تفاوت میان نسخه‌های «شلیته»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[پرونده:شلیته 2.jpg|بندانگشتی|شلیته بلند دو زن مازنی]] | [[پرونده:شلیته 2.jpg|بندانگشتی|شلیته بلند دو زن مازنی]] | ||
شلیته /<big>š</big>alite(a)/ | شلیته /<big>š</big>alite(a)/ دامن پرچینی که زنان در گذشته روی [[تنبان]] می پوشیدند و امروزه در مناطق روستایی و ایلات قشقایی بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد. | ||
{{TOClimit}} | {{TOClimit}} | ||
=== | === تاریخچه === | ||
دامن | قدمت این نوع دامن به دوران اشکانیان میرسد. در تندیسهای به دست آمده از دوره اشکانیان مجسمه زنی با شلیته بلند دیده میشود.<ref name=":0">محمدی سیف، معصومه (1398). ''جامعه شناسی پوشاک سنتی و زیورآلات زنان ایران زمین''. تهران: اندیشه احسان. </ref> | ||
===شکل و جنس=== | ===شکل و جنس=== | ||
[[پرونده:شلیته 3.jpg|بندانگشتی|دو زن قاجار با چارقد بر سر و شلیته کوتاه، پ''وشاک زنان ایران از کهن ترین زمان تا آغاز پادشاهی پهلوی،'' جلیل ضیاء پور.]] | [[پرونده:شلیته 3.jpg|بندانگشتی|دو زن قاجار با چارقد بر سر و شلیته کوتاه، پ''وشاک زنان ایران از کهن ترین زمان تا آغاز پادشاهی پهلوی،'' جلیل ضیاء پور.]] | ||
شلیته معمولا از کتان سفید یا مخملهای رنگارنگ است. طبقات کم درآمد شلیته های خود را از پارچه چیت گلدار و رنگی می دوختند. معمولا دور شلیته هایی که از کتان سفید بود با خامه های رنگین یا نخ قرقره مشکی گلدوزی و حاشیه دوزی می کردند. <ref name=":0" />هرچه چین های دورکمر ریزتر و پرتر بود شلیته ارزش بیشتری داشت. پس از این که پوشیدن تنبانهای پر چین از مد افتاد شلیته جای آن را گرفت و با شلوارهای مشکی پوشیده می شد. زنان معمولا در خانه تنبان و شلیته می پوشیدند<ref name=":1">ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.</ref>. گاهی زنان اشراف ده و یا یازده شلیته را روی هم پوشیده و آنها را با بند قیطانی می بستند تا جایگزین فنر زیر دامن شود. بلندی و درازای شلیته بر حسب منطقه جغرافیایی متفاوت بود، به گونه ای که از تهران به سمت جنوب ایران در شهرهای مختلف بر طول آن افزوده می شد. مثلا در تهران کوتاه بود، در اصفهان تا زانو می رسید و در شیراز بلندتر بود.<ref name=":1" /><ref>نگار زن: تاریخ مصور لباس زن در ایران (1352). تهران: انجمن بین‌المللی زنان در ایران.</ref> | |||
===منابع=== | ===منابع=== | ||
نسخهٔ ۲۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۵۲
شلیته /šalite(a)/ دامن پرچینی که زنان در گذشته روی تنبان می پوشیدند و امروزه در مناطق روستایی و ایلات قشقایی بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد.
تاریخچه
قدمت این نوع دامن به دوران اشکانیان میرسد. در تندیسهای به دست آمده از دوره اشکانیان مجسمه زنی با شلیته بلند دیده میشود.[۱]
شکل و جنس
شلیته معمولا از کتان سفید یا مخملهای رنگارنگ است. طبقات کم درآمد شلیته های خود را از پارچه چیت گلدار و رنگی می دوختند. معمولا دور شلیته هایی که از کتان سفید بود با خامه های رنگین یا نخ قرقره مشکی گلدوزی و حاشیه دوزی می کردند. [۱]هرچه چین های دورکمر ریزتر و پرتر بود شلیته ارزش بیشتری داشت. پس از این که پوشیدن تنبانهای پر چین از مد افتاد شلیته جای آن را گرفت و با شلوارهای مشکی پوشیده می شد. زنان معمولا در خانه تنبان و شلیته می پوشیدند[۲]. گاهی زنان اشراف ده و یا یازده شلیته را روی هم پوشیده و آنها را با بند قیطانی می بستند تا جایگزین فنر زیر دامن شود. بلندی و درازای شلیته بر حسب منطقه جغرافیایی متفاوت بود، به گونه ای که از تهران به سمت جنوب ایران در شهرهای مختلف بر طول آن افزوده می شد. مثلا در تهران کوتاه بود، در اصفهان تا زانو می رسید و در شیراز بلندتر بود.[۲][۳]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ محمدی سیف، معصومه (1398). جامعه شناسی پوشاک سنتی و زیورآلات زنان ایران زمین. تهران: اندیشه احسان.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.
- ↑ نگار زن: تاریخ مصور لباس زن در ایران (1352). تهران: انجمن بین‌المللی زنان در ایران.
نویسنده: حکمت بروجردی