تفاوت میان نسخه‌های «سیمین بهبهانی»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
سیمین خلیلی (مشهور به سیمین بهبهانی و گاه سیمین خلعت بری) متولد 28 تیر 1306 در محله همت آباد تهران <ref>اب‍وم‍ح‍ب‍وب، اح‍م‍د (1398). ''گ‍ه‍واره س‍ب‍ز اف‍را: زندگی و شعر سیمین بهبهانی''. تهران: نشر ثالث. ص۲۵.</ref> در خانواده ای اهل قلم و فرهنگ به دنیا آمد. | سیمین خلیلی (مشهور به سیمین بهبهانی و گاه سیمین خلعت بری) متولد 28 تیر 1306 در محله همت آباد تهران <ref>اب‍وم‍ح‍ب‍وب، اح‍م‍د (1398). ''گ‍ه‍واره س‍ب‍ز اف‍را: زندگی و شعر سیمین بهبهانی''. تهران: نشر ثالث. ص۲۵.</ref> در خانواده ای اهل قلم و فرهنگ به دنیا آمد. او فرزند عباس خلیلی عراقی، فعال سیاسی، رمان نویس، مترجم و روزنامه نگار و [[فخرعظمی ارغون]] ، از فعالان حقوق زنان بود.<ref>میرعابدینی، حسن (1386). ''فرهنگ داستان نویسان ایران از آغاز تا امروز''. تهران: چشمه. ص59. </ref>پدرش عباس خلیلی عراقی، فرزند ملا علی خلیلی تهرانی _ از علمای بزرگ نجف _ بود .خاندان خلیلی اصالتا قمی بودند و نسبشان به شیخ صدوق میرسید. | ||
پس از طلاق پدر و مادر، سیمین به همراه مادر در خانه پدربزرگ مادری اش زندگی کرد. اما پس از درگذشت پدریزرگ، مادر با عادل خلعتبری که او نیز روزنامه نگار بود ازدواج کرد: ''آینده میهن، آینده ایران، آزادی خلق و فریاد دانش آموزان''. | پس از طلاق پدر و مادر، سیمین به همراه مادر در خانه پدربزرگ مادری اش زندگی کرد. اما پس از درگذشت پدریزرگ، مادر با عادل خلعتبری که او نیز روزنامه نگار بود ازدواج کرد: ''آینده میهن، آینده ایران، آزادی خلق و فریاد دانش آموزان''. | ||
سیمین در دامان مادر پرورده شد. خود در این باره می گوید: هرچه داشت به من داد، دوستی و راستی و ذوق سلیم و عواطف تند و سوزان و بالاخره شعر. او سیمین را حتی به آموختن موسیقی اصیل ایرانی، تا حدی که به ردیف و گوشه های آوازها و دستگاه ها آشنایی داشته باشد، تشویق کرد. او از کودکی سیمین را به قصد شاعر شدن تشویق و تربیت کرد و شعر را کلمه کلمه در دهانم گذاشت. <ref>عابدی، کامیار (1379). ''ترنم غزل، بررسی زندگی و آثار سیمین بهبهانی''. تهران: کتاب نادر. صص11-28.</ref> | سیمین در دامان مادر پرورده شد. خود در این باره می گوید: هرچه داشت به من داد، دوستی و راستی و ذوق سلیم و عواطف تند و سوزان و بالاخره شعر. او سیمین را حتی به آموختن موسیقی اصیل ایرانی، تا حدی که به ردیف و گوشه های آوازها و دستگاه ها آشنایی داشته باشد، تشویق کرد. او از کودکی سیمین را به قصد شاعر شدن تشویق و تربیت کرد و شعر را کلمه کلمه در دهانم گذاشت. <ref name=":0">عابدی، کامیار (1379). ''ترنم غزل، بررسی زندگی و آثار سیمین بهبهانی''. تهران: کتاب نادر. صص11-28.</ref> | ||
=== تحصیلات === | === تحصیلات === | ||
