تفاوت میان نسخه‌های «ویکتوریا اوهانجانیان»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱۱: | سطر ۱۱: | ||
<br /> | <br /> | ||
==منابع== | |||
[[رده:زنان معمار]] | [[رده:زنان معمار]] | ||
[[رده:اولین زنان]] | [[رده:اولین زنان]] | ||
<references /><br /> | <references /><br /> | ||
==پیوند به بیرون== | |||
#[https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%AC_%D8%A7%D8%B9%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%85 ویکی‌پدیا] | #[https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%AC_%D8%A7%D8%B9%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%85 ویکی‌پدیا] | ||
[[رده:زنان ارمنی]] | [[رده:زنان ارمنی]] | ||
نسخهٔ ۱۶ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۳۴
ویکتوریا اوهانجانیان (زاده ۱۳۰۸) اولین زن دانش آموخته مهندسی معماری در ایران است.
زندگی‌نامه
ویکتوریا اوهانجانیان در سال 1308 در تبریز به دنیا آمد. پدرش آودیس اوهانجانیان مهندس شهرداری تبریز بود و آثار زیادی در آن شهر داشت. ویکتوریا تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش گذراند[۱] و سپس وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در سال 1343، در رشته معماری فارغ‌التحصیل شد.[۲] وی پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه تهران، در سال 1336 به استخدام وزارت مسکن و شهرسازی درآمد و تا سال 1356 در آنجا فعالیت داشت[۱] و به عنوان رئیس دفتر فنی وزارت توسعه و مسکن قبل از فعالیت خصوصی خود در آرتک، مشغول به کار بود.[۳] اوهانجانیان در مدت اشتغال در وزارت مسکن و شهرسازی به مأموریت‌هایی در داخل و خارج از کشور اعزام می‌شد که از جمله‌ی آن اعزام به فرانسه برای مطالعه در زمینه‌ی روش‌های نو ساختمان صنعتی بود. وی پس از ترک وزارت مسکن و شهرسازی فعالیت معماری را در دفتر شخصی خود در تهران و به طور همزمان در ایالت کالیفرنیای آمریکا ادامه داد. وی تاکنون ساختمان‌های متعددی در تهران و دیگر شهرستان‌های ایران و همچنین در ایالت متحده آمریکا ساخته است.[۱] او با دکتر ایرج اعتصام همکلاس بود.[۴] اوهانجانیان اولین زن مهندس معمار در ایران است که در وزارت مسکن و شهرسازی به کار مشغول شد.[۵]
جوایز
- دریافت نشان آبادانی و پیشرفت در سال 1351ش. (۱۹۷2م.)
- معرفی به عنوان یکی از پیشکسوتان معماری ایرانی توسط کانون معماران ایران در سال 1378ش. (۱۹۹۹م.) [۱]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ لازاریان، ژانت د (۱۳۸۲). معماران. دانشنامه ایرانیان ارمنی. تهران: انتشارات هیرمند. صص263-264.
- ↑ انجمن مفاخر معماری ایران (1386). معماران ایران. ج1. تهران: مؤسسه فرهنگی پژوهشی چاپ و نشر نظر. ص50.
- ↑ Tabibi, Baharak (2014). Propagating “Modernities: Art and Architectural Patronage of Shahbanu Farah Pahlavi, Phd Thesis, Architectural History, Middle East Technical University, Turkey. p143.
- ↑ خانبانزاده، ساناز؛ ارمغان، مریم؛ سهیلی، جمال‌الدین (1399). بررسی نقش زنان معمار در معماری معاصر ایران. زن در فرهنگ و هنر. دوره 12. شماره 1. ص 30. به نقل از مصاحبه شخصی ایرج اعتصام (1398/7/15).
- ↑ دژم، عذرا (1384). اولین زنان. تهران: علم. ص71.