حنا

حنـا بـا نـام علمـی Lawsonia inermis L. از خـانوادۀ حنائیان (Lythraceae) است .

استفاده از حنا از گذشـته بسـیار دور در مشـرق زمین معمول بود و غرض از آن زیبایی و حفـظ سـلامت بـوده    است. استعمال آن در ایران به زمان فتح ایران توسط مسـلمانان برمی‌گردد؛ ولی رفته رفته با رخنه اروپایی‌ها، اسـتفاده از آن محدود شده است.

مشخصات گیاه‌شناختی

این گیاه درختچه‌ای بـه ارتفـاع حدود 2 متر و شاخه های جوان 4 گوش است. برگ ها واژ تخم مرغی یا نیزه ای پهن با نوک تیز یا نیشک دار، در پایین باریک و به دمبرگ کوتاه تبدیل شونده، به طول 20 تا 36 و عرض 10 تا 13 میلیمتر، با رگبرگهای شانه ای. گل آذین خوشه ای، به طول 9 تا 12.5 سانتی متر، دمگل ها به طول 1 تا 3 میلیمتر. گل بنه سپری به طول 1 میلی متر، کاسبرگ ها تخم مرغی تا مثلثی و نوک تیز به طول 2.5 تا 3 و عرض 1.5 تا 2 میلیمتر، بدون کاسبرگ فرعی. گلبرگ ها سفید و یا زرد کم رنگ، کلیوی، چروکیده، به طول 4 تا 5 و عرض 3 تا 4.6 میلیمتر، بلندتر از کاسبرگ ها. پرچم ها 8 تایی، متقابل با کاسبرگها، به طول 4 تا 6 میلیمتر. تخمدان کروی به قطر 1 تا 2 میلیمتر؛ خامه گوشتی به طول 4 تا 5 میلیمتر؛ کلاله ساده. کپسول کروی به قطر 4 تا 6 میلی متر که درون این کپسول ها دانه های مخروطی تا سه گوش قهوه ای قرار گرفته اند بدون کرک به طول 2 و عرض 1.5 میلیمتر. موسم گلدهی این گیاه اوایل بهار تا اوایل پاییز می باشد. گیاه کاشته شده در مناطق خلیجی عمانی و ایرانی تورانی.

پراکندگی جغرافیایی: ایران، پاکستان، هند، نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری شرق آفریقا، جنوب آسیا. نمونه تیپ از هند و مصر. پراکندگی در ایران: غرب و جنوب.

خواص حنا در طب سنتی

حنا یکی از گیاهانی است که طی قرون متمادی مورد توجه حکمای طب سنتی بوده است و در کتب متعدد شـرح آن ذکـر شده است. از طرفی استفاده از حنا در مراسم و آداب مذهبی و بعضاً توصیه‌هایی که از بزرگان دین در مورد مصرف حنا آمـده است، موجب شده تا برخی از دانشمندان طب سنتی حنـا را بـا عنوان «سید ریاحین» یاد کنند و با این عبارت اهمیت حنا را در  مقایسه با سایر گیاهان یادآوری نمایند. بـر اسـاس منـابع طـب سنتی طبیعت حنا مرکب القوی مایل به سردی و در دوم خشک و در برخی موارد در اول گرم ذکر شده است. در منابع مکتوب طب سنتی خواص متعددی برای حنا ذکـر شده است. در شروحی که در مورد حنا نگاشته شده به قابلیـت  حنا جهت درمان بیماری‌های پوستی مختلف اشاره شده اسـت. برای مثال جهت خشک کردن زخم‌های ترشح‌دار، برای درمـان جرب (تا حدودی معادل اگزما) و همچنین جهت درمان زخم‌های گوشه ناخن تجویز می شده است.  حنـا یکـی از گیاهان مؤثر در درمان آبله و جذام بوده و به طرق مختلفـی در درمان این بیماری‌ها به کار می رفته است.

به بیماری‌های مغز و اعصاب مرتبط بوده است. برای مثال حنـا در رفع سردرد کاربرد داشته است. در کتب طـب سـنتی در مـوارد متعددی به ضمادهایی از حنا اشاره شده کـه بـرای رفـع انـواع صُداع (سردرد) به کار می‌رفته‌اند.

حِنّا سرد و خشک است اندر آخر درجه ی اول، و اندر او قوّتی است که تحلیل و قبَض کند، و چون اندر آب بپزند، و آن آب بر اندام سوخته ریزند منفعت کند، و آماسهای گرم را نیز، از قبل آنکه خشکی اندر او حاصل کند بی رنج، و ریش دهان را نیک بود خاصه ریشی که از جنس قُلّاع بود، و روغنش معتدل است میان سرد و گرم، موی را قوی و سیه کند.

به کسر حاء و تشدید نون نباتیست ساقش بقدر نیم زرع و سرخ و برگش شبیه به برگ مورد و عریض تر از آن و نرم و گلش سرخ مایل به سفیدی و فاغیه نامند و خوشبو و در سالی دو بار گل می کند.

حنا سرد و خشک است در درجه اولی. آماس را که ماده او گرمی باشد بنشاند و قابض است. و اگر حنا را بپزند و بر موضعی که بر آتش سوخته باشد بنهند منفعت کند، زیرا که در وی قوت تجفیف است بی آنکه درد کند و اذی رساند و سودمند است و گل حنا در سردی و گرمی معتدل است و آماسها را بنشاند. روغن حنا نیز ورمها را بنشاند.

فیتوشیمی

مهمترین ماده فعال گیاه حنا Lawsone، لاوسون (2- هیدروکسی – 4، 1- نفتوکینون) است که یک ترکیب رنگی است. خاصیت محافظت کننده کبدی، فعالیت ضد دیابت، اثر تنظیم کننده سیستم ایمنی بدن، اثرات آنتی اکسیدان، اثر ضد باکتری دارد. این اثر مربوط به وجود ترکیبات نفتوکینونی در گیاه حنا است. عصاره آبی برگ های حنا اثرات ضد باکتریایی قابل توجهی از خود نشان می دهند.

اثر ضد قارچی، فعالیت ضد درد، در طب سنتی عرب در درمان درد و تب

فعالیت ضد التهابی، اثر التیام زخم

میکروارگانیسم هایی که باعث عفونت زخم سوختگی می شوند را مهار کنند.

اثر افزایش دهنده حافظه

باعث افزایش حافظه، کاهش اضطراب و افسردگی می شود و همچنین از طریق تعدیل میزان سروتونین و نوراپی نفرین به خلق و خوی و رفتار نیز تأثیر می گذارد.

*** در حال تکمیل