تفاوت میان نسخه‌های «چاقچور»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| (۳ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[پرونده:چاقچور ۲.jpg|بندانگشتی|400x400پیکسل|زنی در حال پوشیدن چاقچور<ref>ضیاءپور، جلیل (1347). ''پوشاک زنان ایران از کهن‌ترین زمان تا آغاز شاهنشاهی پهلوی''. تهران: وزارت فرهنگ و هنر. ص188.</ref><br />|جایگزین=]]چاقچور/<big>čā</big>q(x)<big>č(š)ū</big>r/ که به چاخچور و چاقشور نیز معروف است از پوشش‌های زنان دوران قاجار است.<ref>دهخدا، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (1377). ''لغت‌نامه''. تهران: دانشگاه تهران: مؤسسه لغت‌نامه دهخدا. ذیل مدخل.</ref>{{TOClimit}} | [[پرونده:چاقچور ۲.jpg|بندانگشتی|400x400پیکسل|زنی در حال پوشیدن چاقچور<ref>ضیاءپور، جلیل (1347). ''پوشاک زنان ایران از کهن‌ترین زمان تا آغاز شاهنشاهی پهلوی''. تهران: وزارت فرهنگ و هنر. ص188.</ref><br />|جایگزین=]]چاقچور/<big>čā</big>q(x)<big>č(š)ū</big>r/ که به چاخچور و چاقشور نیز معروف است از پوشش‌های زنان دوران قاجار است.<ref>دهخدا، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (1377). ''لغت‌نامه''. ج5. تهران: دانشگاه تهران: مؤسسه لغت‌نامه دهخدا. ذیل مدخل.</ref>{{TOClimit}} | ||
[[پرونده:BE4BCACA-0617-48B1-8E31-3F316DAFB3FB.jpg|بندانگشتی|زنی از عهد ناصری با چادر کمری، چاقچور و روبنده که گوشه چارقدش از زیر چادر پیداست<ref>افشار، ایرج (1370). ''گنجینه عکس‌های ایران''. تهران: نشر فرهنگ ایران. ص 214.</ref>|جایگزین=|350x350پیکسل]] | [[پرونده:BE4BCACA-0617-48B1-8E31-3F316DAFB3FB.jpg|بندانگشتی|زنی از عهد ناصری با چادر کمری، چاقچور و روبنده که گوشه چارقدش از زیر چادر پیداست<ref>افشار، ایرج (1370). ''گنجینه عکس‌های ایران''. تهران: نشر فرهنگ ایران. ص 214.</ref>|جایگزین=|350x350پیکسل]] | ||
===تعریف=== | ===تعریف=== | ||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
<br /> | <br /> | ||
===انواع=== | ===انواع=== | ||
این شلوار را زنان به هنگام بیرون آمدن از خانه و بر روی [[شلیته]] و [[تنبان]] می‌پوشیدند.<ref name=":1">ذکاء، یحیی (1336). ''لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز''. تهران: | این شلوار را زنان به هنگام بیرون آمدن از خانه و بر روی [[شلیته]] و [[تنبان]] می‌پوشیدند.<ref name=":1">ذکاء، یحیی (1336). ''لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز''. تهران: اداره‌کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه‌ها و فرهنگ عامه. صص 31-32.</ref> شلواری گشاد و آستردار که دم پای آن چین‌دار و تنگ بود. جورابی نیز از جنس پارچه به آن می‌دوختند.<ref name=":0">ضیاءپور، جلیل (1347). ''پوشاک زنان ایران از کهن‌ترین زمان تا آغاز شاهنشاهی پهلوی''. تهران: وزارت فرهنگ و هنر. صص180-181.</ref> بالای ساق آن از طرف داخل پا هر یک شکافی به طول 20 سانتی‌متر داشت و در واقع باز و ندوخته می‌ماند.<ref name=":0" /> این شلوار به وسیله لیفه بلند و بندی در زیر شکم بسته می‌شد. وسط دو لنگه آن را به شکل مثلثی باز می‌گذاشتند و برخی نیز آن را از دو لنگه جدا از هم می‌دوختند به طوری که آن را در بالای زانو با دو بند محکم می‌کردند.<ref>غیبی، مهرآسا (1384). ''هشت هزار سال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی''. تهران: هیرمند. ص569.</ref> جنس چاقچور معمولا کتان یا ابریشم بود. برخی سفرنامه‌نویسان از آن به عنوان چکمه پارچه‌ای یاد کرده‌اند.