سیمین زبان فرانسه را از مادر در خانه فراگرفت.<ref>شامانی، طیبه (1400). ''سیمین بهبهانی''. اصفهان: گویا. ص13.</ref>سیمین در سال 1309 به کودکستان آمریکایی رفت. دوره دبستان را از سال 1311 در [[مدرسه ناموس]] گذراند و دوره دبیرستان را از سال 1318 در مدرسه حسنات سپری کرد. سال بعد از ورود به دبیرستان، او نزد ایرج عباسی و مسعود معارفی به آموختن موسیقی پرداخت. سیمین دوران تحصیلات متوسطه را طی چهار سال و هرسال دو کلاس، تقریبا سپری کرد و قبل از آنکه دیپلم کامل دبیرستان را بگیرد وارد مدرسه مامایی شد | سیمین زبان فرانسه را از مادر در خانه فراگرفت.<ref>شامانی، طیبه (1400). ''سیمین بهبهانی''. اصفهان: گویا. ص13.</ref>سیمین در سال 1309 به کودکستان آمریکایی رفت. دوره دبستان را از سال 1311 در [[مدرسه ناموس]] گذراند و دوره دبیرستان را از سال 1318 در مدرسه حسنات سپری کرد. سال بعد از ورود به دبیرستان، او نزد ایرج عباسی و مسعود معارفی به آموختن موسیقی پرداخت. سیمین دوران تحصیلات متوسطه را طی چهار سال و هرسال دو کلاس، تقریبا سپری کرد و قبل از آنکه دیپلم کامل دبیرستان را بگیرد وارد مدرسه مامایی شد. تا زمانی که بچه هایش کوچک بودند با اینکه در آزمون دانشگاه های مختلفی قبول شد، وارد دانشگاه نشد. تا اینکه در سال 1336 هم در دانشکده حقوق و هم دانشکده ادبیات قبول شد. سرانجام از دانشکده حقوق لیسانس قضایی گرفت.<ref>شامانی، طیبه (1400). ''سیمین بهبهانی''. اصفهان: گویا. ص17</ref>با تفکر اینکه تحصیل در دانشکده ادبیات می تواند ذهن شعری اش را بارور کند وارد دانشکده ادبیات شد و از اساتیدی چون محمد معین بهره برد. اما دیری نپایید که از دانشکده ادبیات انصراف داد و به دانشکده حقوق رفت. در سال 1341 دوره این دانشکده را به پایان برد اما ترجیح داد که همچنان به تدریس ادبیات در مدارس ادامه دهد.<ref name=":0" /> | ||
=== ازدواج === | |||
او در سال 1325 به فاصله چند ماه پس از اخراج از مدرسه مامایی با حسن بهبهانی ازدواج کرد.<ref name=":1">شامانی، طیبه (1400). ''سیمین بهبهانی''. اصفهان: گویا. ص16.</ref> این ازدواج انتخاب و خواست پدرش بود و مطابق با معیارهای او.<ref>اب‍وم‍ح‍ب‍وب، اح‍م‍د (1398). ''گ‍ه‍واره س‍ب‍ز اف‍را: زندگی و شعر سیمین بهبهانی''. تهران: نشر ثالث. ص32.</ref>بهبهانی تحصیلات نسبتا کافی داشت، دبیر زبان انگلیسی بود و رییس یک انجمن ادبی با عنوان ادبیات ایران نوین. سیمین بهبهانی از ازدواج با حسن بهبهانی صاحب سه فرزند به نام های علی بهبهانی (1326) فارغ التحصیل رشته زبان و ادبیات انگلیسی، ادبیب و مترجم، حسین بهبهانی (1328) فارغ التحصیل رشته حسابداری و دختری به نام امید بهبهانی (1333) دکتر در فرهنگ و زبان های باستانی و استاد دانشگاه شد.<ref name=":2">عابدی، کامیار (1379). ''ترنم غزل، بررسی زندگی و آثار سیمین بهبهانی''. تهران: کتاب نادر. صص11-28.