تفاوت میان نسخه‌های «فاطمه رهبر»
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۳۵: | سطر ۳۵: | ||
[[رده:زنان نماینده مجلس]] | [[رده:زنان نماینده مجلس]] | ||
[[رده:زنان اصولگرا]] | [[رده:زنان اصولگرا]] | ||
[[رده:مجلس شورای اسلامی]] | |||
نسخهٔ ۴ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۱
فاطمه رهبر (1343-1398) فعال حقوق زنان و نماینده دوره هفتم، هشتم و نهم مجلس شورای اسلامی بود. وی در انتخابات دوره یازدهم مجلس شورای اسلامی نیز از حوزه انتخابیه تهران، ری، شمیرانات و اسلامشهر انتخاب شد،[۱] اما پیش از شروع به کار این مجلس، در اثر بیماری کرونا درگذشت.
زندگی‌نامه
فاطمه رهبر فرزند علی اکبر در سال 1343 در تهران به دنیا آمد. وی در سال 1361 ازدواج کرد. رهبر در سال 1367 به دانشگاه هنر و معماری راه یافت و در سال 1375 در رشته گرافیک فارغ‌التحصیل شد. وی بلافاصله پس از آن، در دوره کارشناسی ارشد نیز پذیرفته شد و در سال 1378 از رساله خود تحت عنوان، طراحی صفحات وب، دفاع کرد و به دریافت دانشنامه فوق لیسانس ارتباطات تصویری (گرافیک) از دانشگاه هنر و معماری نایل آمد. فاطمه رهبر دارای دو فرزند به نام‌های عادل و عطیه بود.[۱]
فعالیت‌های شغلی و اجتماعی
فاطمه رهبر فعالیت‌های شغلی را در سال 1376 با تدریس در آموزش و پرورش آغاز کرد. سپس در سال 1379 به استخدام سازمان صدا و سیما درآمد و به سمت مدیر تولید شبکه جهان بین (اینترنت) منصوب شد. وی تا اوایل سال 1383 با آن سازمان همکاری داشت و سمت‌هایی چون دبیری شورای عالی سیاست‌گذاری اینترنت و اینترانت و مدیریت طرح و توسعه رایانه‌های حوزه ریاست سازمان صدا و سیما را احراز نموده است. وی در سال 1382 به عنوان مدیر نمونه سازمان صدا و سیما برگزیده شد.[۱] وی همچنین دارای مدرک معادل دکترای مدیریت استراتژیک بود و به عنوان معاون حمایت و سلامت خانواده کمیته امداد فعالیت می‌کرد.[۲] [۳]
فعالیت‌های سیاسی
فاطمه رهبر فعالیت‌های سیاسی را از بدو ورود به دانشکده هنر، با عضویت در بسیج دانشجویی آغاز کرد. سپس در سال 1368 به عضویت جامعه زینب درآمد و در حوزه‌های دانشجویی این تشکل سیاسی- مذهبی به فعالیت پرداخت. وی در سال 1375 به حزب مؤتلفه اسلامی پیوست و به اتفاق چند بانوی دیگر، واحد خواهران حزب مؤتلفه اسلامی را بنیان گذاشت. وی یک سال بعد، به عضویت شورای مرکزی آن حزب پذیرفته شد و نیز از اعضای فعال شورای مرکزی حزب مؤتلفه اسلامی و نایب رئیس گزینش آن بود. فاطمه رهبر در اسفندماه 1382 به عنوان کاندیدای ائتلاف آبادگران در انتخابات هفتمین دوره قانون‌گذاری شرکت کرد و موفق شد به عنوان نماینده حوزه انتخابیه تهران، ری، شمیرانات و اسلامشهر انتخاب و به مجلس راه یابد. وی همچنین در دوره هشتم (1387) و دوره نهم به عنوان کاندیدای ائتلاف پیروان خط امام و رهبری، به طور متوالی به وکالت مردم تهران انتخاب و به مجلس راه یافت. فاطمه رهبر در دوره‌های هفتم و هشتم عضو و نایب رئیس کمیسیون فرهنگی و در دوره نهم عضو و نایب رئیس کمیسیون اصل نود بود. از دیگر سمت‌های وی در دوران نمایندگی عبارت است از: عضو شورای فرهنگی اجتماعی زنان در شورای عالی انقلاب فرهنگی از اوایل دوره هشتم (دی ماه 1393)، عضو فراکسیون زنان و خانواده، رئیس فراکسیون زنان و خانواده در دوره نهم، عضو ناظر کمیته مد و لباس، عضو هیئت رئیسه فراکسیون رهروان ولایت (جناح اکثریت)، عضو هیئت رئیسه فراکسیون قرآن و عترت، عضو فراکسیون حمایت از معلولین، عضو فراکسیون نخبگان، عضو گروه‌های دوستی ایران و چین، استرالیا، تونس و الجزایر و مالی.[۱]
فاطمه رهبر در انتخابات مجلس دوره یازدهم نیز از حوزه انتخابیه تهران، ری، شمیرانات و اسلامشهر انتخاب شد اما پیش از شروع به کار این مجلس، در اثر بیماری کرونا درگذشت.
