه داشت و آثارش اعم از منثور و منظوم در مطبوعات بعد از شهریور 1320 به چاپ رسیده است.[۳]
همسر نیره سعیدی، محمد سعیدی نام داشت و نماینده مجلس سنا بود. حاصل ازدواج آنها دو دختر به نامهای مریم و مینا بود.
نیره سعیدی در ۲۱ مرداد ۱۳۷۰ در پاریس درگذشت.
فعالیتهای اجتماعی و سیاسی
نیره سعیدی در سال 1323، امتیاز مجله ماهنامه بانو را گرفت و چند سالی آن را انتشار داد. وی همچنین با رادیو ایران نیز همکاری داشت و مدیر و مجری برنامه بانو بود. سعیدی از فعالان امور زنان و از اعضای مؤسس شورای عالی جمعیت زنان بود و سمت هایی چون سخنگو و ریاست روابط عمومی شورای عالی جمعیت زنان، عضو شورای فرهنگی سلطنتی، عضو هیئت مؤسس سازمان شاهنشاهی و خدمات اجتماعی و عضویت در هیئت امنای کتابخانه پهلوی را بر عهده داشت.
در سال 1343 نیره سعیدی به همراه مهرانگیز منوچهریان، پروین صوفی، شوکت ملک جهانبانی و فرخ رو پارسا برای اولین بار به عضویت هیئت منصفه مطبوعات انتخاب شدند.[۴]
نیره سعیدی از طریق فعالیت مطبوعاتی و همچنین به واسطه نفوذ همسرش که سناتور تهران بود، با عضویت در حزب ایران نوین به تدریج به فعالیت های سیاسی روی آورد و خود را کاندیدای نمایندگی مجلس کرد.[۳] وی در سال 1346 در دوره بیست و دوم قانون گذاری به عنوان نماینده مردم تهران به مجلس شورای ملی راه یافت. همچنین در سال 1350 در دوره بیست و سوم به طور متوالی از سوی مردم تهران به نمایندگی مجلس شورای ملی انتخاب شد.[۵] وی در مجلس عضو کمیسیون های فرهنگ و هنر، اطلاعات، امور خارجه و کمیسیون رسیدگی به سؤالات بوده است.[۳]
فعالیتهای علمی
نیره سعیدی علاوه بر فعالیتهای سیاسی به کار ترجمه نیز می پرداخت. از مهمترین آثار او می توان به ترجمه اشعار لافونتن اشاره کرد. سعیدی به خاطر ترجمه این اشعار برنده جایزه یونسکو شد. وی اولین زن ایرانی است که برنده جایزه یونسکو گردید.[۶] از دیگر آثار او می توان به
- ح‍م‍اس‍ه‌ه‍ا و اف‍س‍ان‍ه‌ه‍ای مردم آل‍م‍ان
- کازانوا
- شطرنج‌‌باز
- ن‍ق‍ش آی‍ن‍ده
- و ترانه من
اشاره کرد.
منابع
- ↑ پیرنیا، منصوره (1374). سالار زنان ایران. واشنگتن: مهرایران، ص307.
- ↑ پیرنیا، منصوره (1374). سالار زنان ایران. واشنگتن: مهرایران، ص135.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ نظری، منوچهر (1395). زنان در عرصه قانون گذاری ایران (1285-1395ش). تهران: کویر، صص184-186.
- ↑ پیرنیا، منصوره (1374). سالار زنان ایران. واشنگتن: مهرایران، ص205.
- ↑ زندگینامه نمایندگان زن در مجلس سنا و شورا (دوران قبل و بعد از انقلاب اسلامی) (1380). تهران: مرکز امور مشارکت زنان، واحد اطلاع رسانی زنان.
- ↑ دژم، عذرا (1384). اولین زنان. تهران: علم، صص173-174.