</ref>سیمین درسال 1349 از حسن بهبهانی طلاق گرفت و جدا شد و در همان سال به همسری منوچهر کوشیار درآمد. اما همچنان نام خانوادگی همسر اول را بر خود نگه داشت. این ازدواج و زندگی مشترک تا تیرماه سال 1363 ـ فوت منوچهر کوشیار ـ ادامه یافت.<ref>اب‍وم‍ح‍ب‍وب، اح‍م‍د (1398). ''گ‍ه‍واره س‍ب‍ز اف‍را: زندگی و شعر سیمین بهبهانی''. تهران: نشر ثالث. ص35.</ref> | |||
=== فعالیت های شغلی === | |||
سیمین تنها به شعر اکتفا نکرد و در عرصه فعالیت های آموزشی و اجتماعی و فرهنگی نیز فعالیت کرد. او به تدریس در دبیرستان پرداخت.<ref name=":2" />از 7 بهمن 1330 وارد آموزش و پرورش و دبیر شد. شوهرش فرهنگی بود و با او به وزارت فرهنگ (وزارت آموزش و پرورش) رفت. ابتدا با دیپلم خانه داری به تدریس شیمی و فیزیک هشتم و نهم پرداخت. پس از یک سال علاوه بر فیزیک و شیمی به تدریس ادبیات و زیست شناسی نیز پرداخت و رسماً دبیر وزارت فرهنگ شد. <ref name=":1" />ابتدا فیزیک و شیمی و اندکی بعد طبیعیات (زیست شناسی) درس داد و سپس ادبیات فارسی. معلمی کوشا و با ذوق بود. او همچنین به تصنیف سازی برای رادیو ایران پرداخت. <ref name=":2" /> در سال 1334 با مجله ی امید ایران به عنوان سرپرست بخش ادبی همکاری می کند.<ref name=":3">دهباشی، علی (1382). ''زن‍ی با دام‍ن‍ی شعر: ج‍ش‍ن‌ن‍ام‍ه سیمین بهبهانی''. تهران: نگاه. صص19-24.</ref> | |||
سیمین از سال 1330 تا 1360 تنها به تدریس اشتغال داشت و هیچ شغل حقوقی را نپذیرفت. در سال 1348 به عضویت شورای شعر و موسیقی رادیو ایران (شورای ترانه) درآمد. سیمین بهبهانی، هوشنگ ابتهاج، نادر نادرپور، یدالله رویایی، بیژن جلالی و فریدون مشیری این شورا را اداره می کردند. در سال 1344 سرودن ترانه برای رادیو ایران را آغاز می کند. همچنین در این سال به انگلستان سفر کرده و با اعضای انجمن قلم لندن دیدار می کند.او در سال 1357 عضویت در کانون نویسندگان ایران را پذیرفت.<ref>اب‍وم‍ح‍ب‍وب، اح‍م‍د (1398). ''گ‍ه‍واره س‍ب‍ز اف‍را: زندگی و شعر سیمین بهبهانی''. تهران: نشر ثالث. ص38.</ref> | |||
=== اشعار === | === اشعار === | ||
| سطر ۲۹: | سطر ۳۷: | ||
سیمین در سال 1324 به تحصیل در آموزشگاه مامایی پرداخت اما آن را به پایان نرساند. اولیای آموزشگاه از فعالیت او در سازمان جوانان حزب توده و فعالیت های نویسندگی و شاعری او خبر داشتند. سال دوم مدرسه گزارشی انتقادی و بی امضا راجع به اوضاع ناهنجار مدرسه در یکی از روزنامه های آن زمان منتشر شد. با وجود اینکه نوشتن آن را به سیمین نسبت دادند او از نویسنده آن گزارش مطلع نبود. این اتفاق موجب درگیری رییس دانشگاه جهانشاه صالح با سیمین شد که در نهایت با وجود سازش سیمین ترک تحصیل کرد. | سیمین در سال 1324 به تحصیل در آموزشگاه مامایی پرداخت اما آن را به پایان