تفاوت میان نسخه‌های «سفیداب»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
سفیداب ( اسفیداج) پودری است سفید رنگ که از کربنات قلع یا سرب گرفته میشد و برای سفید کردن و یک دست کردن پوست صورت در آرایش زنان به کار میرفت. | سفیداب ( اسفیداج) پودری است سفید رنگ که از کربنات قلع یا سرب گرفته میشد و برای سفید کردن و یک دست کردن پوست صورت در آرایش زنان به کار میرفت. | ||
=== تاریخچه === | |||
روشن کردن عمدی پوست در ابتدا در روم باستان آغاز شد، جایی که کربنات سرب به عنوان یک محصول آرایشی برای سفید کردن پوست استفاده می شد<ref name=":0">Petit, Antoine (2019). "Skin lightening and its motives: A historical verview". ''Annales de Dermatologie et de Vénéréologie''. '''146''' (5): 399–409.</ref>.[12] تصور می شد که پوست روشن نمادی از زنانگی است و ایده آل های زیبایی در آن دوران به شفافیت پوست افراد کمک می کرد. کربنات سرب همچنین در سراسر مصر باستان و یونان [25] به عنوان یک ماده آرایشی سفید، معروف به cerussa استفاده می شد.<ref>Beck, Lucile; Caffy, Ingrid; Delqué-Količ, Emmanuelle; Moreau, Christophe; Dumoulin, Jean-Pascal; Perron, Marion; Guichard, Hélène; Jeammet, Violaine (2018). "Absolute dating of lead carbonates in ancient cosmetics by radiocarbon". ''Communications Chemistry''. '''1'''.</ref> ماده اولیه سفیداب سرب سفید بود و زنان رومی از آن برای پوشاندن لکه ها و افزایش رنگ پوست استفاده می کردند.<ref>Littler, W A (2020). "Death by Vanity in the 18th Century". ''QJM: An International Journal of Medicine''. '''113''' (11): 783–784.</ref>روشن شدن پوست ابتدا با انگیزه زیبایی انجام میشد، اما ارتباط میان پوست روشن و جایگاه اجتماعی بالاتر از قرن شانزدهم به بعد شکل آشکاری به خود گرفت.<ref name=":0" /> | |||
=== طرز استفاده === | === طرز استفاده === | ||
زنان در گذشته و پیش از آن که کرم پودر های آرایشی و صنعتی وارد بازار شود برای سفید کردن پوست صورت خود از سفیداب استفاده میکردند و آن را در جعبه های فلزی خاص نگاه می داشتند. در استفاده از سفیداب، ابتدا صورت را چرب می کردند، سپس این گرد را در آب حل نموده، بر روی پوست صورت می مالیدند و با دست آرام آرام فشار می دادند، تا رنگ سفید یکنواخت بر روی پوست صورت ایجاد شود. | زنان در گذشته و پیش از آن که کرم پودر های آرایشی و صنعتی وارد بازار شود برای سفید کردن پوست صورت خود از سفیداب استفاده میکردند و آن را در جعبه های فلزی خاص نگاه می داشتند. در استفاده از سفیداب، ابتدا صورت را چرب می کردند، سپس این گرد را در آب حل نموده، بر روی پوست صورت می مالیدند و با دست آرام آرام فشار می دادند، تا رنگ سفید یکنواخت بر روی پوست صورت ایجاد شود. سفیداب را چندین روز در کاغذ پیچیده جلو راه، زیر فرش می گذاشتند تا پرورده شده دست بهم گردیده بر روی صورت بنشیند و سپس سر انگشتان به آن زده از زیر موهای زلف تا زیر گردن همه جا را با آن یکنواخت می ساختند. سفیداب تبریز مرغوب بود. طرز سفیداب مالیدن این طور بود که به دستمال نازک سفیدی کمی روغن بادام می زدند و آن دستمال را توی جعبه سفیداب فرو می کردند و به صورت می مالیدند. جعبه سفیداب، معمولا قوطی کوچک نقره و یا خاتم کاری بود.