تفاوت میان نسخه‌های «گواشمه»

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۱: سطر ۱:
===تعریف===
===تعریف===
گواشمه/ga.vā.š.ma/ مقنعه باشد که زنان بر سر اندازند.
گواشمه/ga.vā.š.ma/ مقنعه باشد که زنان بر سر اندازند.<ref>پ‍وش‍اک‌در ای‍ران‌زم‍ی‍ن‌(1382). ترجمه متین، پیمان. تهران: امیرکبیر.</ref><ref>غیبی، مهرآسا (1384). ''هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی''. تهران: هیرمند.</ref>


===ریشه شناسی===
===ریشه شناسی===
در اصل این واژه گواشامه/ga.vā.šā.ma/ به معنای [[معجر]]، مقنعه، [[روپاک]] و [[نصیف]] به کار میرفته و تلفظی گویشی از [[باشامه]]  و [[واشامه]] است. ظاهرا در ایرانی باستان v-* آغازی به gw- تحول یافته است. احتمالا این واژه تغییر یافته واژه [[واشمگ]] /vašmag/ در متون پهلوی است که به معنای سرپوش زنان آمده است.
در اصل این واژه گواشامه/ga.vā.šā.ma/ به معنای [[معجر]]، مقنعه، [[روپاک]] و [[نصیف]] به کار میرفته و تلفظی گویشی از [[باشامه]]  و [[واشامه]] است. ظاهرا در ایرانی باستان v-* آغازی به gw- تحول یافته است<ref>حسن دوست، محمد (1393). ''فرهنگ ریشه شناختی زبان فارسی''. ج 4. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.</ref>. احتمالا این واژه تغییر یافته واژه [[واشمگ]] /vašmag/ در متون پهلوی است که به معنای سرپوش زنان آمده است.<ref>بروجردی، حکمت</ref>


===منابع===
===منابع===
حسن دوست، محمد (1393). ''فرهنگ ریشه شناختی زبان فارسی''. ج 4. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
<br />
 
پ‍وش‍اک‌در ای‍ران‌زم‍ی‍ن‌(1382). ترجمه متین، پیمان. تهران: امیرکبیر.
 
غیبی، مهرآسا (1384). ''هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی''. تهران: هیرمند.

نسخهٔ ‏۲۲ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۴

تعریف

گواشمه/ga.vā.š.ma/ مقنعه باشد که زنان بر سر اندازند.[۱][۲]

ریشه شناسی

در اصل این واژه گواشامه/ga.vā.šā.ma/ به معنای معجر، مقنعه، روپاک و نصیف به کار میرفته و تلفظی گویشی از باشامه و واشامه است. ظاهرا در ایرانی باستان v-* آغازی به gw- تحول یافته است[۳]. احتمالا این واژه تغییر یافته واژه واشمگ /vašmag/ در متون پهلوی است که به معنای سرپوش زنان آمده است.[۴]

منابع


  1. پ‍وش‍اک‌در ای‍ران‌زم‍ی‍ن‌(1382). ترجمه متین، پیمان. تهران: امیرکبیر.
  2. غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.
  3. حسن دوست، محمد (1393). فرهنگ ریشه شناختی زبان فارسی. ج 4. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
  4. بروجردی، حکمت