تفاوت میان نسخه‌های «غالیه»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
غالیه یکی از اقلام آرایش هفت قلم است و به موادی اطلاق میشده که برای خوشبو کردن بدن و موها مورد استفاده قرار میگرفته است. | غالیه یکی از اقلام آرایش هفت قلم است و به موادی اطلاق میشده که برای خوشبو کردن بدن و موها مورد استفاده قرار میگرفته است. | ||
=== ترکیبات === | |||
دو نوع غالیه وجود داشته است: یکی زرد و دیگری سیاه. غالیه را از مخلوط کردن مشک و عود هندی و بان ( دانه های روغنی درختی به همین نام که بسیار خوشبوست و از آن ماده ای معصر به نام روغن بان گرفته میشود<ref>دهخدا ذیل مدخل</ref>)درست میکرده اند. اما غالیه غلیظ از بان خالص تهیه میشده است. | |||
از جمله انواع غالیه، غالیه زرد | از جمله انواع غالیه، زنان غالیه زرد استفاده میکردند و غالیه سیاه بیشتر مورد استفاده مردان بوده است. | ||
غالیه زرد از امتزاج زعفران ساییده شده، عود هندی قوی که از الک بسیار ریز گذرانده شده، مقداری مشک جینی مسحوق و منخول، و چهار مثقال مشک نیکو، و دو مثقال و نیم عنبر یا مند قوی به بان بگذارند و فرو گیرند تا سرد شود. آنگاه مشک و زعفران و عود طرح و عجن کنند. بعد از آن مشک و بان طرح کنند و بردارند. | |||
و غالیه بر سه نوع است: اول یک | و غالیه بر سه نوع است: اول یک جزء مشک و عنبر و بان بود، و سه جزء ازین افاویه. دوم سه ازین افاویه باشد و یک مشک، و یک و نیم عنبر، و یکی سکّ. سوم آنک پنج ازین افاویه باشد، و یکی مشک، و دو سکّ، و دو عود، و ربع عنبر، و این از همه غالیه ها موثر تر است. | ||
صفت غالیه آخر للنساء خفیف المؤنه ترکیبات آن شامل سنبل، عود و قرنفل است.<ref>کاشانی، عبدالله (1386). ''عرایس‌الجواهر و نفایس‌الاطایب''. به کوشش ایرج افشار. تهران: المعی. صص288-292</ref> | |||
صفت غالیه آخر للنساء خفیف المؤنه | |||
ترکیبات آن شامل سنبل، عود و قرنفل است.<ref>کاشانی، عبدالله (1386). ''عرایس‌الجواهر و نفایس‌الاطایب''. به کوشش ایرج افشار. تهران: المعی. صص288-292</ref> | |||
== منبع == | == منبع == | ||
<references /> | |||
[[رده:آرایش]] | |||
[[رده:آرایش سنتی]] | |||
نسخهٔ ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۵۸
غالیه یکی از اقلام آرایش هفت قلم است و به موادی اطلاق میشده که برای خوشبو کردن بدن و موها مورد استفاده قرار میگرفته است.
ترکیبات
دو نوع غالیه وجود داشته است: یکی زرد و دیگری سیاه. غالیه را از مخلوط کردن مشک و عود هندی و بان ( دانه های روغنی درختی به همین نام که بسیار خوشبوست و از آن ماده ای معصر به نام روغن بان گرفته میشود[۱])درست میکرده اند. اما غالیه غلیظ از بان خالص تهیه میشده است.
از جمله انواع غالیه، زنان غالیه زرد استفاده میکردند و غالیه سیاه بیشتر مورد استفاده مردان بوده است.
غالیه زرد از امتزاج زعفران ساییده شده، عود هندی قوی که از الک بسیار ریز گذرانده شده، مقداری مشک جینی مسحوق و منخول، و چهار مثقال مشک نیکو، و دو مثقال و نیم عنبر یا مند قوی به بان بگذارند و فرو گیرند تا سرد شود. آنگاه مشک و زعفران و عود طرح و عجن کنند. بعد از آن مشک و بان طرح کنند و بردارند.
و غالیه بر سه نوع است: اول یک جزء مشک و عنبر و بان بود، و سه جزء ازین افاویه. دوم سه ازین افاویه باشد و یک مشک، و یک و نیم عنبر، و یکی سکّ. سوم آنک پنج ازین افاویه باشد، و یکی مشک، و دو سکّ، و دو عود، و ربع عنبر، و این از همه غالیه ها موثر تر است. صفت غالیه آخر للنساء خفیف المؤنه ترکیبات آن شامل سنبل، عود و قرنفل است.[۲]