تفاوت میان نسخه‌های «سکینه پری»

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «سکینه پری (1281ش. ـ 1357ش.) جراح ساکن در بندرگز گرگان که در کمک به بینوایان و معالجه مستمندان معروف بود. با توجه به تصویر سنگ مزار او سال تولد 1277 === زندگی‌نامه === سکینه پری فرزند نصرالله همدانی در 1281 شمسی در باغچه سرای شوروی به دنیا آمد و مادرش از ار...» ایجاد کرد)
 
سطر ۱: سطر ۱:
سکینه پری (1281ش. ـ 1357ش.) جراح ساکن در بندرگز گرگان که در کمک به بینوایان و معالجه مستمندان معروف بود.
سکینه پری (1281ش. ـ 1357ش.) جراح ساکن در بندرگز گرگان که در کمک به بینوایان و معالجه مستمندان معروف بود.  
 
با توجه به تصویر سنگ مزار او سال تولد 1277


=== زندگی‌نامه ===
=== زندگی‌نامه ===
سطر ۱۸: سطر ۱۶:


در حال تکمیل
در حال تکمیل
== منابع ==
[[رده:زنان جراح]]
[[رده:زنان جراح]]
<references />
== پیوند به بیرون ==
# [https://medario.ir/blog/article/sakineh-pari-medario مداریو]
# [https://membersearch.irimc.org/member/profile?id=e5685012-6e53-4463-8eb6-3044ec64670c سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران]

نسخهٔ ‏۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۵۰

سکینه پری (1281ش. ـ 1357ش.) جراح ساکن در بندرگز گرگان که در کمک به بینوایان و معالجه مستمندان معروف بود.

زندگی‌نامه

سکینه پری فرزند نصرالله همدانی در 1281 شمسی در باغچه سرای شوروی به دنیا آمد و مادرش از ارامنه ایران بود.[۱] البته سال تولد او بر روی سنگ مزار 1277 است اما به گفته خود و در مصاحبه با مجله اطلاعات بانوان در سال 1281 متولد شده بود. سکینه پری در سال 1357 در بندرگز درگذشت و در آرامستان این شهر به خاک سپرده شد.[۱]

تحصیلات

سکینه پری تحصیلات رشته طب را در شوروی طی کرد و در سال 1312 در مسکو در جراحی و سرطان شناسی متخصص شد. سکینه مدت 5 سال در بیمارستانهای مختلف خدمت کرد اما همیشه عاشق وطنش ایران بود و چون پدر و مادرش در یک زمان از دنیا رفتند.[۱] در سال 1317 با تنها خواهرش عزم سفر کرد و به ایران آمد.[۲] در 1313 مطابق قانون طبابت ایران بعد از امتحان دادن و ارائه مدارک اجازه طبابت در همه جای ایران گرفت و چون به زبان ترکی بهتر وارد بود در شهر قره سو پیشنهاد شرکت شیلات را قبول کرد و مدت 14 سال مشغول خدمت بود و همانجا ازدواج کرد ولی به واسطه اختلاف بین خواهرش با شوهر او بعد از چهار سال از همسرش جدا شد و به بندرگز گرگان رفت و به طور خصوصی به کار طبابت و خدمت به مردم ادامه داد.[۱]

شهرت

گفته می شود کمک به مستمندان و بینوایان برای مردم آن دیار از سوی وی یادآور نقش آلبرت شوایتزر برای مردم آفریقا بود.[۳]


اسم او به عنوان دکترای حرفه ای پزشکی با شماره نظام پزشکی 4745 ثبت شده است.[۲]


در حال تکمیل

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ خشایار وزیری، فخری (قویمی) (1352). کارنامه زنان مشهور ایران. تهران: وزارت آموزش و پرورش. ص270.
  2. پیرنیا، منصوره (1374). سالار زنان ایران. واشنگتن: مهر ایران. ص220.
  3. دژم، عذرا (1384). اولین زنان. تهران: علم. ص101.

پیوند به بیرون

  1. مداریو
  2. سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران