شیرین بیانی

شیرین بیانی تحصیلات ابتدایی را در دبستان منوچهری گذراند که این مکان اکنون به دانشگاه پلی تکنیک امیرکبیر بدل شده است. او بعد از طی مراحل ابتدایی، تحصیلات متوسطه را در دبیرستان ژاندارک سپری کرد. رفتن به ژاندارک از آن جهت بود که به دو زبان فارسی و فرانسه تسلط یابد. او پس از سه سال یادگیری مستمر زبان فرانسه و فارسی در ژاندارک به دبیرستان انوشیروان دادگر رفت. سرانجام با کسب رتبه اول در رشته ادبی، دوره دبیرستان را به اتمام رساند.

بیانی به نظم و دقت بسیار اهمیت می داد. او حاصل سه کانون معرفت شامل: مهر، هنر و دانش است. اول خانواده، دوم «موزه ایران باستان» و سوم دانشگاه تهران. موزه ایران باستان- محل کار مادرش، ملکه ملکزاده (بیانی) – از این جهت که وقتی هنوز به مدرسه نمی رفت، گاهی مادرش او را به آنجا می برد. اما دانشگاه تهران که محل کار پدرش و دیگر اعضای خانواده (مادرش و عمویش) بود و سپس درس خواندن وی در این محیط که سبب دلبستگی بیانی به دانشگاه شد چنانکه دانشگاه تهران را خانه دوم خود تصور می کرد.

قنبری، امید (ویراستار) (1385). زندگی نامه و خدمات علمی و فرهنگی دکتر شیرین بیانی. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی. صص13-14.

از جمله استادان وی، دکتر بهمنش، دکتر بینا، دکتر شیبانی، علی اصغر شمیم، دکتر محمدحسن گنجی بودند. بیانی دوره لیسانس را پس از سه سال و به عنوان شاگرد اول به اتمام رساند.

برای ادامه تحصیل به دانشگاه سوربن پاریس رفت و نزد پروفسور کلود کائن به تحصیل پرداخت. پروفسور که با پدر و مادر بیانی آشنایی داشت تحقیق درباره تاریخ آل جلایر که تا آن زمان درباره آن کار نشده بود را برای رساله دکتری به وی پیشنهاد داد.

قنبری، امید (ویراستار) (1385). زندگی نامه و خدمات علمی و فرهنگی دکتر شیرین بیانی. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی. ص17.

بیانی در آن دوران از تدریس پروفسور کائن و پروفسور ژان اوبَن بهره می برد و بیشتر وقت خود را در کتابخانه ها می گذراند. وی سرانجام با بهترین نمره موفق به اخذ رساله دکتری شد.

قنبری، امید (ویراستار) (1385). زندگی نامه و خدمات علمی و فرهنگی دکتر شیرین بیانی. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی. صص18-20.

شیرین بیانی در سال 1342 به ایران بازگشت و در دانشگاه تهران مشغول به تدریس شد که البته این امر یک سال به طول انجامید و در طی این مدت به ترجمه رساله خود پرداخت که به نام تاریخ آل جلایر به چاپ رسید.

قنبری، امید (ویراستار) (1385). زندگی نامه و خدمات علمی و فرهنگی دکتر شیرین بیانی. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی. ص21.

وی در بیست و پنج سالگی وارد کادر آموزشی دانشگاه تهران شد و به عنوان جوان ترین استادیار این دانشگاه مشغول به کار شد. بیانی پس از حدود یازده سال و پس از طی مراحل معمول، حکم استادی خود را گرفت.

قنبری، امید (ویراستار) (1385). زندگی نامه و خدمات علمی و فرهنگی دکتر شیرین بیانی. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی. ص 22.