مدرسه علمیه علوی
مدرسه مریم بیگم خوانسار (1106) که امروزه به مدرسه علمیه علوی معروف است در دوران صفویه به امر مریم بیگم و با توصیه آیت الله آقا حسین خوانساری ساخته شد. این مدرسه که در سمت جنوب شهر مجاور سرشاخه شرقی رودخانه خوانسار واقع شده از جمله بناهای عصر صفویه و کهن‌ترین مدرسه موجود در شهرستان خوانسار است.[۱]
نام مدرسه
این مدرسه را به امر مریم بیگم صفوی در زمان حاج آقا حسین خوانساری، مجتهد مشهور عصر صفویه ساخته‌اند. اما در هیچ یک از اسناد قدیمی و معتبر وقف، مدرسه به نام مدرسه مریم بیگم صفوی نامیده نشده است. در وقفنامه مدرسه مورخ 1106 هم مدرسه به نام مریم بیگم نامگذاری نشده است. تنها در یک سند متأخر یعنی نامه رئیس اداره اوقاف و معارف گلپایگان مورخ 1308 ه.ش با این عبارت یاد شده است: مدرسه مریم بیگم (مدرسه علیای خوانسار) و... . اینها نشان می‌دهد که هیچگاه این مدرسه موسوم و مشهور به مدرسه مریم بیگم نبوده است، هرچند به دستور وی ساخته شده است.[۲] مدرسه مزبور امروزه به تأسی از متولی و مدیر آن سید حسین علوی موسوی، به مدرسه علوی شهرت دارد.
مدرسه مریم بیگم خوانسار دارای 1500 مترمربع مساحت می‌باشد. مدرسه دارای دو در ورودی است. در اصلی مدرسه سمت شمال، مجاور رودخانه خوانسار قرار دارد. این در دارای سردری به ارتفاع 7 متر است. در ورودی مدرسه چوبی به ابعاد 170 سانتی‌متر در 2 متر است. در دو سوی در ورودی دو سکوی سنگی قرار دارد. در بالای سردر فوق حدیث شریف «انا مدینه العلم و علی بابها» به طرز زیبایی گچبری شده است. در ذیل حدیث شریف، اشعاری از نظام الشریعه بدیع از شعرای خوانسار به صورت گچبری نوشته شده و خوشنویسی آن را اسماعیل طهرانی و حسین طهرانی به عهده داشته‌اند. در وسط سردر ورودی در قسمت بالا پنجره زیبای مشبک کتابخانه مدرسه قرار دارد. متأسفانه بخشی از سردر زیبای مدرسه در سال‌های اخیر بر اثر رنگ‌آمیزی و بخش دیگر بنا، بدون توجه به اصالت تاریخی آن آجرنما شده است.[۳]
مدرسه دارای 18 حجره و یک شبستان است، یک حوض سنگی در که سنگ‌هایی که در حوض به کار رفته است. ناودان‌‌های آن که برای آب باران بر کناره‌های بام نصب شده همه از سنگ یک پارچه است. در ورودی آن از چهار قطعه بزرگ چوب گردو است. دیوارهای در ورودی آن از آجر و ساروج همانند ساختمان‌های دوره صفویه است. حجره ها دارای یک در ورودی بوده که اکنون بعضی از آنها را مطابق روز دارای پنجره و شیشه کرده‌اند. بر طاقدیس سردر ورودی مدرسه مریم بیگم صفوی اشعاری درباره تعمیرات اول و تعمیرات دوم بر روی گچ با خط نستعلیق و ثلث نوشته شده است که شامل ماده تاریخ می‌باشد. تاریخ وقفنامه آن که پس از بنای مدرسه نوشته شده است، سال 1106 ه.ق را نشان می‌دهد.
مدیریت
در دهه‌های اخیر این مدرسه زیرنظر آیت الله حاج سیدحسن علوی اداره و پس از رحلت وی توسط فرزندانش به ویژه حضرت حجت الاسلام و المسلمین حاج آقا مرتضی علوی اداره شد.
