حنابندان

حنابندان از جمله مراسمهای سنتی ازدواج در گذشته بوده و معمولا یک روز پیش از عروسی انجام میپذیرفته است. در این مراسم عروس و داماد را برای عروسی حنا میبستند. این مراسم با آداب و رسوم خاصی در شهرهای مختلف انجام میگیرفته است.

آداب

حنا نشانه شادی است، و حنابندان پس از عقد و پیش از عروسی، تقسیم شادی و خوشدلی به خانواده عروس و داماد است. با حنا به دستان عروس و داماد و خانواده آنها نشان سرور می نهند.

در تهران دوره قاجار در جشن حنابندان خانواده داماد حنا را در هفت تا چهل جام برنجی، یا جام نقره ای، خیسانده و روی حناها سکه های زرد یا نقره ای می چیدند. آنگاه این جام های حنا را در خونچه های مخصوصی قرار می دادند و اطراف جام ها شمع های رنگارنگ روشن می کردند و خانه عروس می فرستادند. در این روز با حنا، سر انگشتان دست و پای عروس را حنا میگذاشتند و به این کار سرانگشتی میگفتند. سپس کف پا و دستش را حنا نگار می کردند. عروس باید مدتت زیادس بیحرکت میماند تا کاملا دست و پایش رنگ میگرفت.

در خانواده های اشرافی عروس با هفت دختر همسالش و یک زن که در بستن حنای عروس ماهر بود به حمام می رفت. پشت سر او، خونچه های آجیل و شیرینی و میوه را به حمام می بردند. نخست سر عروس را حنا می بستند. برای حنای سرانگشتی زن حنابند سرانگشتان دست و پای عروس را حنا می مالید و با پارچه های کوچک سه گوش می پیچید و با ابریشم قرمز می بست. آ سپس عروس را روی تشک می خواباندند و کف پای عروس را با گل و بوته و گنجشک و پروانه نقش و نگار می کشیدند. بعضی ها هم که خیلی با سلیقه بودند، این شعر را با کاغذ می بریدند و زن حنابند، اگرچه بی سواد بود، از روی آن بریده های کاغذ شعر را کف پای عروس با حنا رنگ می کرد و آن شعر این بود:رنگ حناست بر کف پای مبارکت/یا خون عاشق است که پامال کرده ای؟ در پایان روز نیز به همه میهمانان شام حنابندان داده میشد. این شام معمولا شیرین پلو و مرغ پلو بود.در این شب برخی از خانواده ها یک دسته مطرب نیز خبر می کردند و تا نیمه های شب را به رقص و شادی میگذراندند. بامدادان دست و پای عروس اگر خوب رنگ نیانداخته بود می گفتند بد است و دوباره سرانگشتانش سرانگشتی و پاهایش را حنا نگار می کردند. چرا که در شب عروسی ناخن های دست و پای عروس باید مثل عناب سرخ میبود. اگر دست و پای عروس خوب رنگ انداخته بود، تاریک و روشن حمام را قرق می کردند و عروس و اطرافیانش به حمام می رفتند. سر حمام شیرینی و شربت می دادند و ترانه می خواندند. بامداد روزی که شبش عروسی بود داماد نیز با ساقدوش هایش به حمام می رفت. دلاک ها در حمام داماد و همراهانش را می شستند و دلاک دست آخر، دست های او را تا آرنج و پایش را تا نزدیک زانو حنا می بست ـ ناخن سفید گذاشتن برای مرد عیب بود. اگر داماد جوان نبود و ریش او جوگندمی و فلفل نمکی شده بود٬ ریشش را هم حنا می گذاشت. در حمام شیرینی و شربت و میوه می خوردند، وقتی داماد وارد سربینه حمام می شد استاد حمامی اسپند دود می کرد و داماد به او انعامی می دادند. سپس داماد با رخت های خلعتی از حمام بیرون می آمد.

