تفاوت میان نسخه‌های «فصل بهار خانم (ایران الدوله)»

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۱: سطر ۱:
[[پرونده:دستخط فصل بهار خانم.jpg|بندانگشتی|400x400پیکسل|آخرین خط و شعر ایران الدوله جنت و دو قطعه شعر که در پاسخ ریحان و وثوق الدوله سروده است.]]
فصل بهار ملقب به ایران‌الدوله و متخلص به جنت (1256ش. ـ 1318ش) از زنان  عالم و شاعر دوره قاجار است.


 
=== زندگی‌نامه ===
فصل بهار ملقب به ایران الدوله و متخلص به جنت (1256ش. ـ 1318ش) از زنان  عالم و شاعر دوره قاجار است.
پدر فصل بهار خانم سلطان حسین میرزا نیرالدوله فرزند پرویز میرزا پسر فتحعلی شاه و مادرش نوادۀ معتمدالدوله فرهاد میرزا بود. او‌ در تهران به دنیا آمد. در وجه تسمیه خود می‌گوید:
 
=== زندگینامه ===
پدر فصل بهار خانم سلطان حسین میرزا نیرالدوله فرزند پرویز میرزا پسر فتحعلی شاه و مادرش نوادۀ معتمدالدوله فرهاد میرزا بود. او‌در تهران به دنیا آمد. در وجه تسمیه خود میگوید:


ز طفلی اشک ریزی بود کارم
ز طفلی اشک ریزی بود کارم
سطر ۱۰: سطر ۹:
از آن فصل بهارم خوانده مادر
از آن فصل بهارم خوانده مادر


ایران الدوله در بدو طفولیت نزد آموزگار خانگی به فراگیری دانش پرداخت و پس از مدتی چون به شعر و ادب علاقه وافر داشت بیشتر اوقاتش را با دواوین شعرای نامدار پیشین می پرداخت. در سیزده سالگی با مصطفی قلی خان حاجب الدوله ازدواج کرده و ثمره این ازدواج 5 پسر و 2 دختر بوده است.  
ایران‌الدوله در بدو طفولیت نزد آموزگار خانگی به فراگیری دانش پرداخت و پس از مدتی چون به شعر و ادب علاقه وافر داشت بیشتر اوقاتش را با دواوین شعرای نامدار پیشین می‌پرداخت. در سیزده سالگی با مصطفی قلی خان حاجب‌الدوله ازدواج کرده و ثمره این ازدواج 5 پسر به نام های امیرحسن خان دولو، علی اصغرخان دولو، اللهیار دولو، محمدرضا (شاه قلی خان) امیرمعظم و علی اکبرخان دولو و 2 دختر به نام های معصومه خانم (نیره اعظم) و خانم حاجب (نیر عظمی) بوده است.  
 


=== اشعار ===
=== اشعار ===
جنت در اکثر مجامع و محافل ادبی آن عهد حضور می یافت و در مسابقات ادبی شرکت می کرد و اشعارش در اکثر مجلات آن زمان چاپ و منتشر می شد مخصوصاً در مجله ارمغان که وحید دستگردی آن را اداره و سرپرستی می کرد و جنت به او ارادت مخصوصی داشت. وی در سال  ۱۲۹۰ش. به سبب بیماری به فرانسه سفر کرد و قریب پنج ماه در آنجا ماند.
جنت در اکثر مجامع و محافل ادبی آن عهد حضور می‌یافت و در مسابقات ادبی شرکت می‌کرد و اشعارش در اکثر مجلات آن زمان چاپ و منتشر می‌شد مخصوصاً در مجله ارمغان که وحید دستگردی آن را اداره و سرپرستی می‌کرد و جنت به او ارادت مخصوصی داشت. وی در سال  ۱۲۹۰ش. به سبب بیماری به فرانسه سفر کرد و قریب پنج ماه در آنجا ماند.


جنت علاوه بر سرودن شعر و غزل در نقاشی و موسیقی تسلط کامل داشت و در نقاشی شاگرد کمال الملک  بود. جنت در شصت و چهار سالگی در سال 1318 شمسی در تهران از دنیا رفت. طبق وصیتش او را در قم در جوار حضرت معصومه علیهاالسلام دفن کردند.<ref>ایران الدوله (1337). ''بهار جنت: اشعارفصل بهارخانم «جنت».'' [بی‌جا]: وحید. ص4-5.</ref>  
جنت علاوه بر سرودن شعر و غزل در نقاشی و موسیقی تسلط کامل داشت و در نقاشی شاگرد کمال‌الملک بود. جنت در شصت و چهار سالگی در سال 1318 شمسی در تهران از دنیا رفت. طبق وصیتش او را در قم در جوار حضرت معصومه علیهاالسلام دفن کردند.<ref>ایران الدوله (1337). ''بهار جنت: اشعارفصل بهارخانم «جنت».'' [بی‌جا]: وحید. صص4-5.</ref>  


== منابع ==
== منابع ==
<references />
<references />

نسخهٔ ‏۱۷ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۱۰

آخرین خط و شعر ایران الدوله جنت و دو قطعه شعر که در پاسخ ریحان و وثوق الدوله سروده است.

فصل بهار ملقب به ایران‌الدوله و متخلص به جنت (1256ش. ـ 1318ش) از زنان عالم و شاعر دوره قاجار است.

زندگی‌نامه

پدر فصل بهار خانم سلطان حسین میرزا نیرالدوله فرزند پرویز میرزا پسر فتحعلی شاه و مادرش نوادۀ معتمدالدوله فرهاد میرزا بود. او‌ در تهران به دنیا آمد. در وجه تسمیه خود می‌گوید:

ز طفلی اشک ریزی بود کارم

از آن فصل بهارم خوانده مادر

ایران‌الدوله در بدو طفولیت نزد آموزگار خانگی به فراگیری دانش پرداخت و پس از مدتی چون به شعر و ادب علاقه وافر داشت بیشتر اوقاتش را با دواوین شعرای نامدار پیشین می‌پرداخت. در سیزده سالگی با مصطفی قلی خان حاجب‌الدوله ازدواج کرده و ثمره این ازدواج 5 پسر به نام های امیرحسن خان دولو، علی اصغرخان دولو، اللهیار دولو، محمدرضا (شاه قلی خان) امیرمعظم و علی اکبرخان دولو و 2 دختر به نام های معصومه خانم (نیره اعظم) و خانم حاجب (نیر عظمی) بوده است.


اشعار

جنت در اکثر مجامع و محافل ادبی آن عهد حضور می‌یافت و در مسابقات ادبی شرکت می‌کرد و اشعارش در اکثر مجلات آن زمان چاپ و منتشر می‌شد مخصوصاً در مجله ارمغان که وحید دستگردی آن را اداره و سرپرستی می‌کرد و جنت به او ارادت مخصوصی داشت. وی در سال ۱۲۹۰ش. به سبب بیماری به فرانسه سفر کرد و قریب پنج ماه در آنجا ماند.

جنت علاوه بر سرودن شعر و غزل در نقاشی و موسیقی تسلط کامل داشت و در نقاشی شاگرد کمال‌الملک بود. جنت در شصت و چهار سالگی در سال 1318 شمسی در تهران از دنیا رفت. طبق وصیتش او را در قم در جوار حضرت معصومه علیهاالسلام دفن کردند.[۱]

منابع

  1. ایران الدوله (1337). بهار جنت: اشعارفصل بهارخانم «جنت». [بی‌جا]: وحید. صص4-5.