تفاوت میان نسخه‌های «چشم آویز»

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
سطر ۴: سطر ۴:


===تعریف===
===تعریف===
[[روبنده]] توری سیاه از موی اسب که زنان بر صورت خود می‌زدند. این پوشش به زنان اجازه می‌داد دیگران را ببینند بدون آن که کسی قادر به دیدن چشمان آنها باشد. این [[روبنده]] از سده‌های میانه پوشیده می‌شده است. به آن [[ایازی]] یا [[ایاسی]] هم می‌گفتند.<ref>ده‍خ‍دا، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (1377). ''لغت‌نامه''. تهران: دانشگاه تهران: مؤسسه لغت‌نامه دهخدا. ذیل مدخل.</ref><ref>''پ‍وش‍اک‌ در ای‍ران‌ زم‍ی‍ن‌'' (1382). ترجمه پیمان متین. تهران: امیرکبیر. ص373.</ref> احتمالا نام دیگر [[پوشیه]] یا [[پیچه]] است، اختلاف در واژگان برای یک معنا یا مصداق ناشی از استعمال آن در نقاط مختلف یا زمان‌های متفاوت است.<ref>یادداشت مؤلف</ref>
[[روبنده]] توری سیاه از موی اسب که زنان بر صورت خود می‌زدند. این پوشش به زنان اجازه می‌داد دیگران را ببینند بدون آن که کسی قادر به دیدن چشمان آنها باشد. این [[روبنده]] از سده‌های میانه پوشیده می‌شده است. به آن [[ایازی]] یا [[ایاسی]] هم می‌گفتند.<ref>ده‍خ‍دا، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (1377). ''لغت‌نامه''. ج6. تهران: دانشگاه تهران: مؤسسه لغت‌نامه دهخدا. ذیل مدخل.</ref><ref>''پ‍وش‍اک‌ در ای‍ران‌ زم‍ی‍ن‌'' (1382). ترجمه پیمان متین. تهران: امیرکبیر. ص373.</ref> احتمالا نام دیگر [[پوشیه]] یا [[پیچه]] است، اختلاف در واژگان برای یک معنا یا مصداق ناشی از استعمال آن در نقاط مختلف یا زمان‌های متفاوت است.<ref>یادداشت مؤلف</ref>


<br />
<br />

نسخهٔ کنونی تا ‏۲ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۰۷

چشم آویز/čašmāviz/ پارچه‌ای از جنس تور که صورت را می‌پوشاند.

تعریف

روبنده توری سیاه از موی اسب که زنان بر صورت خود می‌زدند. این پوشش به زنان اجازه می‌داد دیگران را ببینند بدون آن که کسی قادر به دیدن چشمان آنها باشد. این روبنده از سده‌های میانه پوشیده می‌شده است. به آن ایازی یا ایاسی هم می‌گفتند.[۱][۲] احتمالا نام دیگر پوشیه یا پیچه است، اختلاف در واژگان برای یک معنا یا مصداق ناشی از استعمال آن در نقاط مختلف یا زمان‌های متفاوت است.[۳]


منابع

  1. ده‍خ‍دا، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (1377). لغت‌نامه. ج6. تهران: دانشگاه تهران: مؤسسه لغت‌نامه دهخدا. ذیل مدخل.
  2. پ‍وش‍اک‌ در ای‍ران‌ زم‍ی‍ن‌ (1382). ترجمه پیمان متین. تهران: امیرکبیر. ص373.
  3. یادداشت مؤلف


نویسنده: حکمت بروجردی