تفاوت میان نسخه‌های «چارقد قالبی»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
[[پرونده:8AFEB8C0-90DF-40B8-A058-6955BF79B240.jpg|بندانگشتی]] | [[پرونده:8AFEB8C0-90DF-40B8-A058-6955BF79B240.jpg|بندانگشتی]] | ||
=== طرز درست کردن === | ===طرز درست کردن=== | ||
[[چارقد]]<nowiki/>ی که زنان اندرونی ناصرالدین شاه اختراع کردند. آنها [[چارقد]]<nowiki/>های توری را با نشاسته آهار می زدند تا اندازه قالب صورت شود.<ref>ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.</ref> این قالب گیری کار دشواری بود، چرا که اندازه صورت افراد متفاوت بود. روش قالب گیری بدین صورت بود که آب و نشاسته را جوشانده و آن را از صافی می گذراندند. [[چارقد]] را داخل آب نشاسته گذاشته، سپس دو نفر گوشه [[چارقد]] را می گرفتند و زیر آفتاب می گرداندند تا دونم شود. آنگاه چهارگوشه [[چارقد]] را چهارلا کرده و دوباره در برابر آفتاب می گذاشتند و مدام کف دست روی آن می کشیدند تا خشک شود. سپس نخی به دور سرشان می بستند و در پیشانی گره می زدند. آنگاه [[چارقد]] را به صورت مثلث دولا کرده، روی سر انداخته و زیر گلو سنجاق می کردند. نخی را که زیر [[چارقد]] بود از پیشانی باز کرده در حالی که پشت نخ روی [[چارقد]] بود آهسته آهسته نخ را عقب می کشیدند تا [[چارقد]] چین بخورد. برای این که قالب [[چارقد]] نشکند آن را آویزان می کردند.<ref>غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.</ref> این نوع [[چارقد]] مخصوص مهمانی و عروسی بود. در تهران فقط دو سه نفر در این کار مهارت داشتند، یکی از آنها صغری قالبی بود که از این طریق شهرت یافته و صاحب ثروت شده بود. اجرت قالب گیری هر [[چارقد]] از دو قران تا پنج قران بود. اجرت [[چارقد]] عروس یک تومان و یک کله قند بود.<ref>ک‍ت‍ی‍رائ‍ی، م‍ح‍م‍ود (1387). از خ‍ش‍ت تا خ‍ش‍ت. تهران: ث‍ال‍ث.</ref> | [[چارقد]]<nowiki/>ی که زنان اندرونی ناصرالدین شاه اختراع کردند. آنها [[چارقد]]<nowiki/>های توری را با نشاسته آهار می زدند تا اندازه قالب صورت شود.<ref>ذکاء، یحیی (1336). ''لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز''. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.ص28.</ref> این قالب گیری کار دشواری بود، چرا که اندازه صورت افراد متفاوت بود. روش قالب گیری بدین صورت بود که آب و نشاسته را جوشانده و آن را از صافی می گذراندند. [[چارقد]] را داخل آب نشاسته گذاشته، سپس دو نفر گوشه [[چارقد]] را می گرفتند و زیر آفتاب می گرداندند تا دونم شود. آنگاه چهارگوشه [[چارقد]] را چهارلا کرده و دوباره در برابر آفتاب می گذاشتند و مدام کف دست روی آن می کشیدند تا خشک شود. سپس نخی به دور سرشان می بستند و در پیشانی گره می زدند. آنگاه [[چارقد]] را به صورت مثلث دولا کرده، روی سر انداخته و زیر گلو سنجاق می کردند. نخی را که زیر [[چارقد]] بود از پیشانی باز کرده در حالی که پشت نخ روی [[چارقد]] بود آهسته آهسته نخ را عقب می کشیدند تا [[چارقد]] چین بخورد. برای این که قالب [[چارقد]] نشکند آن را آویزان می کردند.<ref>غیبی، مهرآسا (1384). ''هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی''. تهران: هیرمند. ص563.</ref> این نوع [[چارقد]] مخصوص مهمانی و عروسی بود. در تهران فقط دو سه نفر در این کار مهارت داشتند، یکی از آنها صغری قالبی بود که از این طریق شهرت یافته و صاحب ثروت شده بود. اجرت قالب گیری هر [[چارقد]] از دو قران تا پنج قران بود. اجرت [[چارقد]] عروس یک تومان و یک کله قند بود.<ref>ک‍ت‍ی‍رائ‍ی، م‍ح‍م‍ود (1387). از خ‍ش‍ت تا خ‍ش‍ت. تهران: ث‍ال‍ث.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۳ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۴
چارقدی که آن را با نشاسته آهار می زدند تا به اندازه قالب صورت شود و شکل صورت را بگیرد.
طرز درست کردن
چارقدی که زنان اندرونی ناصرالدین شاه اختراع کردند. آنها چارقدهای توری را با نشاسته آهار می زدند تا اندازه قالب صورت شود.[۱] این قالب گیری کار دشواری بود، چرا که اندازه صورت افراد متفاوت بود. روش قالب گیری بدین صورت بود که آب و نشاسته را جوشانده و آن را از صافی می گذراندند. چارقد را داخل آب نشاسته گذاشته، سپس دو نفر گوشه چارقد را می گرفتند و زیر آفتاب می گرداندند تا دونم شود. آنگاه چهارگوشه چارقد را چهارلا کرده و دوباره در برابر آفتاب می گذاشتند و مدام کف دست روی آن می کشیدند تا خشک شود. سپس نخی به دور سرشان می بستند و در پیشانی گره می زدند. آنگاه چارقد را به صورت مثلث دولا کرده، روی سر انداخته و زیر گلو سنجاق می کردند. نخی را که زیر چارقد بود از پیشانی باز کرده در حالی که پشت نخ روی چارقد بود آهسته آهسته نخ را عقب می کشیدند تا چارقد چین بخورد. برای این که قالب چارقد نشکند آن را آویزان می کردند.[۲] این نوع چارقد مخصوص مهمانی و عروسی بود. در تهران فقط دو سه نفر در این کار مهارت داشتند، یکی از آنها صغری قالبی بود که از این طریق شهرت یافته و صاحب ثروت شده بود. اجرت قالب گیری هر چارقد از دو قران تا پنج قران بود. اجرت چارقد عروس یک تومان و یک کله قند بود.[۳]
منابع
نویسنده: حکمت بروجردی