در شهرهای مختلف

در خراسان مراسم حنابندان در حمام برگزار می شد. پس از بنداندازی عروس چندتن از خویشاوندان داماد با یک طشت حنا و چند قالب صابون و مقداری شیرینی و مقداری پول به خانه عروس می رفتند و عروس را با مادر داماد و چند تن از خویشان و دوستان نزدیکش به حمام می بردند. در این روز حمام قرق می شد و کسی جز عروس و همراهانش اجازه ورود به آنجا را نداشتند. دلاک نباتی لای انگشتان پای عروس می‌گذاشت و شروع به گذاشتن حنا روی آنها می‌کرد. البته عروس تا هدیه‌ای از مادرشوهر نگیرد، اجازۀ این کار را نمی‌دهد. در حین حنا بستن عده ای از زنان نیز دایره می زنند و با آهنگ های مخصوصی شعرهایی می خوانند. همراهان عروس نیز به دست و پای خود حنا می گذارشتند و عروس قدری حنا در کف دست خود می گذاشت و به دختران دم بخت تعارف می کرد تا به ناخن های دست و پای خود ببندند و بختشان باز شود. همزمان با حمام رفتن عروس، چند تن از خویشاوندان و دوستان نزدیک داماد نیز وی را به حمام می بردند. در طول مدت حمام و به خصوص از لحظه حنابندان گروهی مطرب در جلو حمام عروس و داماد آهنگهای محلی می نواختند و شعری را به طریق سوال و جواب با آهنگ خاصی می خواندند.در داریان استان فارس، بعد از ظهر روز حنابندان بستگان داماد با ساز و نقاره برای بستن حنای عروس به خانه آنها می رفتند. در این مراسم اقوام عروس و داماد به واسینک خوانی که نوعی رجزخوانی است جهت برتری دادن عروس و داماد می پرداختند. حنای تزیین شده را با نارنج یا انار یا پیاز را در یک بادیه یا سینی روی دست با رقص می آوردند و یکی از بستگان نزدیک داماد یا زن شوهرداری که زندگی موفقی داشت سر و دست و پای عروس را حنا می گذاشت، بدین ترتیب که ابتدا برگ سبزی کف دست او می گذاشت، پس از حنا بستن دست و پا را با پارچه هایی می بستند. به این پارچه ها دست بندک٬ پابندک و سربندک می گفتند. در طول این مدت زنان واسینک های مخصوص چنین شبی را می خواند و هلهله می کشیدند. آنگاه اطرافیان عروس و داماد به نسبت توان خود به عروس هدیه ای می دادند که معمولا پول بود.در سمنان ابتدا، سکه ای را که داماد فرستاده بود به وسیله یکی از زنان اقوام داماد، همراه یک تکه حنا در کف دست عروس می گذاشتند. گیلانی ها حناسری برگزار می کردند. به این صورت که عصر روز عقد٬ داماد چند سینی مسی محتوی انواع شیرینی٬ نان٬ حنا و.... به خانه عروس می فرستاد که آن را خورده بار یا خوردن بار می گفتند. در این مراسم رباعی خوان یا درویش اشعار مخصوصی می خواند. زنی سفیدبخت به کف دست عروس حنا می گذاشت. عروس را طوری می نشانند که سینی اسباب حناسری در جلو او قرار گیرد. درویش هم پشت سر عروس می ایستاد و می خواند. پس از پذیرایی حاضرین در سینی جلو عروس پول می گذاشتند. از این پول به حمامی و درویش میدادند. شب دیگر حناسری در خانه داماد برگزار می شد. در طالب آباد، از مناطق اطراف ورامین،هرکس هنگام رفتن وظیفه دارد پولی روی حناها در کف دست داماد بگذارد حمامی هم بلافاصله آنها را برداشته در لنگ خود می ریزد.

امروزه

مراسم حنابندان امروزه به دلیل عدم کاربرد حنا از سوی جوانان صورت سنتی خود را از دست دادهامروزه در مراسم حنابندان حنا و شیرینی را در بسته های کوچک به اعضای خانواده های عروس و داماد و میهمانان می دهند.

*** در حال تکمیل