نرساند. اولیای آموزشگاه از فعالیت او در سازمان جوانان حزب توده و فعالیت های نویسندگی و شاعری او خبر داشتند. سال دوم مدرسه گزارشی انتقادی و بی امضا راجع به اوضاع ناهنجار مدرسه در یکی از روزنامه های آن زمان منتشر شد. با وجود اینکه نوشتن آن را به سیمین نسبت دادند او از نویسنده آن گزارش مطلع نبود. این اتفاق موجب درگیری رییس دانشگاه جهانشاه صالح با سیمین شد که در نهایت با وجود سازش سیمین ترک تحصیل کرد. | ||
=== مفاخر === | |||
سیمین در سال 1331 به سبب نوشتن شعر ناشناس به پیشنهاد نیما، مدال بین المللی صلح می گیرد.<ref name=":3" /> 5 تیر سال 1377 بنیاد جهانی پژوهش های زنان، سیمین بهبهانی را به عنوان زن سال برمی گزیند و از او تقدیر می کند<ref name=":3" />.در سال 1378 سازمان جهانی حقوق بشر در برلین مدال کارل فون اوسی یتسکی را به سیمین اهدا کرد. در همان سال مدال بین المللی صلح، جایزه لیلیان هیلمن/ داشیل هامت را از سازمان دیدبان حقوق بشر دریافت کرد. در سال 2008 نخستین دوره جایزه بیتا برگزار و به سیمین بهبهانی اهدا شد. در هفتم شهریور سال 1392 جایزه یانوش پانونیوش از سوی انجمن قلم مجارستان در شهر پچ با حضور سیمین به او اهدا شد. این جایزه شامل تندیس و پنجاه هزار پوند بود. او همچنین جوایز دیگری دریافت کرد از جمله: جایزه میراث از سوی بنیاد فرهنگ (لس آنجلس)، لوح کانون دانشجویان ایرانی دانشگاه استنفورد، دکترای افتخاری ادبیات و علوم انسانی از دانشگاه آزادی آمریکا.<ref>شامانی، طیبه (1400). ''سیمین بهبهانی''. اصفهان: گویا. ص19.</ref> | |||
=== ترجمه اشعار === | |||
در سال 1378 ترجمه 103 شعر از او به زبان انگلیسی به کوشش فرزانه میلانی و کاوه صفا با پیش گفتاری از مایکل بیرد توسط انتشارات دانشگاه سیراکیوز منتشر می شود A Cup of Sin | |||
در سال 1379 ترجمه آلمانی 102 شعر سیمین در کتابی با عنوان Jenseits von Worten (آن سوی واژه ها) به ترجمه بهرام چوبینه و جودیت وست و با کوشش نشر نیما منتشر می شود.<ref name=":3" /> | |||
نسخهٔ ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۲
سیمین خلیلی (مشهور به سیمین بهبهانی و گاه سیمین خلعت بری) متولد 28 تیر 1306 در محله همت آباد تهران [۱] در خانواده ای اهل قلم و فرهنگ به دنیا آمد. او فرزند عباس خلیلی عراقی، فعال سیاسی، رمان نویس، مترجم و روزنامه نگار و فخرعظمی ارغون ، از فعالان حقوق زنان بود.[۲]پدرش عباس خلیلی عراقی، فرزند ملا علی خلیلی تهرانی _ از علمای بزرگ نجف _ بود .خاندان خلیلی اصالتا قمی بودند و نسبشان به شیخ صدوق میرسید.
پس از طلاق پدر و مادر، سیمین به همراه مادر در خانه پدربزرگ مادری اش زندگی کرد. اما پس از درگذشت پدریزرگ، مادر با عادل خلعتبری که او نیز روزنامه نگار بود ازدواج کرد: آینده میهن، آینده ایران، آزادی خلق و فریاد دانش آموزان.