<ref>مونس الدوله (1380). ''خاطرات مونس الدوله ندیمه حرمسرای ناصرالدین شاه''. به کوشش سیروس سعدوندیان. تهران: زرین. ص27.</ref> | ||
سفیداب را چندین روز در کاغذ پیچیده جلو راه، زیر فرش می گذاشتند تا پرورده شده دست بهم گردیده بر روی صورت بنشیند و سپس سر انگشتان به آن زده از زیر موهای زلف تا زیر گردن همه جا را با آن یکنواخت می ساختند. | |||
سفیداب تبریز مرغوب بود. طرز سفیداب مالیدن این طور بود که به دستمال نازک سفیدی کمی روغن بادام می زدند و آن دستمال را توی جعبه سفیداب فرو می کردند و به صورت می مالیدند. جعبه سفیداب، قوطی کوچک نقره و یا خاتم کاری بود | |||
=== طرز درست کردن === | === طرز درست کردن === | ||
بهترین نوع سفیداب از قلع گرفته میشد. بدین ترتیب که قلع را کوبیده و انگور را نیز با هسته آن میکوبیدند و در سرکه می انداختند و در ظرف را محکم میبستند. پس از چند روز آن را بیرون می آوردند و پس از خشک شدن آن را حرارت میدادند.<ref>تنکابنی، سیدمحمدمومن (1387). ''تحفة المومنین''. تصحیح و تحقیق روجا رحیمی، محمدرضا شمس اردکانی، فاطمه فرجادمند. تهران: مؤسسه نشر شهر. ص39.</ref> این سفیداب را نباید با سفیداب سرب<ref>بیرونی، ابوریحان (1352). صیدنه. ترجمه فارسی قدیم از ابوبکر بن علی بن عثمان کاسانی. به کوشش منوچهر ستوده، ایرج افشار. تهران: شورای عالی فرهنگ و هنر، مرکز مطالعات و هماهنگی فرهنگی. ص60</ref> که به آن سفیداب شیخ ( منسوب به شیخ بهایی) | بهترین نوع سفیداب از قلع گرفته میشد. بدین ترتیب که قلع را کوبیده و انگور را نیز با هسته آن میکوبیدند و در سرکه می انداختند و در ظرف را محکم میبستند. پس از چند روز آن را بیرون می آوردند و پس از خشک شدن آن را حرارت میدادند.<ref>تنکابنی، سیدمحمدمومن (1387). ''تحفة المومنین''. تصحیح و تحقیق روجا رحیمی، محمدرضا شمس اردکانی، فاطمه فرجادمند. تهران: مؤسسه نشر شهر. ص39.</ref> این سفیداب را نباید با سفیداب سرب<ref>بیرونی، ابوریحان (1352). صیدنه. ترجمه فارسی قدیم از ابوبکر بن علی بن عثمان کاسانی. به کوشش منوچهر ستوده، ایرج افشار. تهران: شورای عالی فرهنگ و هنر، مرکز مطالعات و هماهنگی فرهنگی. ص60</ref> که به آن سفیداب شیخ (منسوب به شیخ بهایی) میگفتند و ترکیبی از کربنات سرب و هیدرات سرب است و کاربرد رنگ در نقاشی را دارد اشتباه گرفت، چرا که سمی است و مصرف آن برای بدن مضر است. | ||
=== استفاده دارویی === | === استفاده دارویی === | ||
نسخهٔ ۸ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۴۵
سفیداب ( اسفیداج) پودری است سفید رنگ که از کربنات قلع یا سرب گرفته میشد و برای سفید کردن و یک دست کردن پوست صورت در آرایش زنان به کار میرفت.
