سهیلا جلودارزاده
سهیلا جلودارزاده فعال سیاسی و نماینده چند دوره مجلس شورای اسلامی است.[۱]
زندگی‌نامه
سهیلا جلودارزاده فرزند محمد، در تاریخ 28 دی 1337 در شهر ری به دنیا آمد. وی تحصیلات متوسطه را در دبیرستان‌های راه دانش و اسدی به پایان رساند سپس در سال 1354 به دانشگاه امیرکبیر راه یافت و در رشته مهندسی نساجی مشغول به تحصیل شد. وی در همین سال ازدواج کرده که حاصل این ازدواج دو فرزند دختر است.[۱]
فعالیت‌های شغلی و اجتماعی
سهیلا جلودارزاده پس از پیروزی انقلاب اسلامی به استخدام وزارت آموزش و پرورش درآمد و به سمت مسئول امور تربیتی دبیرستان‌های استان تهران منصوب شد. وی در دوران جنگ ایران و عراق نیز در کمیته‌های پزشکی جهاد دانشگاهی به فعالیت اشتغال داشت. وی همچنین نماینده وزیر کار در کمیته اشتغال شورای فرهنگی- اجتماعی زنان وابسته به شورای عالی انقلاب فرهنگی و مشاور وزیر صنعت و معدن نیز بود.[۱]
فعالیت‌های سیاسی
سهیلا جلودارزاده در سال 1357 به هنگام گذراندن دوره کارآموزی در کارخانه چیت‌سازی تهران، به همراه سایر کارگران به اعتصابات کارگری پیوست. این اعتصابات تا پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل شورای کارگری در کارخانجات ادامه یافت. وی همچنین با عضویت در کمیته کارگری انجمن اسلامی دانشگاه پلی تکنیک، از کارگران اعتصابی دانشگاه نیز حمایت کرد. وی فعالیت‌های حزبی را با عضویت در حزب اسلامی کار آغاز کرد و به عنوان عضو دفتر سیاسی و مسئول سازمان‌های حزب اسلامی کار انتخاب شد. وی همچنین از فعالان امور زنان و از اعضای مؤسس و شورای مرکزی جمعیت زنان جمهوری اسلامی ایران، عضو مجمع اسلامی بانوان، رئیس اتحادیه زنان کارگر، مؤسس کانون خواهران خانه کارگر، عضو هیئت علمی اولین کنگره زن و انقلاب جهانی اسلامی و مسئول تدوین سیاست‌های کلان نظام در مورد خانواده در کمیته بانوان مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز بود.[۱]
سهیلا جلودارزاده در دوره‌های پنجم تا هفتم سال‌های 1375-1387 و دوره دهم سال‌های 1395-1399 به عنوان نماینده مردم تهران به مجلس شورای اسلامی راه یافت.[۲] وی در دوران نمایندگی در کمیسیون کار و امور اجتماعی عضویت داشت و در اجلاسیه‌های اول تا چهارم دوره ششم مجلس شورای اسلامی عضو و منشی هیئت رئیسه بود. سهیلا جلودارزاده در دوره ششم به همراه شهربانو امانی انگنه اولین زنانی بودند که به سمت منشی در هئیت رئیسه مجلس انتخاب شدند.
جلودارزاده پس از بازنشستگی از وزارت آموزش و پرورش به فعالیت‌های خود در حزب اسلامی کار و حوزه زنان ادامه داد و ضمن عضویت در هیئت اجرایی آن حزب، همچنان به عنوان رئیس اتحادیه زنان کارگر سراسر کشور به خدمت مشغول شد.[۱]
اقدامات
از جمله طرح‌ها و لوایحی که وی در دوره‌های پنجم، ششم و هفتم در تصویب آنها در مجلس نقش داشت، عبارت است از: قانون بازنشستگی پیش از موعد کارگران در کارهای سخت و زیان‌آور؛ طرح تشکیل کمیسیون زنان، جوانان و خانواده؛ قانون برابری پرداخت حقوق بازماندگان و مستمری‌بگیران زن و مرد؛ قانون بازسازی صنایع نساجی؛ طرح چگونگی اداره سازمان تعاون مصرف شهر و روستا؛ قانون الزام فراگیری آموزش‌های فنی و حرفه‌ای برای اشتغال به کار؛ قانون اختصاص تعدادی از دادگاه‌های موجود به دادگاه خانواده؛ طرح محاسبه مهریه به ارزش روز تأدیه؛ طرح تشکیل شورای عالی اشتغال؛ طرح عقار (ارث بردن زن هم از عرصه و هم از اعیان)؛ طرح افزایش دوره شیردهی و مرخصی زایمان؛ طرح تشکیل مراکز تخصصی مشاوره خانواده؛ ارث بردن ورثه زن از حقوق بازنشستگی او؛ قانون بازنشستگی پیش از موعد کارکنان دولت؛ قانون تسهیل ازدواج جوانان؛ قانون تعیین تکلیف فرزندان حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان خارجی؛ قانون حمایت از حقوق و مسئولیت‌های زنان در عرصه‌های داخلی و بین‌المللی؛ قانون الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به پروتکل اختیاری کنوانسیون حقوق کودک در خصوص فروش، فحشا و هرزه‌نگاری کودکان و قانون پرداخت مستمری به فرزندان زنان متوفی مشمول قانون تأمین اجتماعی و سایر صندوق‌های بازنشستگی.[۱]
منابع