تنبان

پرونده:تنبان.jpg

دختران قاجار با پوشش تنبان

تنبان/tonbān/ یا /tombān/ که توبان نیز گفته می شود نوعی جامه است که از کمر تا مچ پا را می پوشاند. گونه ای از پاجامه و شلوار یا دامن. طول و شکل و گشادی آن بر حسب زمان و مکان یکسان نبوده و تغییر کرده است.

ریشه شناسی

از فارسی باستان/tanupānā/ تَنبان، محافظ تن، مرکب از ـtanu به معنای تن و ـpānā به معنای پاییدن، نگه داشتن، محافظت کردن. این واژه از ایرانی در ترکی عثمانی duman دخیل شده است.

انواع

تنبان نوعی شلوار گشاد بود که در بالا با کش یا بند بسته می شد و از پوشش­های مشترک زنان و مردان به شمار می آید. در زمان قاجار تنبان به نوعی دامن شلواری اطلاق می شد که معمولا جنس آن از زری، مخمل، ترمه، تافته یا تور نقده دوزی شده و آستر دار بود. برای تهیه آن پارچه ­ای به پهنای سه وجب و به در ازای چهار ذرع را آستر دوزی کرده و از قسمت بالا لیفه می­ گذاشتند و بند تنبان را که نوار باریک، بلند و ابریشمی بود از آن می­گذراندند. هنگامی که بند تنبان را می­کشیدند چین دار می­شد. گاهی برای این که پفدار بایستد فنرهایی زیر آستر آن می گذاشتند و یا زیر تنبانهای آهار زده یا پنبه دوزی شده می­پوشیدند. به این ترتیب تنبان، دایره ­ای به شعاع حدود نیم متر دور خانمها تشکیل می­داد. دور لبه تنبان را نیز با یراق و زنجیرهای پهن تزیین می­کردند. بلندی تنبان و شلیته بستگی به سن و طبقه اجتماعی و منطقه متفاوت بود. تنبان جوانها تا زانو می­رسید و اگر از زانو پایین تر می­آمد نشانه پیری یا ساده بودن فرد بود. به علاوه کارگران و زنان عادی تنبانی بلندتر می پوشیدند. دیولافوآ در سفرنامه خود می­نویسد: «هرچه از تهران به سمت جنوب ایران برویم بلندی تنبانها بیشتر می­شود.»

زنان معمولا در خانه شلیته و تنبان می­پوشیدند. نوع دیگری تنبان در دوران قاجار توسط یک تاجر فرانسوی بنام مسیو پیلو به ایران آمدکه تنگ و چسبان بود و به آن «تنکه /tonoke/ تنبان» می گفتند. این شلوارها بلند بود و تا روی مچ پا می­ رسید.

زنان قشقائی به نوعی دامن تنبان میگویند. این تنبانها عبارت از چهار یا پنج دامن چین دار است . تنبان‌ ها را روی هم می پوشند و هر کدام آنها از 12 تا 14 پارچه ساخته می شود. تنبان‌های زیری از پارچه های ارزان مانند چیت گلدار و دامنهای رویی از پارچه های بهتر مانند مخمل یا زری و تور است و در پائین حاشیه یا تزئین دارد.

منابع

نویسنده: حکمت بروجردی