تفاوت میان نسخه‌های «شلیته»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
===تعریف=== | ===تعریف=== | ||
دامن | دامن پرچین که زنان در گذشته روی [[تنبان]] می پوشیدند و امروزه در مناطق روستایی بیشتر استفاده میشود. | ||
===شکل و جنس=== | ===شکل و جنس=== | ||
جنس آن معمولا از کتان سفید یا مخملهای رنگارنگ بود. طبقات کم درآمد شلیته های خود را از پارچه چیت گلدار و رنگی می دوختند. معمولا دور شلیته هایی که از کتان سفید بود با خامه های رنگین یا نخ قرقره مشکی گلدوزی و حاشیه دوزی می کردند. هرچه چین های دورکمر ریزتر و پرتر بود شلیته ارزش بیشتری داشت. پس از این که پوشیدن تنبانهای پر چین از مد افتاد شلیته جای آن را گرفت و با شلوارهای مشکی پوشیده می شد. زنان معمولا در خانه تنبان و شلیته می پوشیدند. گاهی زنان اشراف ده و یا یازده شلیته را روی هم پوشیده و آنها را با بند قیطانی می بستند تا جایگزین فنر زیر دامن شود. بلندی و درازای شلیته بر حسب منطقه جغرافیایی متفاوت بود، به گونه ای که از تهران به سمت جنوب ایران در شهرهای مختلف بر طول آن افزوده می شد. مثلا در تهران کوتاه بود، در اصفهان تا زانو می رسید و در شیراز بلندتر بود. | جنس آن معمولا از کتان سفید یا مخملهای رنگارنگ بود. طبقات کم درآمد شلیته های خود را از پارچه چیت گلدار و رنگی می دوختند. معمولا دور شلیته هایی که از کتان سفید بود با خامه های رنگین یا نخ قرقره مشکی گلدوزی و حاشیه دوزی می کردند. هرچه چین های دورکمر ریزتر و پرتر بود شلیته ارزش بیشتری داشت. پس از این که پوشیدن تنبانهای پر چین از مد افتاد شلیته جای آن را گرفت و با شلوارهای مشکی پوشیده می شد. زنان معمولا در خانه تنبان و شلیته می پوشیدند<ref>ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.</ref>. گاهی زنان اشراف ده و یا یازده شلیته را روی هم پوشیده و آنها را با بند قیطانی می بستند تا جایگزین فنر زیر دامن شود. بلندی و درازای شلیته بر حسب منطقه جغرافیایی متفاوت بود، به گونه ای که از تهران به سمت جنوب ایران در شهرهای مختلف بر طول آن افزوده می شد. مثلا در تهران کوتاه بود، در اصفهان تا زانو می رسید و در شیراز بلندتر بود.<ref>غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.</ref><ref>نگار زن: تاریخ مصور لباس زن در ایران (1352). تهران: انجمن بین‌المللی زنان در ایران.</ref> | ||
===منابع=== | ===منابع=== | ||
نسخهٔ ۲۴ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۳۷
شلیته /ʃælite/
تعریف
دامن پرچین که زنان در گذشته روی تنبان می پوشیدند و امروزه در مناطق روستایی بیشتر استفاده میشود.
شکل و جنس
جنس آن معمولا از کتان سفید یا مخملهای رنگارنگ بود. طبقات کم درآمد شلیته های خود را از پارچه چیت گلدار و رنگی می دوختند. معمولا دور شلیته هایی که از کتان سفید بود با خامه های رنگین یا نخ قرقره مشکی گلدوزی و حاشیه دوزی می کردند. هرچه چین های دورکمر ریزتر و پرتر بود شلیته ارزش بیشتری داشت. پس از این که پوشیدن تنبانهای پر چین از مد افتاد شلیته جای آن را گرفت و با شلوارهای مشکی پوشیده می شد. زنان معمولا در خانه تنبان و شلیته می پوشیدند[۱]. گاهی زنان اشراف ده و یا یازده شلیته را روی هم پوشیده و آنها را با بند قیطانی می بستند تا جایگزین فنر زیر دامن شود. بلندی و درازای شلیته بر حسب منطقه جغرافیایی متفاوت بود، به گونه ای که از تهران به سمت جنوب ایران در شهرهای مختلف بر طول آن افزوده می شد. مثلا در تهران کوتاه بود، در اصفهان تا زانو می رسید و در شیراز بلندتر بود.[۲][۳]
منابع
ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.
غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.
نگار زن: تاریخ مصور لباس زن در ایران (1352). تهران: انجمن بین‌المللی زنان در ایران.