سرگیس

سرگیس /sargis/

تعریف گیسوهای عاریه که بر گیس طبیعی برای آراستن مو می افزودند (غیبی) پیشینه سرگیس یکی از انواع آرایشهایی است که زنان موهای خود را بدانوسیله پر پشت و بلند نشان میدادند. روش آرایش مو بدین صورت بود که گیسها را در پشت سر به رشته های زیاد بافته و در هر رشته نواری میبستند که غالبا سکه های طلا یا دانه های مروارید یا زینتهایی به شکل دانه های نقره ای تو خالی از انتهای آن می آویختند. هر قدر این گیسهای بافته بلند تر و ضخیم تر بود بیشتر مورد پسند قرار میگرفت. چنان که گاهی با همه فراوانی گیسوهای طبیعی، گیسوهای عاریه بر آنها می افزودند و به آن سرگیس می گفتند. به گونه ای که گاهی وزن گیسها آنچنان زیاد میشد که خانمها به زحمت سر خود را تکان میدادند. بافتن گیسوها بعد از هر حمام بود و تا حمام بعدی باز نمیشد، زیرا باز کردن و بافتن مجدد آن کار زمان بر و پر زحمتی بود. انواع امروزه به جای سرگیس واژه فرنگی اکستنشن متداول است و منظور از آن افزودن مو به موهای کوتاه است. بدین ترتیب زنانی که موهای کوتاه یا کم پشت دارند به هنگام آرایش مو از موهای مصنوعی یا طبیعی اضافی برای درست کردن شینیون یا مدلهای دیگر استفاده میکنند. به سبب تنوع رنگی موهای افزوده میتوان به جای مش یا رنگ از این موهای افزودنی استفاده کرد و از آسیب ناشی از مواد شیمیایی به موها جلوگیری کرد. منابع ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه. سنت ژرمن، کلیف، مترجم زهرا احمدزاده.(1389).آموزش علمی اکستنشن (افزودن موهای متری) تکه بافی و کلاه گیس بافی.تهران: شرکت انتشارات ویستا نشر. غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.