تفاوت میان نسخه‌های «طوبی آزموده»
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۲۶: | سطر ۲۶: | ||
[[رده:زنان مدرسه ساز]] | [[رده:زنان مدرسه ساز]] | ||
[[رده:اولین مدارس دختران]] | [[رده:اولین مدارس دختران]] | ||
<references /> | |||
===پیوند به بیرون=== | |||
#[http://rijaldb.com/fa/7858/%D9%85%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%87+%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%88%D8%B3+%D8%AF%D8%B1+%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86#/id-2 بانک اطلاعات رجال] | |||
نسخهٔ ۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۴۷
طوبی آزموده (1257-1315ش) از زنان فعال در حوزه فرهنگ و آموزش و مؤسس دبستان دخترانه ناموس در سال 1286 شمسی در تهران بود. دبستان ناموس دومین دبستان دخترانه در تهران و اولین دبیرستان دخترانه‌ای بود که توسط یک ایرانی تأسیس شد.
زندگی‌نامه
طوبی آزموده فرزند میرزا حسن خان سرتیپ از افراد ارتش بود. او در سال 1257 ش. در تهران چشم به جهان گشود[۱] و در چهارده سالگی با میرزا عبدالحسین خان میرپنج ازدواج کرد، ولی بعدها بدون داشتن فرزندی از او جدا شد.[۲] طوبی آزموده در اول مهرماه 1315 شمسی درگذشت.[۱] او در گورستان ظهیرالدین در منطقه دربند تهران مدفون شد.
تحصیلات
طوبی، پدری باسواد و روشنفکر داشت که با فراهم کردن شرایط مناسب و حضور معلمان سرخانه، فرزندش را با علم و دانش آشنا کرد.[۲] او در خانه ادبیات فارسی و نیز زبان عربی و فرانسه را آموخت.[۱]
مدرسه ناموس
طوبی آزموده نخستین مدرسه دخترانه را به نام پرورش در سال 1282ش. در تهران افتتاح کرد. این مدرسه که 17 دانش آموز داشت پس از چهار روز فعالیت از سوی دولت وقت بسته شد.[۲] او پس از اعطای مشروطیت در سال 1286 شمسی در بخش مجزایی از منزل شخصی مدرسه ای به نام ناموس تأسیس کرد. این مدرسه بعدها به یکی از مهمترین و مجهزترین مدارس متوسطه دخترانه تبدیل شد. او همچنین در این مدرسه کلاس‌های اکابر برای زنان بزرگسال را نیز دایر کرد.[۳] سال 1307 شمسی اولین دوره فارغ التحصیلان آن به اخذ مدرک دیپلم نائل آمدند.[۱]
آزموده یکی از مقتدرترین زنان فرهنگی عصر خود بود. هدف طوبی آزموده از تأسیس مدرسه کسب درآمد نبود. او حتی از محل وجوه دریافتی از دانش آموزان برخوردار به محصلین بی بضاعت کمک شایانی می نمود.[۱]
مفاخر
طوبی آزموده به سبب آن که مؤسس اولین دبیرستان ملی دختران در ایران بود به دریافت تقدیرنامه و نشان‌های علمی درجه 1 و2 و3 نائل شد.[۱]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ خشایار وزیری، فخری قویمی (1352). کارنامه زنان مشهور ایران. تهران: وزارت آموزش و پرورش. صص135.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ شهبازی فراهانی، داریوش (1394). پرسه در دارالخلافه. ج2. تهران: کتاب‌سرا. صص134-135. به نقل از رشدیه، شمس‌الدین (1362). تهران به روایت تاریخ و سوانح عمر. تهران: نشر تاریخ ایران.
- ↑ بامداد، بدرالملوک (1347). زن ایرانی از انقلاب مشروطیت تا انقلاب سفید. ج1. تهران: ابن سینا. صص41-42.