سفیداب

زنان در زمان قدیم در ایران جهت آرایش و سفید کردن پوست صورت خود از این ماده استفاده می نمودند و آن را در جعبه های فلزی خاص نگاه می داشتند. در استفاده از سفیداب، ابتدا صورت را چرب می کردند، سپس این گرد را در آب حل نموده، بر روی پوست صورت می مالیدند و با دست آرام آرام فشار می دادند، تا رنگ سفید یکنواخت بر روی پوست صورت ایجاد شود.

سفیداب را چندین روز در کاغذ پیچیده جلو راه، زیر فرش می گذاشتند تا پرورده شده دست بهم گردیده بر روی صورت بنشیند و سپس سر انگشتان به آن زده از زیر موهای زلف تا زیر گردن همه جا را با آن یکنواخت می ساختند .

. بهترین سفیداب را از تبریز می آورند. طرز سفیداب مالیدن این طور بود که به دستمال نازک سفیدی کمی روغن بادام می زدند و آن دستمال را توی جعبه سفیداب فرو می کردند و به صورت می مالیدند. جعبه سفیداب، قوطی کوچک نقره و یا خاتم کاری بود که حتما باید چفت و بست داشته باشد؛ چون، معروف بود بعضی ها که دشمن دارند، سفیداب قلع توی سفیداب اصل می ریزند و صورت خانم ها را با این حیله بازی بدرنگ می کنند. و اما سرخاب پنبه ای، یک قطعه پنبه آغشته به جوهر قرمز بود که به گونه ها می مالیدند.