تفاوت میان نسخه‌های «چارقد»
(صفحه‌ای تازه حاوی «تعریف یکی از انواع پوششهای سر زنان. پارچهای مربع شکل که آن را از قطر دولا م...» ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{TOClimit}} | |||
یکی از انواع پوششهای سر زنان. | === تعریف === | ||
یکی از انواع پوششهای سر زنان. پارچه ای مربع شکل که آن را از قطر دولا کرده، با آن موی سر را پوشانده و در زیر چانه با سنجاق محکم می کردند. | |||
انواع | === انواع === | ||
چارقد در دوره ناصرالدین شاه متداول بود. زنان یک پارچه نازک بزرگ که به شکل مربع بود را تا زده و به شکل یک مثلث در می آوردند و آن را طوری روی سر قرار می دادند که زاویه قائمه آن در پشت سر قرار گیرد و دو زاویه حاده در طرفین. آن را در جلو صورت به اندازه گردی صورت محکم می گرفتند و زیر چانه را با سنجاقی می بستند. این پوشش از جلو، روی سینه و شانه ها تا کمر را می پوشاند و از پشت سر نیز تا کمر می رسید. رنگ آن اغلب سفید و معمولا برودری دوزی شده بود. جنس آن از نخ یا ابریشم، شال یا تور و شال کشمیری بود. | |||
چارقد قالبی از جمله چارقدهای رایج در عصر ناصری بود که خانمهای اندرونی شاه مخترع آن بودند و بهترین نوع آن «آفتابگردانی» خوانده می شد، بدین ترتیب که سر چارقد را با نشاسته قالب می گرفتند تا سفت و خوش فرم بایستد. زنان معمولا بخش جلویی موی خود را که کوتاه بود از دو سوی صورت تا اندازه دهان بیرون می گذاشتند و به آن [[طره]] میگفتند. همچنین با گل یا پری از جواهرات که [[جغه]] خوانده می شد بخشی از موی خود را که بیرون از چارقد بود سنجاق می کردند. | |||
[[روسری]] که | [[روسری]] که امروزه خانمها سر می کنند نیز از انواع چارقد است که در زیر گلو گره زده می شود. گاهی نیز روسری به طور آزاد بر روی سر رها می شود. دختران تاتار آن را به همراه کلاه میپوشیدند و یا زنان شمالی آن را به پشت سر گره می زنند. | ||
=== منابع === | |||
ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه. | ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه. | ||
نسخهٔ ۲۶ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۴۳
تعریف
یکی از انواع پوششهای سر زنان. پارچه ای مربع شکل که آن را از قطر دولا کرده، با آن موی سر را پوشانده و در زیر چانه با سنجاق محکم می کردند.
انواع
چارقد در دوره ناصرالدین شاه متداول بود. زنان یک پارچه نازک بزرگ که به شکل مربع بود را تا زده و به شکل یک مثلث در می آوردند و آن را طوری روی سر قرار می دادند که زاویه قائمه آن در پشت سر قرار گیرد و دو زاویه حاده در طرفین. آن را در جلو صورت به اندازه گردی صورت محکم می گرفتند و زیر چانه را با سنجاقی می بستند. این پوشش از جلو، روی سینه و شانه ها تا کمر را می پوشاند و از پشت سر نیز تا کمر می رسید. رنگ آن اغلب سفید و معمولا برودری دوزی شده بود. جنس آن از نخ یا ابریشم، شال یا تور و شال کشمیری بود.
چارقد قالبی از جمله چارقدهای رایج در عصر ناصری بود که خانمهای اندرونی شاه مخترع آن بودند و بهترین نوع آن «آفتابگردانی» خوانده می شد، بدین ترتیب که سر چارقد را با نشاسته قالب می گرفتند تا سفت و خوش فرم بایستد. زنان معمولا بخش جلویی موی خود را که کوتاه بود از دو سوی صورت تا اندازه دهان بیرون می گذاشتند و به آن طره میگفتند. همچنین با گل یا پری از جواهرات که جغه خوانده می شد بخشی از موی خود را که بیرون از چارقد بود سنجاق می کردند.
روسری که امروزه خانمها سر می کنند نیز از انواع چارقد است که در زیر گلو گره زده می شود. گاهی نیز روسری به طور آزاد بر روی سر رها می شود. دختران تاتار آن را به همراه کلاه میپوشیدند و یا زنان شمالی آن را به پشت سر گره می زنند.
منابع
ذکاء، یحیی (1336). لباس زنان ایران از سده سیزدهم هجری تا امروز. تهران: اداره کل هنرهای زیبای کشور، اداره موزه ها و فرهنگ عامه.
غیبی، مهرآسا (1384). هشت هزارسال تاریخ پوشاک اقوام ایرانی. تهران: هیرمند.
نگار زن: تاریخ مصور لباس زن در ایران (1352). تهران: انجمن بین‌المللی زنان در ایران.