تفاوت میان نسخه‌های «باشماخ»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[پرونده:دهان بند زنان ارمنی.jpg|بندانگشتی| | [[پرونده:دهان بند زنان ارمنی.jpg|بندانگشتی|دهان‌بند زنان ارمنی چهارمحال و بختیاری |جایگزین=|350x350پیکسل]]باشماخ که در برخی گویش‌ها [[یاخشام،]] [[یامشاق]] یا [[یاشماق]] هم گفته می‌شود دهان‌بندی است که نو عروس‌های ارامنه بر دهان می‌بستند. | ||
{{TOClimit}}<br /> | {{TOClimit}} | ||
<br /> | |||
===جنس=== | ===جنس=== | ||
باشماخ پارچهٔ سه گوش کوچک و سفیدی از جنس ململ بود که دختران ارمنی بعد از ازدواج از آن استفاده می‌کردند. این پارچهٔ مثلثی طوری روی صورت بسته می‌شد که چانه و در مواقعی دهان را به طور کامل می‌پوشاند. باشماخ زیر [[لاچاک]] (تلفظ ارمنی واژه [[لچک]]) اصلی در پشت گردن محکم می‌شد. زنان این پارچه را همواره روی صورت خود نگاه می‌داشتند و فقط موقع غذا خوردن آن را پایین می‌کشیدند.[https://www.paymanonline.com/%D9%BE%D9%88%D8%B4%D8%A7%DA%A9-%D8%A7%D8%B1%D9%85%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AC%D9%84%D9%81%D8%A7/]<ref name=":0">محمدی سیف، معصومه (1398). ''جامعه‌شناسی پوشاک سنتی و زیورآلات زنان ایران زمین''. تهران: اندیشه احسان، ص74.</ref> | باشماخ پارچهٔ سه گوش کوچک و سفیدی از جنس ململ بود که دختران ارمنی بعد از ازدواج از آن استفاده می‌کردند. این پارچهٔ مثلثی طوری روی صورت بسته می‌شد که چانه و در مواقعی دهان را به طور کامل می‌پوشاند. باشماخ زیر [[لاچاک]] (تلفظ ارمنی واژه [[لچک]]) اصلی در پشت گردن محکم می‌شد. زنان این پارچه را همواره روی صورت خود نگاه می‌داشتند و فقط موقع غذا خوردن آن را پایین می‌کشیدند.[https://www.paymanonline.com/%D9%BE%D9%88%D8%B4%D8%A7%DA%A9-%D8%A7%D8%B1%D9%85%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AC%D9%84%D9%81%D8%A7/]<ref name=":0">محمدی سیف، معصومه (1398). ''جامعه‌شناسی پوشاک سنتی و زیورآلات زنان ایران زمین''. تهران: اندیشه احسان، ص74.</ref> | ||
نسخهٔ ۵ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۵۶
باشماخ که در برخی گویش‌ها یاخشام، یامشاق یا یاشماق هم گفته می‌شود دهان‌بندی است که نو عروس‌های ارامنه بر دهان می‌بستند.
جنس
باشماخ پارچهٔ سه گوش کوچک و سفیدی از جنس ململ بود که دختران ارمنی بعد از ازدواج از آن استفاده می‌کردند. این پارچهٔ مثلثی طوری روی صورت بسته می‌شد که چانه و در مواقعی دهان را به طور کامل می‌پوشاند. باشماخ زیر لاچاک (تلفظ ارمنی واژه لچک) اصلی در پشت گردن محکم می‌شد. زنان این پارچه را همواره روی صورت خود نگاه می‌داشتند و فقط موقع غذا خوردن آن را پایین می‌کشیدند.[۱][۱]
کاربرد
این دهان‌بند برای صحبت نکردن عروس با دیگران استفاده می‌شد.[۱] ظاهرا عروس می‌بایست نیازهای خود را فقط از طریق بچه‌ای نابالغ به گوش دیگران برساند.
منابع
نویسنده: حکمت بروجردی