سیمین در دامان مادر پرورده شد. خود در این باره می گوید: هرچه داشت به من داد، دوستی و راستی و ذوق سلیم و عواطف تند و سوزان و بالاخره شعر. او سیمین را حتی به آموختن موسیقی اصیل ایرانی، تا حدی که به ردیف و گوشه های آوازها و دستگاه ها آشنایی داشته باشد، تشویق کرد. او از کودکی سیمین را به قصد شاعر شدن تشویق و تربیت کرد و شعر را کلمه کلمه در دهانم گذاشت. [۳]
تحصیلات
سیمین زبان فرانسه را از مادر در خانه فراگرفت.[۴]سیمین در سال 1309 به کودکستان آمریکایی رفت. دوره دبستان را از سال 1311 در مدرسه ناموس گذراند و دوره دبیرستان را از سال 1318 در مدرسه حسنات سپری کرد. سال بعد از ورود به دبیرستان، او نزد ایرج عباسی و مسعود معارفی به آموختن موسیقی پرداخت. سیمین دوران تحصیلات متوسطه را طی چهار سال و هرسال دو کلاس، تقریبا سپری کرد و قبل از آنکه دیپلم کامل دبیرستان را بگیرد وارد مدرسه مامایی شد. تا زمانی که بچه هایش کوچک بودند با اینکه در آزمون دانشگاه های مختلفی قبول شد، وارد دانشگاه نشد. تا اینکه در سال 1336 هم در دانشکده حقوق و هم دانشکده ادبیات قبول شد. سرانجام از دانشکده حقوق لیسانس قضایی گرفت.[۵]با تفکر اینکه تحصیل در دانشکده ادبیات می تواند ذهن شعری اش را بارور کند وارد دانشکده ادبیات شد و از اساتیدی چون محمد معین بهره برد. اما دیری نپایید که از دانشکده ادبیات انصراف داد و به دانشکده حقوق رفت. در سال 1341 دوره این دانشکده را به پایان برد اما ترجیح داد که همچنان به تدریس ادبیات در مدارس ادامه دهد.[۳]
ازدواج
او در سال 1325 به فاصله چند ماه پس از اخراج از مدرسه مامایی با حسن بهبهانی ازدواج کرد.[۶] این ازدواج انتخاب و خواست پدرش بود و مطابق با معیارهای او.[۷]بهبهانی تحصیلات نسبتا کافی داشت، دبیر زبان انگلیسی بود و رییس یک انجمن ادبی با عنوان ادبیات ایران نوین. سیمین بهبهانی از ازدواج با حسن بهبهانی صاحب سه فرزند به نام های علی بهبهانی (1326) فارغ التحصیل رشته زبان و ادبیات انگلیسی، ادبیب و مترجم، حسین بهبهانی (1328) فارغ التحصیل رشته حسابداری و دختری به نام امید بهبهانی (1333) دکتر در فرهنگ و زبان های باستانی و استاد دانشگاه شد.[۸]سیمین درسال 1349 از حسن بهبهانی طلاق گرفت و جدا شد و در همان سال به همسری منوچهر کوشیار درآمد. اما همچنان نام خانوادگی همسر اول را بر خود نگه داشت. این ازدواج و زندگی مشترک تا تیرماه سال 1363 ـ فوت منوچهر کوشیار ـ ادامه یافت.[۹]
فعالیت های شغلی
سیمین تنها به شعر اکتفا نکرد و در عرصه فعالیت های آموزشی و اجتماعی و فرهنگی نیز فعالیت کرد. او به تدریس در دبیرستان پرداخت.[۸]از 7 بهمن 1330 وارد آموزش و پرورش و دبیر شد. شوهرش فرهنگی بود و با او به وزارت فرهنگ (وزارت آموزش و پرورش) رفت. ابتدا با دیپلم خانه داری به تدریس شیمی و فیزیک هشتم و نهم پرداخت. پس از یک سال علاوه بر فیزیک و شیمی به تدریس ادبیات و زیست شناسی نیز پرداخت و رسماً دبیر وزارت فرهنگ شد. [۶]ابتدا فیزیک و شیمی و اندکی بعد طبیعیات (زیست شناسی) درس داد و سپس ادبیات فارسی. معلمی کوشا و با ذوق بود. او همچنین به تصنیف سازی برای رادیو ایران پرداخت. [۸] در سال 1334 با مجله ی امید ایران به عنوان سرپرست بخش ادبی همکاری می کند.[۱۰]
سیمین از سال 1330 تا 1360 تنها به تدریس اشتغال داشت و هیچ شغل حقوقی را نپذیرفت. در سال 1348 به عضویت شورای شعر و موسیقی رادیو ایران (شورای ترانه) درآمد. سیمین بهبهانی، هوشنگ ابتهاج، نادر نادرپور، یدالله رویایی، بیژن جلالی و فریدون مشیری این شورا را اداره می کردند. در سال 1344 سرودن ترانه برای رادیو ایران را آغاز می کند. همچنین در این سال به انگلستان سفر کرده و با اعضای انجمن قلم لندن دیدار می کند.او در سال 1357 عضویت در کانون نویسندگان ایران را پذیرفت.[۱۱]
اشعار
سیمین همزمان با ورود به دبیرستان، شاعری را با نوشتن سروده هایی به تقلید و اقتباس از شعرهای مادر پی گرفت. اما مهمترین اتفاق زندگی شاعر، دیدارش با پروین اعتصامی شاعر نام آور و بزرگ معاصر در سیزده سالگی بود. سیمین از جلسه های ادبی که در خانه برگزار می شد و گه گاه برخی از برجستگان شعر و ادب آن دوره مانند ملک الشعرا بهار، یوسف اعتصام الملک، سعید نفیسی و رشید یاسمی در آنجا حاضر می شدند بهره می برد و با گوش دادن به سروده ها با فنون شاعری بیشتر آشنا می شد. [۱۲]
.
هرشب جمعه در خانه آنها جلسه های شعرخوانی برگزار می شد و انجمن دانشوران در خانه مادر و شوهرمادر سیمین بود. سیمین در آن جلسه ها شعر می خواند ولی بعد از مدتی از آنها کنار کشید.
شامانی، طیبه (1400). سیمین بهبهانی. اصفهان: گویا. ص15.
در سال 1320 در سن چهارده سالگی یکی از اشعار آغازینش در روزنامه نوبهار که مدیر و ناشرش ملک الشعرای بهار بود و مورد تشویق پروین اعتصامی قرار گرفته بود نشر یافت.
ای توده گرسنه و نالان چه می کنی؟
ای ملت فقیر و پریشان چه می کنی؟
بعد از آن، شعرهای دیگری از او در روزنامه آینده ایران چاپ شد.
سیمین در سال 1324 به تحصیل در آموزشگاه مامایی پرداخت اما آن را به پایان نرساند. اولیای آموزشگاه از فعالیت او در سازمان جوانان حزب توده و فعالیت های نویسندگی و شاعری او خبر داشتند. سال دوم مدرسه گزارشی انتقادی و بی امضا راجع به اوضاع ناهنجار مدرسه در یکی از روزنامه های آن زمان منتشر شد. با وجود اینکه نوشتن آن را به سیمین نسبت دادند او از نویسنده آن گزارش مطلع نبود. این اتفاق موجب درگیری رییس دانشگاه جهانشاه صالح با سیمین شد که در نهایت با وجود سازش سیمین ترک تحصیل کرد.
