تفاوت میان نسخه‌های «سکینه پری»

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۱۸: سطر ۱۸:
[[رده:زنان جراح]]
[[رده:زنان جراح]]
<references />
<references />


== پیوند به بیرون ==
== پیوند به بیرون ==

نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۱

سکینه پری در دوران جوانی[۱]
سکینه پری در دوران میانسالی[۱]
سکینه پری در دوران پیری[۱]

سکینه پری (1281ش. ـ 1357ش.) جراح ساکن در بندرگز گرگان که در کمک به بینوایان و معالجه مستمندان معروف بود.

زندگی‌نامه

سکینه پری فرزند نصرالله همدانی در سال 1281 شمسی در باغچه سرای شوروی به دنیا آمد. مادر او از ارامنه ایران بود.[۲] سال تولد سکینه پری بر روی سنگ مزار 1277 درج شده است اما به گفته خود و در مصاحبه با مجله اطلاعات بانوان در سال 1281 متولد شده بود. سکینه پری در سال 1357 در بندرگز درگذشت و در آرامستان این شهر به خاک سپرده شد.[۱]

تحصیلات

سکینه پری تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در شوروی گذراند. او تحصیلات رشته طب را نیز در آنجا گذراند و دیپلم دکترای عمومی گرفت.[۱] سپس در سال 1312 در مسکو در رشته جراحی و سرطان‌شناسی متخصص شد و مدت 5 سال در بیمارستان‌های مختلف خدمت کرد اما همیشه عاشق وطنش ایران بود و چون پدر و مادرش در یک زمان از دنیا رفتند[۲]در سال 1317 با تنها خواهرش عزم سفر کرد و به ایران آمد.[۳] در سال 1313 مطابق قانون طبابت ایران بعد از امتحان دادن و ارائه مدارک اجازه طبابت در همه جای ایران گرفت و چون به زبان ترکی مسلط‌تر بود در شهر قره سو پیشنهاد شرکت شیلات را قبول کرد و مدت 14 سال مشغول خدمت بود[۲] و همانجا با پزشکیار جوانی به نام مقصود نیرو ازدواج کرد.[۱] ولی به واسطه اختلاف بین خواهرش با شوهر او بعد از چهار سال از همسرش جدا شد و به بندرگز گرگان رفت و به طور خصوصی به کار طبابت و خدمت به مردم ادامه داد.[۲]

شهرت

کمک به مستمندان و بینوایان برای مردم آن دیار از سوی او یادآور نقش آلبرت شوایتزر برای مردم آفریقا بود.[۴]

اسم سکینه پری به عنوان دکترای حرفه‌ای پزشکی با شماره نظام پزشکی 4745 ثبت شده است.[۲]

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ مجله اطلاعات بانوان (1352). شماره832. ص18.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ خشایار وزیری، فخری (قویمی) (1352). کارنامه زنان مشهور ایران. تهران: وزارت آموزش و پرورش. ص270.
  3. پیرنیا، منصوره (1374). سالار زنان ایران. واشنگتن: مهر ایران. ص220.
  4. دژم، عذرا (1384). اولین زنان. تهران: علم. ص101.


پیوند به بیرون

  1. مداریو
  2. سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران


نگارخانه