اقدامات
طرح‌ها و لوایح پیشنهادی
رهبر از نمایندگان پیگیر در تصویب طرح‌ها و لوایح مربوط به زنان و خانواده بود. از جمله طرح‌ها و لوایح مهمی که وی در دوره‌های هفتم تا نهم مجلس در تصویب آنها در مجلس نقش داشت، عبارت‌اند از: اصلاح قانون مجازات اسلامی و یکسان‌سازی دیه زنان با مردان و پرداخت مابه التفاوت دیه زنان توسط صندوق تأمین خسارات، لایحه بیمه زنان خانه‌دار و تأسیس صندوقی جهت برخورداری زنان خانه دار از حقوق بازنشستگی، قانون پرداخت مستمری به فرزندان زنان متوفی مشمول قانون تأمین اجتماعی و سایر صندوق‌های بازنشستگی، ارث بردن زن هم از عرصه و هم از اعیان، قانون حمایت از حقوق و مسئولیت‌های زنان در عرصه‌های داخلی و بین‌المللی که به جای کنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان تصویب شد، قانون برنامه پنجم توسعه و تصویب ماده 230 در برنامه پنجم توسعه که مشتمل بر 14 برنامه تحت عنوان سند توسعه جامع امور زنان است، تصویب ماده 227 برنامه پنجم توسعه و تدوین سند امنیت زنان و کودکان در اجتماع، پیشنهاد و پیگیری طرح تشکیل مرکز عالی امور زنان با ساختار فراقوه‌ای، طرح الزام قاضی مشاور زن در دادگاه‌های خانواده، ساماندهی مهریه که در نهایت منجر به آزادی مردان زیادی که به علت عدم توانایی در پرداخت مهریه در زندان بوده‌اند، شد. طرح ساماندهی مد و لباس، قانون اصلاح قوانین تنظیم جمعیت و خانواده و افزایش مرخصی زایمان از 6 ماه به 9 ماه، طرح تأمین امنیت زنان در روابط اجتماعی، طرح ایجاد بیمارستانهای تخصصی برای زنان، طرح اصلاح مواد 1 و 7 قانون مربوط به خدمت نیمه وقت بانوان مصوب 1364، قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست، تدوین و ترجمه قوانین مرتبط با حوزه زنان با همکاری مرکز پژوهش‌های مجلس، قانون حمایت خانواده، قانون تعیین تکلیف اشخاصی که ده سال و کمتر حق بیمه تأمین اجتماعی پرداخت کرده‌اند، لایحه گذرنامه، طرح اداره صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، طرح الزام دانشگاه‌ها، مراکز و مؤسسات آموزش عالی به پذیرش دانشجویان دختر در محل سکونت آنها، طرح تخصیص اعتبارات ویژه برای ازدواج جوانان، لایحه سقط درمانی، اصلاح قانون افزایش مستمری والدین شهدا، قانون تصویب کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت، قانون برقراری عدالت آموزشی در پذیرش دانشجو در دوره‌های تحصیلات تکمیلی و تخصصی، قانون ساماندهی و حمایت از مشاغل خانگی و قانون تعیین تکلیف فرزندان حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان خارجی.[۱]
منابع