تفاوت میان نسخه‌های «باشماخ»
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۸: | سطر ۸: | ||
<br /> | <br /> | ||
==منابع== | |||
<references /><br /> | <references /><br /> | ||
==پیوند به بیرون== | |||
#[https://www.paymanonline.com/%D9%BE%D9%88%D8%B4%D8%A7%DA%A9-%D8%A7%D8%B1%D9%85%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AC%D9%84%D9%81%D8%A7/ «پیمان»، فصلنامه فرهنگی ارمنیان] | #[https://www.paymanonline.com/%D9%BE%D9%88%D8%B4%D8%A7%DA%A9-%D8%A7%D8%B1%D9%85%D9%86%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AC%D9%84%D9%81%D8%A7/ «پیمان»، فصلنامه فرهنگی ارمنیان] | ||
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۳
باشماخ که در برخی گویش‌ها یاخشام، یامشاق یا یاشماق هم گفته می‌شود دهان‌بندی است که نو عروس‌های ارامنه بر دهان می‌بستند.
جنس
باشماخ پارچهٔ سه گوش کوچک و سفیدی از جنس ململ بود که دختران ارمنی بعد از ازدواج از آن استفاده می‌کردند. این پارچهٔ مثلثی طوری روی صورت بسته می‌شد که چانه و در مواقعی دهان را به طور کامل می‌پوشاند. باشماخ زیر لاچاک (تلفظ ارمنی واژه لچک) اصلی در پشت گردن محکم می‌شد. زنان این پارچه را همواره روی صورت خود نگاه می‌داشتند و فقط موقع غذا خوردن آن را پایین می‌کشیدند.[۱][۱] دیولافوآ در سفرنامه خود می‌نویسد: «زنان ارمنی قسمت زیرین صورت را با پارچه سفید ضخیمی می‌پوشانند و این روبند را در موقع بیرون رفتن از خانه هم به قسمت زیرین صورت می‌بندند و همینکه شوهر اختیار کردند در خانه هم باید آن را دائما به صورت داشته باشند».[۲]
کاربرد
این دهان‌بند برای صحبت نکردن عروس با دیگران استفاده می‌شد.[۳] ظاهراً عروس می‌بایست نیازهای خود را فقط از طریق بچه‌ای نابالغ به گوش دیگران برساند.
منابع
پیوند به بیرون
نویسنده: حکمت بروجردی