نگار

نگار ماده ای است که اساساْ‌ از حنا تهیه شده و جهت ایجاد طرح و نقش بر روی انگشتان و کف دست ها و پاها به کار می رود. نگار با حنا، ماده ای که برای تقویت و رنگ کردن موها به کار می رود، اندکی تفاوت دارد. امروزه، مصرف نگار در میان اعراب و مسلمانان آسیای جنوبی بیش از ایرانیان رواج دارد. ایرانیان در مراسم عروسی، کف دست ها و پاهای عروس را با نگار نقش می بستند، سنتی که هنوز به شکلی نمادین و البته بسیار ساده تر تحت عنوان حنابندان مرسوم است. ژان شاردن در سفرنامه ی خود می نویسد: زنان و همچنان مردان، برای تقویت موها و پوست خود از حنا استفاده می کنند، حنا در مقابل نور خورشید و همچنین سرمای هوا، پوست و موی ایشان را محافظت می کند. دکتر پولاک اثبات نمود که حنا بر روی بافت های محکم تر همچون ناخن و کف پاها دوام بیشتری دارد. بهترین نوع حنای ایران متعلق به یزد است. طبق احادیث، حضرت رسول (ص) خود نیز از حنا استفاده کرده و آن را سیدالریاحین می خواندند. حنا خواص درمانی فراوانی داشته و آن را به تنهایی و یا همراه با روغن های گیاهی، روغن های حیوانی، روغن زیتون، سرکه، زعفران، عسل، موم و... جهت درمان انواع بیماری ها از درد عضلانی و ناخن های ضعیف گرفته تا بیماری هایی همچون جذام، وبا و بیماری های اعصاب مورد مصرف قرار می دادند.

منابع

سودآور فرمانفرمائیان (1381). هفت قلم آرایش ـ لوازم آرایش ایرانیان. ترجمه مژگان محمدیان نبینی. کتاب ماه هنر. شماره 45-46. صص120-123.