تفاوت میان نسخه‌های «آغابیگم دختر مهتر قرائی خراسانی»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
===زندگی‌نامه=== | ===زندگی‌نامه=== | ||
آغابیگم متخلص به "آقایی" از زنان شاعر، اوایل قرن دهم هجری و دختر مهتر قرائی خراسانی بود.<ref name=":0">عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم؛ عقیقی بخشایشی، حبیبه (1382). ''زنان نامی در تاریخ، فرهنگ و تمدّن اسلامی''. تهران: نوید اسلام. ص219.</ref> پدرش در دربار محمدخان شیبانی (905-916ق.) از امرای خاندان شیبانی خدمت می‌کرد.<ref>رجبی، محمد حسن (1374). ''مشاهیر زنان ایرانی و پارسی‌گوی، از آغاز تا مشروطه''. تهران: سروش. ص4.</ref> آغابیگم به دلیل موقعیت خانوادگی توانست سواد بیاموزد.<ref>فرخزاد، پوران (1381). ''کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز''. تهران: قطره. ص43. </ref> وی که در شاعری طبعی روان و خوش ذوق داشت، از جوانی آوازه شعرهایش در اطراف پیچید و به ویژه در دربار محمدخان ترکمان از عزت و اعتبار بسیاری بهره‌مند شد، چنان که خود را هم‌تراز شعرای بزرگ ایران می‌پنداشت و دیگران نیز او را تأیید می‌کردند.<ref>م‍ش‍ی‍ر س‍ل‍ی‍م‍ی، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر ( | آغابیگم متخلص به "آقایی" از زنان شاعر، اوایل قرن دهم هجری و دختر مهتر قرائی خراسانی بود.<ref name=":0">عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم؛ عقیقی بخشایشی، حبیبه (1382). ''زنان نامی در تاریخ، فرهنگ و تمدّن اسلامی''. تهران: نوید اسلام. ص219.</ref> پدرش در دربار محمدخان شیبانی (905-916ق.) از امرای خاندان شیبانی خدمت می‌کرد.<ref>رجبی، محمد حسن (1374). ''مشاهیر زنان ایرانی و پارسی‌گوی، از آغاز تا مشروطه''. تهران: سروش. ص4.</ref> آغابیگم به دلیل موقعیت خانوادگی توانست سواد بیاموزد.<ref>فرخزاد، پوران (1381). ''کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز''. تهران: قطره. ص43. </ref> وی که در شاعری طبعی روان و خوش ذوق داشت، از جوانی آوازه شعرهایش در اطراف پیچید و به ویژه در دربار محمدخان ترکمان از عزت و اعتبار بسیاری بهره‌مند شد، چنان که خود را هم‌تراز شعرای بزرگ ایران می‌پنداشت و دیگران نیز او را تأیید می‌کردند.<ref>م‍ش‍ی‍ر س‍ل‍ی‍م‍ی، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (--13). ''زنان س‍خ‍ن‍ور: از ی‍ک‌ه‍زار س‍ال پ‍ی‍ش تا امروز که به زب‍ان پ‍ارس‍ی س‍خ‍ن گ‍ف‍ت‍ه‌ان‍د''. تهران: ش‍رک‍ت س‍ه‍ام‍ی چ‍اپ و ان‍ت‍ش‍ارات ک‍ت‍ب ایران.</ref> | ||
برخی تذکره‌ها نام او را [[آقایی]] و [[آقابیگه]] نیز ثبت کرده‌اند. | برخی تذکره‌ها نام او را [[آقایی]] و [[آقابیگه]] نیز ثبت کرده‌اند. | ||
| سطر ۱۰: | سطر ۱۰: | ||
ز هشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد | ز هشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد | ||
دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد<ref>ک‍ش‍اورز ص‍در، م‍ح‍م‍دع‍ل‍ی ( | دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد<ref>ک‍ش‍اورز ص‍در، م‍ح‍م‍دع‍ل‍ی (--13). ''از راب‍ع‍ه تا پ‍روی‍ن قرن ۳- قرن ۱۴''. تهران: کاویان (چاپخانه).</ref><ref>خدایار محبی، منوچهر (1325). ''شریک مرد''. تهران: چاپخانه تابان. ص87.</ref> | ||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ ۹ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۴
زندگی‌نامه
آغابیگم متخلص به "آقایی" از زنان شاعر، اوایل قرن دهم هجری و دختر مهتر قرائی خراسانی بود.[۱] پدرش در دربار محمدخان شیبانی (905-916ق.) از امرای خاندان شیبانی خدمت می‌کرد.[۲] آغابیگم به دلیل موقعیت خانوادگی توانست سواد بیاموزد.[۳] وی که در شاعری طبعی روان و خوش ذوق داشت، از جوانی آوازه شعرهایش در اطراف پیچید و به ویژه در دربار محمدخان ترکمان از عزت و اعتبار بسیاری بهره‌مند شد، چنان که خود را هم‌تراز شعرای بزرگ ایران می‌پنداشت و دیگران نیز او را تأیید می‌کردند.[۴]
برخی تذکره‌ها نام او را آقایی و آقابیگه نیز ثبت کرده‌اند.
بیت زیر از اوست:
ز هشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد
دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد[۵][۶]
منابع
- ↑ عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم؛ عقیقی بخشایشی، حبیبه (1382). زنان نامی در تاریخ، فرهنگ و تمدّن اسلامی. تهران: نوید اسلام. ص219.
- ↑ رجبی، محمد حسن (1374). مشاهیر زنان ایرانی و پارسی‌گوی، از آغاز تا مشروطه. تهران: سروش. ص4.
- ↑ فرخزاد، پوران (1381). کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره. ص43.
- ↑ م‍ش‍ی‍ر س‍ل‍ی‍م‍ی، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (--13). زنان س‍خ‍ن‍ور: از ی‍ک‌ه‍زار س‍ال پ‍ی‍ش تا امروز که به زب‍ان پ‍ارس‍ی س‍خ‍ن گ‍ف‍ت‍ه‌ان‍د. تهران: ش‍رک‍ت س‍ه‍ام‍ی چ‍اپ و ان‍ت‍ش‍ارات ک‍ت‍ب ایران.
- ↑ ک‍ش‍اورز ص‍در، م‍ح‍م‍دع‍ل‍ی (--13). از راب‍ع‍ه تا پ‍روی‍ن قرن ۳- قرن ۱۴. تهران: کاویان (چاپخانه).
- ↑ خدایار محبی، منوچهر (1325). شریک مرد. تهران: چاپخانه تابان. ص87.
تدوین: سمیه سادات هاشمی