<ref name=":0" /> چون چاقچور بسیار بلند و گشاد بود همه تنبان یا شلیته درون آن جا می‌شد و زن‌ها بسیار مواظب بودند آهار یا برآمدگی تنبان درهم نشکند و در راه رفتن معلوم شود تنبان پنبه‌دار یا فنردار پوشیده‌اند. رنگ آن را بنفش، آبی یا طوسی انتخاب می‌کردند، ولی چاقچور مشکی از همه فاخرتر بود.<ref name=":1" /> چاقچور به تناسب مالی افراد از پارچه ابریشمی یا پنبه‌ای دوخته می‌شد.<ref>دالمانی، هانری رنه (1378). ''از خراسان تا بختیاری.'' ج1. ترجمه غلامرضا سمیعی. تهران: طاووس. ص 415.</ref> زنان سادات چاقچور سبز می‌پوشیدند.<ref name=":1" /> در برخی نقاط ایران هنوز هم چاقچور پوشیده می‌شود. [[پرونده:چاقچور.jpg|بندانگشتی|طرح چاقچور<ref name=":0" /> | ||
|جایگزین=|265x265پیکسل]]<br /> | |جایگزین=|265x265پیکسل]]<br /> | ||
==منابع== | |||
[[رده:پوشاک زنانه]] | [[رده:پوشاک زنانه]] | ||
<references /> | <references /> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۱۶
چاقچور/čāq(x)č(š)ūr/ که به چاخچور و چاقشور نیز معروف است از پوشش‌های زنان دوران قاجار است.[۲]
زنی از عهد ناصری با چادر کمری، چاقچور و روبنده که گوشه چارقدش از زیر چادر پیداست[۳]
تعریف
یکی از پوشش‌های زنان در دوران قاجار شامل شلوار بلند و بسیار گشادی که جورابی پارچه‌ای به پایین آن متصل بود.
انواع
این شلوار را زنان به هنگام بیرون آمدن از خانه و بر روی شلیته و تنبان می‌پوشیدند.[۴] شلواری گشاد و آستردار که دم پای آن چین‌دار و تنگ بود. جورابی نیز از جنس پارچه به آن می‌دوختند.[۵] بالای ساق آن از طرف داخل پا هر یک شکافی به طول 20 سانتی‌متر داشت و در واقع باز و ندوخته می‌ماند.[۵] این شلوار به وسیله لیفه بلند و بندی در زیر شکم بسته می‌شد. وسط دو لنگه آن را به شکل مثلثی باز می‌گذاشتند و برخی نیز آن را از دو لنگه جدا از هم می‌دوختند به طوری که آن را در بالای زانو با دو بند محکم می‌کردند.[۶] جنس چاقچور معمولا کتان یا ابریشم بود. برخی سفرنامه‌نویسان از آن به عنوان چکمه پارچه‌ای یاد کرده‌اند.[۵] چون چاقچور بسیار بلند و گشاد بود همه تنبان یا شلیته درون آن جا می‌شد و زن‌ها بسیار مواظب بودند آهار یا برآمدگی تنبان درهم نشکند و در راه رفتن معلوم شود تنبان پنبه‌دار یا فنردار پوشیده‌اند. رنگ آن را بنفش، آبی یا طوسی انتخاب می‌کردند، ولی چاقچور مشکی از همه فاخرتر بود.[۴] چاقچور به تناسب مالی افراد از پارچه ابریشمی یا پنبه‌ای دوخته می‌شد.[۷] زنان سادات چاقچور سبز می‌پوشیدند.[۴] در برخی نقاط ایران هنوز هم چاقچور پوشیده می‌شود.
طرح چاقچور[۵]
منابع
- ↑ ضیاءپور، جلیل (1347). پوشاک زنان ایران از کهن‌ترین زمان تا آغاز شاهنشاهی پهلوی. تهران: وزارت فرهنگ و هنر. ص188.
- ↑ دهخدا، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (1377). لغت‌نامه. ج5. تهران: دانشگاه تهران: مؤسسه لغت‌نامه دهخدا. ذیل مدخل.
- ↑ افشار، ایرج (1370). گنجینه عکس‌های ایران. تهران: نشر فرهنگ ایران. ص 214.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره‌کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه‌ها و فرهنگ عامه. صص 31-32.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ ضیاءپور، جلیل (1347). پوشاک زنان ایران از کهن‌ترین زمان تا آغاز شاهنشاهی پهلوی. تهران: وزارت فرهنگ و هنر. صص180-181.
- ↑ غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزار سال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند. ص569.
- ↑ دالمانی، هانری رنه (1378). از خراسان تا بختیاری. ج1. ترجمه غلامرضا سمیعی. تهران: طاووس. ص 415.
نویسنده: حکمت بروجردی