تفاوت میان نسخه‌های «شلیته»
(صفحه‌ای تازه حاوی «شلیته /ʃælite/ تعریف دامن کوتاه پرچین که زنان در گذشته روی تنبان میپوشیدند...» ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
شلیته /ʃælite/ | شلیته /ʃælite/ | ||
{{TOClimit}} | |||
دامن کوتاه پرچین که زنان در گذشته روی [[تنبان]] | === تعریف === | ||
دامن کوتاه پرچین که زنان در گذشته روی [[تنبان]] می پوشیدند. | |||
شکل و جنس | === شکل و جنس === | ||
جنس آن معمولا از کتان سفید یا مخملهای رنگارنگ بود. طبقات کم درآمد شلیته های خود را از پارچه چیت گلدار و رنگی می دوختند. معمولا دور شلیته هایی که از کتان سفید بود با خامه های رنگین یا نخ قرقره مشکی گلدوزی و حاشیه دوزی می کردند. هرچه چین های دورکمر ریزتر و پرتر بود شلیته ارزش بیشتری داشت. پس از این که پوشیدن تنبانهای پر چین از مد افتاد شلیته جای آن را گرفت و با شلوارهای مشکی پوشیده می شد. زنان معمولا در خانه تنبان و شلیته می پوشیدند. گاهی زنان اشراف ده و یا یازده شلیته را روی هم پوشیده و آنها را با بند قیطانی می بستند تا جایگزین فنر زیر دامن شود. درازای شلیته بر حسب منطقه جغرافیایی متفاوت بود، به گونه ای که از تهران به سمت جنوب ایران در شهرهای مختلف بر طول آن افزوده می شد. مثلا در تهران کوتاه بود، در اصفهان تا زانو می رسید و در شیراز بلندتر بود. | |||
جنس آن معمولا از کتان سفید یا مخملهای رنگارنگ بود. طبقات کم درآمد شلیته های خود را از پارچه چیت گلدار و رنگی | |||
=== منابع === | |||
ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه. | ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه. | ||
نسخهٔ ۲۶ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۳۰
شلیته /ʃælite/
تعریف
دامن کوتاه پرچین که زنان در گذشته روی تنبان می پوشیدند.
شکل و جنس
جنس آن معمولا از کتان سفید یا مخملهای رنگارنگ بود. طبقات کم درآمد شلیته های خود را از پارچه چیت گلدار و رنگی می دوختند. معمولا دور شلیته هایی که از کتان سفید بود با خامه های رنگین یا نخ قرقره مشکی گلدوزی و حاشیه دوزی می کردند. هرچه چین های دورکمر ریزتر و پرتر بود شلیته ارزش بیشتری داشت. پس از این که پوشیدن تنبانهای پر چین از مد افتاد شلیته جای آن را گرفت و با شلوارهای مشکی پوشیده می شد. زنان معمولا در خانه تنبان و شلیته می پوشیدند. گاهی زنان اشراف ده و یا یازده شلیته را روی هم پوشیده و آنها را با بند قیطانی می بستند تا جایگزین فنر زیر دامن شود. درازای شلیته بر حسب منطقه جغرافیایی متفاوت بود، به گونه ای که از تهران به سمت جنوب ایران در شهرهای مختلف بر طول آن افزوده می شد. مثلا در تهران کوتاه بود، در اصفهان تا زانو می رسید و در شیراز بلندتر بود.
منابع
ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.
غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.
نگار زن: تاریخ مصور لباس زن در ایران (1352). تهران: انجمن بین‌المللی زنان در ایران.