بهین‌دخت دارائی
بهین‌دخت دارائی (1300 ـ ؟ 1386) نویسنده و استاد ادبیات بود.
زندگی‌نامه
بهین‌دخت در مردادماه سال 1300ش. در روستای بنارود طارم متولد شد. خاندان او همه از اهالی فرهنگ و شعر بوده‌اند. جد پدری‌اش عبدالله میرزا دارا حاکم زنجان و یازدهمین پسر فتحعلی شاه قاجار بود. زندگی‌نامه وی و نمونه‌هایی از اشعارش را رضاقلی هدایت در مجمع الفصحا، ذیل نام دارای قاجار آورده است. پدرش، امیرخسرو دارایی داستان‌های جاودانه کلیله و دمنه را به نظم درآورد و آن را شکرستان نام نهاد. امیرخسرو دارایی سه بار ازدواج کرد. همسر دومش طلعت ملکوتی خلخالی بود که چهار دختر و یک پسر به نام‌های بهین‌دخت و مهین‌دخت دارائی (دوقلو)، پروین، آزاده و شهریار دارایی به دنیا آورد.
بهین‌دخت دوبار ازدواج کرد که هر دو به جدایی ختم شد. او از همسر نخستش دو دختر به نام‌های سوسن و شهلا داشت. همسر دوم او سرهنگ محمد فرخزاد، پدر فروغ فرخزاد بود که پس از مدت کوتاهی به متارکه انجامید. او در سال 1386 ؟ درگذشت.[۱]
تحصیلات
بهین‌دخت دارائی لیسانس و دکترای ادبیات را از دانشگاه تهران گرفت. او رساله دکتری خود را با عنوان تصحیح تاریخ الحکمای قفطی تحت راهنمایی بدیع‌الزمان فروزانفر در سال 1345 دفاع کرد و در سال 1347 به چاپ رسانید.[۱]
فعالیت‌های فرهنگی
بهین‌دخت از سال 1346 به تدریس در مدرسه عالی دختران ایران مشغول بود. او سردبیر مجله دانشگاه فرح پهلوی (الزهرا) در سال 1356 بود.[۱] در سال 1371 به دعوت دانشگاه آزاد اسلامی واحد زنجان از رشت به زنجان آمد و به تدریس ادبیات مشغول شد.[۱]
آثار
- داستان حرمان (1335). زنجان.[۲]
- ت‍اری‍خ‌ال‍ح‍ک‍م‍اء قفطی: ترجمه فارسی از قرن یازدهم هجری (1347). مقابله تصحیح حواشی و مقدمه به کوشش بهین دارائی. تهران: دانشگاه تهران. گنجینه تاریخ و تمدن؛ شماره ۲۷.[۳]
- اشتقاق و املا در فارسی (1350). تهران: مدرسه عالی دختران. نشریه شماره 16.[۴]
- آئ‍ی‍ن ن‍ام‍ه‌ن‍گ‍اری در فارسی ام‍روزی (1353). تهران. مدرسه عالی دختران. نشریه شماره ۲۸.[۵]
- دس‍ت‍ور ن‍گ‍ارش فارسی (1353). تهران: مدرسه عالی دختران ایران. نشریه شماره ۲۹.[۶]
- پ‍ی‍ام‍‌ه‍ای پ‍رورش‍ی در ش‍اه‍ن‍ام‍ه ف‍ردوس‍ی (1372). زنجان: دانشگاه آزاد اسلامی (زنجان)، ح‍وزه م‍ع‍اون‍ت پ‍ژوه‍ش‍ی.[۷]
مفاخر
بهین دارایی بخاطر کتاب املا و اشتقاق در زبان فارسی جایزه‌ی ادبی سال را دریافت کرد.[۸]
پیوند به بیرون
منابع
نویسنده: حکمت بروجردی