تفاوت میان نسخه‌های «مستوره کردستانی»
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{TOClimit|2}} | {{TOClimit|2}} | ||
===زندگینامه=== | ===زندگینامه=== | ||
ماه شرف | ماه شرف دختر ابوالحسن ملقب به مستوره اردلان در سال 1220ق. در زمان حکومت امان الله خان در خانواده‌ای اهل فرهنگ در سنندج به دنیا آمد. خانواده وی، برخلاف فرهنگ و سنت آن زمان، او را به آموختن علوم آن زمان تشویق کرده و وی در دوره‌ای که بسیاری از زنان و حتی مردان از حداقل سواد محروم بودند، توانست علوم دینی و ادبی را فراگیرد. ماه شرف با ذوق و قریحه شاعری خود، توانست به یکی از شاعران نامدار این دوره تبدیل شود. وی زبان‌های کُردی، فارسی و عربی را نزد پدرش ابوالحسن بیگ قادری آموخت. مستوره اردلان در تاریخ‌نویسی نیز مانند سایر مورخان آن دوره به شهرت رسید. وی نخستین تاریخ‌نگار زن در ایران است. | ||
بنا به مصالح قومی و سیاسی و در سن 24 سالگی با خسرو خان، فرزند امان الله خان والی سنندج ازدواج کرد؛<ref>''زندگینامه و خ‍دم‍ات ع‍ل‍م‍ی و فرهنگی مستوره کردستانی'' (1385). ویراستار امید قنبری. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی. ص8.</ref> به نوشته تاریخ کرد و کردستان خسروخان پدر مستوره را که دایی | بنا به مصالح قومی و سیاسی و در سن 24 سالگی با خسرو خان، فرزند امان الله خان والی سنندج ازدواج کرد؛<ref>''زندگینامه و خ‍دم‍ات ع‍ل‍م‍ی و فرهنگی مستوره کردستانی'' (1385). ویراستار امید قنبری. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی. ص8.</ref> به نوشته تاریخ کرد و کردستان خسروخان پدر مستوره را که دایی خودش بود به زندان انداخت و مبلغ زیادی از وی به عنوان جریمه گرفت و بعد به عنوان دلجویی و مصالحه با دخترش مستوره ازدواج کرد. او چهار سال پیش از آن، حسن جهان خانم متخلص به [[والیه]]، دختر فتحعلی شاه قاجار را به همسری خود درآورده بود.<ref>رجبی، محمد حسن (1374). ''مشاهیر زنان ایرانی و پارسی‌گوی، از آغاز تا مشروطه''. تهران: سروش. ص217.</ref> این ازدواج هفت سال به طول انجامید و چون خسرو خان شاعر بود، مستوره بیشتر اوقات خود را به مطالعه و سرودن شعر و نوشتن تاریخ گذراند؛ همسرش نیز بیشتر او را بدین کار تشویق می‌نمود. ماه‌شرف در میان شاعران فارسی‌زبان با یغمای جندقی ارتباط شعری داشت و با سید عبدالرحیم مولوی که از بزرگان مکتب شعر گورانی است آشنا بود زیرا هر وقت سید عبدالرحیم مولوی به دیدار دوستانش غلامشاه خان اردلان و رضاقلی خان اردلان به سنندج می‌آمد با مستوره نیز ملاقات می‌کرد و او را تشویق می‌نمود که شعر کردی گورانی بگوید. | ||
پس از مرگ خسروخان و حسادت‌های [[والیه]]- حسن جهان خانم دختر فتحعلیشاه و همسر اول خسروخان- به امیران بابان در سلیمانیه پناهند شده و تا پایان عمر (1264ق.) در آنجا سکونت گزید. | پس از مرگ خسروخان و حسادت‌های [[والیه]]- حسن جهان خانم دختر فتحعلیشاه و همسر اول خسروخان- به امیران بابان در سلیمانیه پناهند شده و تا پایان عمر (1264ق.) در آنجا سکونت گزید. | ||
| سطر ۱۹: | سطر ۱۹: | ||
[[رده:شاعران کرد]] | [[رده:شاعران کرد]] | ||
[[رده:شاعران فارسی زبان]] | [[رده:شاعران فارسی زبان]] | ||
[[رده:اولین زنان]] | |||
نسخهٔ ۲ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۱
زندگینامه
ماه شرف دختر ابوالحسن ملقب به مستوره اردلان در سال 1220ق. در زمان حکومت امان الله خان در خانواده‌ای اهل فرهنگ در سنندج به دنیا آمد. خانواده وی، برخلاف فرهنگ و سنت آن زمان، او را به آموختن علوم آن زمان تشویق کرده و وی در دوره‌ای که بسیاری از زنان و حتی مردان از حداقل سواد محروم بودند، توانست علوم دینی و ادبی را فراگیرد. ماه شرف با ذوق و قریحه شاعری خود، توانست به یکی از شاعران نامدار این دوره تبدیل شود. وی زبان‌های کُردی، فارسی و عربی را نزد پدرش ابوالحسن بیگ قادری آموخت. مستوره اردلان در تاریخ‌نویسی نیز مانند سایر مورخان آن دوره به شهرت رسید. وی نخستین تاریخ‌نگار زن در ایران است.
