تفاوت میان نسخه‌های «کلاغی»

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۱: سطر ۱:


کلاغی/kælɑqi/ دستمال بزرگ ابریشمی یا از جنس دیگر که بر روی [[چارقد]] بسته تا موی پیشانی را که از زیر چارقد دیده می شد بپوشاند. از آنجا که غالبا رنگ آن سیاه بود کلاغی خوانده می شد.
کلاغی/kælaqi/  
 
{{TOClimit}}
{{TOClimit}}
===انواع===
بافته ای از ابریشم مصنوعی یا طبیعی رنگ شده که در «اسکویه» ـ شهرستان کوچکی در شمال تبریزـ بافته و به نواحی دیگر مخصوصا کردستان فرستاده میشد. این واژه به [[روسری]] بزرگی از این نوع پارچه که بر روی [[چارقد]] بسته می¬شد تا موی پیشانی را که از زیر چارقد دیده میشد بپوشاند نیز گفته میشود. از آنجا که غالبا رنگ آن سیاه بود کلاغی خوانده میشد. عمدتا زنان کرد و گاهی نیز مردان نیز آن را می¬پوشیدند. این سرپوش در بعضی شهرستانها بویژه در میان کردها و لرها بسیار بزرگ بود و سر زنان را بزرگ می¬کرد به گونه ای که بی شباهت به عمامه نبود. هم اکنون نیز لرها و کردها در شهرها و روستاها از کلاغی استفاده می¬کنند.
همچنی به [[چارقد]] بسیار بزرگی که به روش باتیک نقاشی شده و ریشه دار است کلاغی گفته میشود. این پارچه ها در ترکمن صحرا کاربرد [[روسری]] دارد. پوشش سر زنان عشایر لر کوچک شامل سه [[چارقد]] کلاغی است.


===انواع===
منابع
دستمال بزرگ ابریشمی یا از جنس دیگر  که بر روی چارقد بسته می­ شد تا موی پیشانی را که از زیر چارقد دیده می ­شد بپوشاند. از آنجا که غالبا رنگ آن سیاه بود کلاغی خوانده می­ شد. اندازه آن در بعضی شهرستانها بویژه در میان کردها و لرها چنان بزرگ بود که سر زنان را بزرگ نشان می داد و بی شباهت به عمامه نبود. هم اکنون نیز لرها و کردها در شهرها و روستاها از کلاغی استفاده می­ کنند. کلاغی در بعضی مناطق چارقد بسیار بزرگی است که به روش باتیک نقاشی شده و ریشه دار است. این پارچه ها در ترکمن صحرا کاربرد روسری دارد. پوشش سر زنان عشایر لر کوچک شامل سه چارقد کلاغی است.
آبادی باویل، محمد (1357). ظرائف و طرائف با مضاف و منسوبهای شهرهای اسلامی و پیرامون. تبریز: انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی.
ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.
غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.
مستوفی، عبدالله (1324). شرح زندگانی من. ج 1. تهران: علمی.


===منابع===
ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.


غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.
[[رده:پوشاک زنانه]]
[[رده:پوشاک زنانه]]
[[رده:پوشش سر]]
[[رده:پوشش سر]]

نسخهٔ ‏۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۱۶

کلاغی/kælaqi/

انواع

بافته ای از ابریشم مصنوعی یا طبیعی رنگ شده که در «اسکویه» ـ شهرستان کوچکی در شمال تبریزـ بافته و به نواحی دیگر مخصوصا کردستان فرستاده میشد. این واژه به روسری بزرگی از این نوع پارچه که بر روی چارقد بسته می¬شد تا موی پیشانی را که از زیر چارقد دیده میشد بپوشاند نیز گفته میشود. از آنجا که غالبا رنگ آن سیاه بود کلاغی خوانده میشد. عمدتا زنان کرد و گاهی نیز مردان نیز آن را می¬پوشیدند. این سرپوش در بعضی شهرستانها بویژه در میان کردها و لرها بسیار بزرگ بود و سر زنان را بزرگ می¬کرد به گونه ای که بی شباهت به عمامه نبود. هم اکنون نیز لرها و کردها در شهرها و روستاها از کلاغی استفاده می¬کنند. همچنی به چارقد بسیار بزرگی که به روش باتیک نقاشی شده و ریشه دار است کلاغی گفته میشود. این پارچه ها در ترکمن صحرا کاربرد روسری دارد. پوشش سر زنان عشایر لر کوچک شامل سه چارقد کلاغی است.

منابع آبادی باویل، محمد (1357). ظرائف و طرائف با مضاف و منسوبهای شهرهای اسلامی و پیرامون. تبریز: انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی. ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه. غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند. مستوفی، عبدالله (1324). شرح زندگانی من. ج 1. تهران: علمی.