مدرسه ژاندارک
مدرسه دخترانه ژاندارک توسط خواهران سن ونسان دوپل در تهران تأسیس شد.[۱]
بنا
این بنا در حد فاصل خیابان های جمهوری، منوچهری، لاله زار و فردوسی واقع شده و در اوایل دوره پهلوی توسط مبلغان مسیحی به همراه کلیسایی به همین نام ساخته شده است. ساختمان های مدرسه و کلیسای ژاندارک به سبک اروپایی و با کمک گرفتن از عناصری از معماری ایرانی ساخته شده است. مدرسه مذکور پس از انقلاب اسلامی به تملک وزارت آموزش و پرورش درآمد. مدرسه ژاندارک به شماره 2928 به ثبت تاریخی رسیده است.[۲]
تاریخچه
خاستگاه مدرسه ژان دارک را می توان در دو مدرسه لازاریست جستجو کرد. اولین آنها، مدرسه سنت وینسنت دو پل برای دختران یتیم بود که در سال 1865 توسط انجمن «دختران خیریه» تأسیس شد و بعدها به ژاندارک تغییر نام داد. در دهه 1920، این مدرسه آموزش ابتدایی و متوسطه را در کلاس های جداگانه برای دانش آموزان مسلمان و ارمنی ارائه می کرد. وزارت آموزش و پرورش ماهانه صد تومان برای حمایت از آموزش زبان فارسی و کمک مالی به دانش آموزان نیازمند به این مدرسه اعطا کرد. برنامه درسی مدرسه در مقطع ابتدایی شامل حساب، دیکته، خیاطی، تاریخ و جغرافیا، فراگیری فوائدالادب و آشنایی با علوم ابتدایی (علم الاشیاء) بود. در مقطع متوسطه برنامه درسی شامل جبر، هندسه، علوم طبیعی، فارسی (دستور زبان و خواندن متن کلیله و دمنا)، بهداشت، خیاطی و اقتصاد خانه بود. در سال 1931 خواهر پائولین مدیر هر دو مدرسه ژان دارک و سنت جوزف بود که نشان دهنده پیوند نزدیک بین این دو موسسه بود.[۳] در 1310 خورشیدی/ 1932 میلادی در مدرسه ژاندارک 250 شاگرد دختر درس می خواندند و بیست نفر از آنها رایگان آموزش می دیدند. زنگهای صبح مخصوص دروس فرانسه و بعد از ظهرها به دروس فارسی اختصاص داشت. این مدرسه نیز همانند دیگر نهادهای آموزشی فرنگیان به زبان و فرهنگ فارسی چندان دلبسته نبود. گزارش شده بود که از نقطه نظر اجرای برنامه درسی و شیوه آموزش مواد آن مخصوصاً فارسی چندان مورد توجه نیست و باید تغییراتی در این مدرسه حاصل گردد، به ویژه که دولت ایران سالانه نهصد تومان به مدرسه اعانه می پرداخت.[۴]
دانش آموزان و معلمان
دختران خانواده مشهوری در این مدرسه تحصیل کردند از جمله هما زاهدی، فخرعظمی ارغون، مهرانگیز منوچهریان، بدرالزمان قریب، شیرین بیانی و... . فرخ رو پارسای از سال 1329 تا 1335 به تدریس دروس زیست‌شناسی در مدرسه ژاندارک اشتغال داشت.[۵]
***درحال تکمیل
منابع
- ↑ ت‍راب‍ی ف‍ارس‍ان‍ی، س‍ه‍ی‍لا (1378). اس‍ن‍ادی از م‍دارس دختران از م‍ش‍روطی‍ت تا پهلوی. تهران: س‍ازم‍ان اس‍ن‍اد م‍ل‍ی ایران، پ‍ژوه‍ش‍ک‍ده اس‍ن‍اد. ص4.
- ↑ م‍لازاده، ک‍اظم (1381). م‍دارس و ب‍ن‍اه‍ای م‍ذه‍ب‍ی (ت‍ک‍ی‍ه، ح‍س‍ی‍ن‍ی‍ه، خ‍ان‍ق‍اه، ق‍دم‍گ‍اه، مدرسه، م‍ص‍ل‍ی). تهران: س‍ازم‍ان ت‍ب‍ل‍ی‍غ‍ات اسلامی، ح‍وزه ه‍ن‍ری. ص77 به نقل از روزنامه انتخاب. 8 اردیبهشت 1380. ص12.
- ↑ Djavad Hadidi, “FRANCE xv. FRENCH SCHOOLS IN PERSIA,” Encyclopaedia Iranica, X/2, pp. 178-181,
- ↑ ناطق، هما (1375). کارنامه فرهنگی فرنگی در ایران. پاریس: خاوران. ص246.
- ↑ پیرنیا، منصوره (2007). خانم وزیر. آمریکا: مهر ایران. ص76.