بنا به مصالح قومی و سیاسی و در سن 24 سالگی با خسرو خان، فرزند امان الله خان والی سنندج ازدواج کرد؛[۱] به نوشته تاریخ کرد و کردستان خسروخان پدر مستوره را که دایی خودش بود به زندان انداخت و مبلغ زیادی از وی به عنوان جریمه گرفت و بعد به عنوان دلجویی و مصالحه با دخترش مستوره ازدواج کرد. او چهار سال پیش از آن، حسن جهان خانم متخلص به والیه، دختر فتحعلی شاه قاجار را به همسری خود درآورده بود.[۲] این ازدواج هفت سال به طول انجامید و چون خسرو خان شاعر بود، مستوره بیشتر اوقات خود را به مطالعه و سرودن شعر و نوشتن تاریخ گذراند؛ همسرش نیز بیشتر او را بدین کار تشویق می‌نمود. ماه‌شرف در میان شاعران فارسی‌زبان با یغمای جندقی ارتباط شعری داشت و با سید عبدالرحیم مولوی که از بزرگان مکتب شعر گورانی است آشنا بود زیرا هر وقت سید عبدالرحیم مولوی به دیدار دوستانش غلامشاه خان اردلان و رضاقلی خان اردلان به سنندج می‌آمد با مستوره نیز ملاقات می‌کرد و او را تشویق می‌نمود که شعر کردی گورانی بگوید.
پس از مرگ خسروخان و حسادت‌های والیه- حسن جهان خانم دختر فتحعلیشاه و همسر اول خسروخان- به امیران بابان در سلیمانیه پناهند شده و تا پایان عمر (1264ق.) در آنجا سکونت گزید.
میرزا علی اکبر صادق‌الملک در کتاب تاریخ کردستان می‌نویسد: ماه شرف فی الواقع سزاوار است نظر بفضل و کمال و خط و ربط و شعر و انشائی که این عفیفه دارد اسم او را در صفحات تاریخ کردستان به یادگار ضبط و ثبت شود.[۳]
آثار
از آثار او می‌توان به مجمع الادبا،[۴] عقاید[۱]، دیوان شعر، تاریخ الاکراد یا تاریخ اردلان[۲]، اثر جاودانه وی و یکی از مهمترین منابع مربوط به کرد و کردستان، و کتابی درباره عقاید و تعلیمات اسلامی اشاره کرد. تنها دو هزار بیت از سروده های او را حاجی شیخ یحیی سرپرست سابق فرهنگ کردستان جمع‌آوری کرد و به نام دیوان ماه شرف خانم کردستانی متخلص به مستوره [۳] در اسفند 1304 ش. با کمک میرزا اسدالله خان کردستانی و مباشرت حاج محمدآقا رمضانی صاحب کتابخانه شرق سابق و کلاله خاور در تهران به چاپ رساند.[۳]
منابع
- ↑ زندگینامه و خ‍دم‍ات ع‍ل‍م‍ی و فرهنگی مستوره کردستانی (1385). ویراستار امید قنبری. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی. ص8.
- ↑ رجبی، محمد حسن (1374). مشاهیر زنان ایرانی و پارسی‌گوی، از آغاز تا مشروطه. تهران: سروش. ص217.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ خشایار وزیری، فخری قویمی (1352). کارنامه زنان مشهور ایران. تهران: وزارت آموزش و پرورش، ص95-96.
- ↑ فرخ‌زاد، پوران (1381). کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره. ص722.