تعمیر و بازسازی
گذر ایام این مدرسه را دچار تخریب کرد و از همین روی چندین بار در دست تعمیر قرار گرفت. یک بار در سال 1310 هجری قمری توسط آیت الله سید محمد تقی خوانساری بازسازی شد. شعری از نظام الشریعه بدیع، عالم و شاعر خوانساری، که شامل ماده تاریخ «ز باب مدرسه باب علوم شد مفتوح» ( معادل 1310) است بر سر در ورودی شمالی مدرسه گچبری شده و به این تعمیرات اشاره دارد. اشعار دیگری از محمدجواد ولایی بر سر در مدرسه نیز گچبری شده بوده که ظاهرا تخریب شده است. این اشعار بیانگر تعمیراتی بوده که در سال 1364 هجری قمری توسط سید جمال الدین شهیدی صورت گرفته بود. مدرسه در سال 1394 هجری قمری نیز مجددا توسط آيت الله حاج آقا حسین علوی نجفی بازسازی شده و توسعه يافته است. در سنگ نوشته‌ای که در داخل مسجد مدرسه قرار گرفته است به این مطلب اشاره شده است.[۴]
تربيت‌يافتگان مدرسه
مدرسه علوی خوانسار محل تعلیم مردان بزرگی بوده است، از جمله ميرزای قمی، آيت الله العظمی سيدمحمدتقی خوانساری، آيت الله العظمی سيدابوتراب خوانساری، آيت الله العظمی سيد احمد خوانساری، آيت الله العظمی سيدمحمدرضا گلپايگانی، آيت الله حاج شيخ موسی انصاری و آيت الله سيداحمد صفايی خوانساری مدتی را در مدرسه مذکور اقامت و بهره برده‌اند. نقل است امام خمينی (رحمت الله عليه) نيز برای استفاده از محضر استاد و فيلسوف متأله و حکيم فرزانه آخوند ملا محمدعلی حکیم ايمانی مدتی در اين مدرسه تحصيل نموده است.[۵]
موقوفات مدرسه
مدرسه علمیه علوی دارای موقوفات بسیاری است.[۶] وقفنامه آن سی ذرع یا بیشتر بوده و به خط میرزای نیریزی با تذهیب عالی نوشته شده بوده. بر اساس این وقفنامه روستاها و مزارع و خانه‌ها و مستغلات و اثاث خانه و جواهرآلات بسیاری در زمره موقوفات این مدرسه قرار دارد. از جمله موقوفاتش مقداری کثیر از لباس و پارچه و زینت‌آلات و جواهرهای گران‌بهاست که مقرر شده برای مجالس جشن عروسی طلاب و فقرا مجاناً و بلاعوض به کار برند و در غیر این مورد اجرت بستانند و مصرف موقوفه کنند.[۷] بعدها افراد دیگری نیز بخشی از اموال خود را وقف این مدرسه کردند. نظیر محمد زهرايی فرزند رضا (نظام الشريعه) که در ســال 1338 هجری شمسی بخشی از املاک خود را در روستاهای فريدن وقف مدرسه مريم بيگم کرد.[۸]
مدیریت مدرسه
آيت الله حاج آقا حسين علوی بيش از نيم قرن- پس از مراجعت از نجف اشرف- مديريت اين حوزه کهن را به عهده داشت. وی به مدت 55 سال از عمر شریف خود را در اداره حوزه علمیه گذراند و در سال 1368 درگذشت. پس از وی فرزندش سیدمرتضی علوی مدیریت مدرسه را به عهده گرفت. وی در سال 1391 درگذشت[۱] و پس از فوت وی مدیریت حوزه از سوی دفتر مدیریت حوزه علمیه قم به حضرت حجت الاسلام و المسلمین نصرالله زاده واگذار شد.[۹]
منابع
- ↑ خسروی، محبوبه (1393). موقوفات؛ مدرسه مریم بیگم صفوی (علوی) خوانسار و موقوفات آن. وقف میراث جاویدان. سال 22، شماره 86، ص89.
- ↑ افروز، عطاءالله (1399). مریم بیگم صفوی؛ تاریخچه و میراث وی. تهران: زرنوشت. ص 39 به نقل از مختاری، رضا (1376). یادگارهای ماندگار: وقفنامه مدرسه علوی خوانسار و موقوفات آن. وقف میراث جاویدان. شماره 17، صص26-41.
- ↑ خسروی، محبوبه (1393). موقوفات؛ مدرسه مریم بیگم صفوی (علوی) خوانسار و موقوفات آن. وقف میراث جاویدان. سال 22، شماره 86، صص89-90.
- ↑ خسروی، محبوبه (1393). موقوفات؛ مدرسه مریم بیگم صفوی (علوی) خوانسار و موقوفات آن. وقف میراث جاویدان. سال 22، شماره 86، صص98-99.
- ↑ خسروی، محبوبه (1393). موقوفات؛ مدرسه مریم بیگم صفوی (علوی) خوانسار و موقوفات آن. وقف میراث جاویدان. سال 22، شماره 86، ص100 به نقل از مجله پیام حوزه، شماره 37، ص178.
- ↑ افروز، عطاءالله (1399). مریم بیگم صفوی؛ تاریخچه و میراث وی. تهران: زرنوشت. ص51 به نقل از گزارش اداره ثبت آثار میراث فرهنگی اصفهان.
- ↑ افروز، عطاءالله (1399). مریم بیگم صفوی؛ تاریخچه و میراث وی. تهران: زرنوشت. ص51 به نقل از همایی، جلال الدین (1384). کتاب تاریخ اصفهان (جلد ابنیه و عمارات). به کوشش ماهدخت همایی. تهران: ه‍م‍ا. ص404.
- ↑ خسروی، محبوبه (1393). موقوفات؛ مدرسه مریم بیگم صفوی (علوی) خوانسار و موقوفات آن. وقف میراث جاویدان. سال 22، شماره 86، ص107.
- ↑ خسروی، محبوبه (1393). موقوفات؛ مدرسه مریم بیگم صفوی (علوی) خوانسار و موقوفات آن. وقف میراث جاویدان. سال 22، شماره 86، صص100-102.