تاریخچه
روشن کردن عمدی پوست در ابتدا در روم باستان آغاز شد، جایی که کربنات سرب به عنوان یک محصول آرایشی برای سفید کردن پوست استفاده می شد[۱].[12] تصور می شد که پوست روشن نمادی از زنانگی است و ایده آل های زیبایی در آن دوران به شفافیت پوست افراد کمک می کرد. کربنات سرب همچنین در سراسر مصر باستان و یونان [25] به عنوان یک ماده آرایشی سفید، معروف به cerussa استفاده می شد.[۲] ماده اولیه سفیداب سرب سفید بود و زنان رومی از آن برای پوشاندن لکه ها و افزایش رنگ پوست استفاده می کردند.[۳]روشن شدن پوست ابتدا با انگیزه زیبایی انجام میشد، اما ارتباط میان پوست روشن و جایگاه اجتماعی بالاتر از قرن شانزدهم به بعد شکل آشکاری به خود گرفت.[۱]
طرز استفاده
زنان در گذشته و پیش از آن که کرم پودر های آرایشی و صنعتی وارد بازار شود برای سفید کردن پوست صورت خود از سفیداب استفاده میکردند و آن را در جعبه های فلزی خاص نگاه می داشتند. در استفاده از سفیداب، ابتدا صورت را چرب می کردند، سپس این گرد را در آب حل نموده، بر روی پوست صورت می مالیدند و با دست آرام آرام فشار می دادند، تا رنگ سفید یکنواخت بر روی پوست صورت ایجاد شود. سفیداب را چندین روز در کاغذ پیچیده جلو راه، زیر فرش می گذاشتند تا پرورده شده دست بهم گردیده بر روی صورت بنشیند و سپس سر انگشتان به آن زده از زیر موهای زلف تا زیر گردن همه جا را با آن یکنواخت می ساختند. سفیداب تبریز مرغوب بود. طرز سفیداب مالیدن این طور بود که به دستمال نازک سفیدی کمی روغن بادام می زدند و آن دستمال را توی جعبه سفیداب فرو می کردند و به صورت می مالیدند. جعبه سفیداب، معمولا قوطی کوچک نقره و یا خاتم کاری بود.[۴]
طرز درست کردن
بهترین نوع سفیداب از قلع گرفته میشد. بدین ترتیب که قلع را کوبیده و انگور را نیز با هسته آن میکوبیدند و در سرکه می انداختند و در ظرف را محکم میبستند. پس از چند روز آن را بیرون می آوردند و پس از خشک شدن آن را حرارت میدادند.[۵] این سفیداب را نباید با سفیداب سرب[۶] که به آن سفیداب شیخ (منسوب به شیخ بهایی) میگفتند و ترکیبی از کربنات سرب و هیدرات سرب است و کاربرد رنگ در نقاشی را دارد اشتباه گرفت، چرا که سمی است و مصرف آن برای بدن مضر است.
استفاده دارویی
گفته شده طبیعـت آن سرد و خشک است. برای خشک کردن زخم و از بین بردن درد چشم و درمان عفونت چشم به همراه داروهای دیگر و نیز درمان شقاق به کار میرفت. [۷]
یک نوعی از سفیداب به نام سفیداب یزدی یا اسفیداج الحصاصین برای از بین بردن چربی و تمیز کردن پوست به کار میرفت و کاربرد لایه بردارهای امروزی را داشت.
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ Petit, Antoine (2019). "Skin lightening and its motives: A historical verview". Annales de Dermatologie et de Vénéréologie. 146 (5): 399–409.
- ↑ Beck, Lucile; Caffy, Ingrid; Delqué-Količ, Emmanuelle; Moreau, Christophe; Dumoulin, Jean-Pascal; Perron, Marion; Guichard, Hélène; Jeammet, Violaine (2018). "Absolute dating of lead carbonates in ancient cosmetics by radiocarbon". Communications Chemistry. 1.
- ↑ Littler, W A (2020). "Death by Vanity in the 18th Century". QJM: An International Journal of Medicine. 113 (11): 783–784.
- ↑ مونس الدوله (1380). خاطرات مونس الدوله ندیمه حرمسرای ناصرالدین شاه. به کوشش سیروس سعدوندیان. تهران: زرین. ص27.
- ↑ تنکابنی، سیدمحمدمومن (1387). تحفة المومنین. تصحیح و تحقیق روجا رحیمی، محمدرضا شمس اردکانی، فاطمه فرجادمند. تهران: مؤسسه نشر شهر. ص39.
- ↑ بیرونی، ابوریحان (1352). صیدنه. ترجمه فارسی قدیم از ابوبکر بن علی بن عثمان کاسانی. به کوشش منوچهر ستوده، ایرج افشار. تهران: شورای عالی فرهنگ و هنر، مرکز مطالعات و هماهنگی فرهنگی. ص60
- ↑ الهروی، موفق الدین ابومنصور علی (1346). الابنیه عن حقائق الادویه یا روضة الانس و منعقد المنفس. به تصحیح احمد بهمنیار. به کوشش حسین محبوبی اردکانی. تهران: انتشارات دانشگاه تهران. ص32