مفاخر
سیمین در سال 1331 به سبب نوشتن شعر ناشناس به پیشنهاد نیما، مدال بین المللی صلح می گیرد.[۱۰] 5 تیر سال 1377 بنیاد جهانی پژوهش های زنان، سیمین بهبهانی را به عنوان زن سال برمی گزیند و از او تقدیر می کند[۱۰].در سال 1378 سازمان جهانی حقوق بشر در برلین مدال کارل فون اوسی یتسکی را به سیمین اهدا کرد. در همان سال مدال بین المللی صلح، جایزه لیلیان هیلمن/ داشیل هامت را از سازمان دیدبان حقوق بشر دریافت کرد. در سال 2008 نخستین دوره جایزه بیتا برگزار و به سیمین بهبهانی اهدا شد. در هفتم شهریور سال 1392 جایزه یانوش پانونیوش از سوی انجمن قلم مجارستان در شهر پچ با حضور سیمین به او اهدا شد. این جایزه شامل تندیس و پنجاه هزار پوند بود. او همچنین جوایز دیگری دریافت کرد از جمله: جایزه میراث از سوی بنیاد فرهنگ (لس آنجلس)، لوح کانون دانشجویان ایرانی دانشگاه استنفورد، دکترای افتخاری ادبیات و علوم انسانی از دانشگاه آزادی آمریکا.[۱۳]
ترجمه اشعار
در سال 1378 ترجمه 103 شعر از او به زبان انگلیسی به کوشش فرزانه میلانی و کاوه صفا با پیش گفتاری از مایکل بیرد توسط انتشارات دانشگاه سیراکیوز منتشر می شود A Cup of Sin
در سال 1379 ترجمه آلمانی 102 شعر سیمین در کتابی با عنوان Jenseits von Worten (آن سوی واژه ها) به ترجمه بهرام چوبینه و جودیت وست و با کوشش نشر نیما منتشر می شود.[۱۰]
*** در حال تکمیل
منابع
- ↑ اب‍وم‍ح‍ب‍وب، اح‍م‍د (1398). گ‍ه‍واره س‍ب‍ز اف‍را: زندگی و شعر سیمین بهبهانی. تهران: نشر ثالث. ص۲۵.
- ↑ میرعابدینی، حسن (1386). فرهنگ داستان نویسان ایران از آغاز تا امروز. تهران: چشمه. ص59.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ عابدی، کامیار (1379). ترنم غزل، بررسی زندگی و آثار سیمین بهبهانی. تهران: کتاب نادر. صص11-28.
- ↑ شامانی، طیبه (1400). سیمین بهبهانی. اصفهان: گویا. ص13.
- ↑ شامانی، طیبه (1400). سیمین بهبهانی. اصفهان: گویا. ص17
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ شامانی، طیبه (1400). سیمین بهبهانی. اصفهان: گویا. ص16.
- ↑ اب‍وم‍ح‍ب‍وب، اح‍م‍د (1398). گ‍ه‍واره س‍ب‍ز اف‍را: زندگی و شعر سیمین بهبهانی. تهران: نشر ثالث. ص32.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ عابدی، کامیار (1379). ترنم غزل، بررسی زندگی و آثار سیمین بهبهانی. تهران: کتاب نادر. صص11-28.
- ↑ اب‍وم‍ح‍ب‍وب، اح‍م‍د (1398). گ‍ه‍واره س‍ب‍ز اف‍را: زندگی و شعر سیمین بهبهانی. تهران: نشر ثالث. ص35.
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ ۱۰٫۳ دهباشی، علی (1382). زن‍ی با دام‍ن‍ی شعر: ج‍ش‍ن‌ن‍ام‍ه سیمین بهبهانی. تهران: نگاه. صص19-24.
- ↑ اب‍وم‍ح‍ب‍وب، اح‍م‍د (1398). گ‍ه‍واره س‍ب‍ز اف‍را: زندگی و شعر سیمین بهبهانی. تهران: نشر ثالث. ص38.
- ↑ عابدی، کامیار (1379). ترنم غزل، بررسی زندگی و آثار سیمین بهبهانی. تهران: کتاب نادر. صص11-28
- ↑ شامانی، طیبه (1400). سیمین بهبهانی. اصفهان: گویا. ص19.