تفاوت میان نسخه‌های «آغابیگم دختر مهتر قرائی خراسانی»

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۲: سطر ۲:


===زندگی نامه===
===زندگی نامه===
آغابیگم متخلص به "آقایی" از زنان شاعر، اوایل قرن دهم هجری و دختر مهتر قرائی خراسانی بود. پدرش در دربار محمدخان شیبانی (905-916ق.) از امرای خاندان شیبانی خدمت می کرد<ref>فرخ زاد، پوران (1381).کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره. </ref>آغا بیگم به دلیل موقعیت خانوادگی توانست سواد بیاموزد<ref name=":0">عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم؛ عقیقی بخشایشی حبیبه (1382). زنان نامی در تاریخ، فرهنگ و تمدّن اسلامی. تهران: نوید اسلام.</ref>. وی که در شاعری طبعی روان و خوش ذوق داشت، از جوانی آوازه شعرهایش در اطراف پیچید و به ویژه در دربار محمدخان ترکمان از عزت و اعتبار بسیاری بهره مند شد، چنان که خود را هم تراز شعرای بزرگ ایران می پنداشت و دیگران نیز او را تأیید می کردند<ref>م‍ش‍ی‍ر س‍ل‍ی‍م‍ی‌، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر ([--13]). زن‍ان‌ س‍خ‍ن‍ور: از ی‍ک‍ه‍زار س‍ال‌ پ‍ی‍ش‌ ت‍ا ام‍روز ک‍ه‌ ب‍ه‌زب‍ان‌ پ‍ارس‍ی‌ س‍خ‍ن‌ گ‍ف‍ت‍ه‌ان‍د. [ت‍ه‍ران‌]: ش‍رک‍ت‌ س‍ه‍ام‍ی‌ چ‍اپ‌ و ان‍ت‍ش‍ارات‌ ک‍ت‍ب‌ ای‍ران‌</ref>.
آغابیگم متخلص به "آقایی" از زنان شاعر، اوایل قرن دهم هجری و دختر مهتر قرائی خراسانی بود. پدرش در دربار محمدخان شیبانی (905-916ق.) از امرای خاندان شیبانی خدمت می کرد.<ref>فرخ‌‎زاد، پوران (1381). ''کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز''. تهران: قطره. </ref> آغا بیگم به دلیل موقعیت خانوادگی توانست سواد بیاموزد.<ref name=":0">عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم؛ عقیقی بخشایشی، حبیبه (1382). ''زنان نامی در تاریخ، فرهنگ و تمدّن اسلامی''. تهران: نوید اسلام.</ref> وی که در شاعری طبعی روان و خوش ذوق داشت، از جوانی آوازه شعرهایش در اطراف پیچید و به ویژه در دربار محمدخان ترکمان از عزت و اعتبار بسیاری بهره مند شد، چنان که خود را هم تراز شعرای بزرگ ایران می پنداشت و دیگران نیز او را تأیید می کردند.<ref>م‍ش‍ی‍ر س‍ل‍ی‍م‍ی‌، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر ([--13]). ''زن‍ان‌ س‍خ‍ن‍ور: از ی‍ک‍ه‍زار س‍ال‌ پ‍ی‍ش‌ ت‍ا ام‍روز ک‍ه‌ ب‍ه‌زب‍ان‌ پ‍ارس‍ی‌ س‍خ‍ن‌ گ‍ف‍ت‍ه‌ان‍د''. ت‍ه‍ران‌: ش‍رک‍ت‌ س‍ه‍ام‍ی‌ چ‍اپ‌ و ان‍ت‍ش‍ارات‌ ک‍ت‍ب‌ ای‍ران‌.</ref>


برخی تذکره ها نام او را [[آقایی]] و [[آقابیگه]] نیز ثبت کرده اند<ref name=":0" />.
برخی تذکره ها نام او را [[آقایی]] و [[آقابیگه]] نیز ثبت کرده اند.<ref name=":0" />


بیت زیر از اوست:
بیت زیر از اوست:
سطر ۱۰: سطر ۱۰:
ز هشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد
ز هشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد


دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد<ref>ک‍ش‍اورز ص‍در، م‍ح‍م‍دع‍ل‍ی‌ ([--13]). از راب‍ع‍ه‌ ت‍ا پ‍روی‍ن‌ ق‍رن‌ ۳ - ق‍رن‌ ۱۴‬. ‏‫[تهران]‬‏‫: کاویان (چاپخانه)‬‏‫.</ref><ref>خدایارمحبی، منوچهر (1325). شریک مرد. تهران: چاپخانه تابان.</ref>  
دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد<ref>ک‍ش‍اورز ص‍در، م‍ح‍م‍دع‍ل‍ی‌ ([--13]). ''از راب‍ع‍ه‌ ت‍ا پ‍روی‍ن‌ ق‍رن‌ ۳ - ق‍رن‌ ۱۴‬''. ‏تهران: کاویان (چاپخانه)‬‏‫.</ref><ref>خدایار محبی، منوچهر (1325). ''شریک مرد''. تهران: چاپخانه تابان.</ref>  


===منابع:===
===منابع:===
[[رده:زنان شاعر]]
[[رده:زنان شاعر]]
<references />تدوین: سمیه سادات هاشمی
<references />تدوین: سمیه سادات هاشمی

نسخهٔ ‏۲۴ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۰۵

زندگی نامه

آغابیگم متخلص به "آقایی" از زنان شاعر، اوایل قرن دهم هجری و دختر مهتر قرائی خراسانی بود. پدرش در دربار محمدخان شیبانی (905-916ق.) از امرای خاندان شیبانی خدمت می کرد.[۱] آغا بیگم به دلیل موقعیت خانوادگی توانست سواد بیاموزد.[۲] وی که در شاعری طبعی روان و خوش ذوق داشت، از جوانی آوازه شعرهایش در اطراف پیچید و به ویژه در دربار محمدخان ترکمان از عزت و اعتبار بسیاری بهره مند شد، چنان که خود را هم تراز شعرای بزرگ ایران می پنداشت و دیگران نیز او را تأیید می کردند.[۳]

برخی تذکره ها نام او را آقایی و آقابیگه نیز ثبت کرده اند.[۲]

بیت زیر از اوست:

ز هشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد

دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد[۴][۵]

منابع:

  1. فرخ‌‎زاد، پوران (1381). کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ عقیقی بخشایشی، عبدالرحیم؛ عقیقی بخشایشی، حبیبه (1382). زنان نامی در تاریخ، فرهنگ و تمدّن اسلامی. تهران: نوید اسلام.
  3. م‍ش‍ی‍ر س‍ل‍ی‍م‍ی‌، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر ([--13]). زن‍ان‌ س‍خ‍ن‍ور: از ی‍ک‍ه‍زار س‍ال‌ پ‍ی‍ش‌ ت‍ا ام‍روز ک‍ه‌ ب‍ه‌زب‍ان‌ پ‍ارس‍ی‌ س‍خ‍ن‌ گ‍ف‍ت‍ه‌ان‍د. ت‍ه‍ران‌: ش‍رک‍ت‌ س‍ه‍ام‍ی‌ چ‍اپ‌ و ان‍ت‍ش‍ارات‌ ک‍ت‍ب‌ ای‍ران‌.
  4. ک‍ش‍اورز ص‍در، م‍ح‍م‍دع‍ل‍ی‌ ([--13]). از راب‍ع‍ه‌ ت‍ا پ‍روی‍ن‌ ق‍رن‌ ۳ - ق‍رن‌ ۱۴‬. ‏تهران: کاویان (چاپخانه)‬‏‫.
  5. خدایار محبی، منوچهر (1325). شریک مرد. تهران: چاپخانه تابان.

تدوین: سمیه سادات هاشمی