تفاوت میان نسخه‌های «فاطمه پیرنیا»
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۵: | سطر ۵: | ||
<br /> | <br /> | ||
===زندگی‌نامه=== | ===زندگی‌نامه=== | ||
فاطمه پیرنیا (پیرزاده) در سال 1294 در تهران به دنیا آمد. پدرش ابوالحسن پیرنیا معاضدالسلطنه از مشروطه خواهان مبارز و از دولتمردان بزرگ دوره قاجار بود که علاوه بر چند دوره نمایندگی مجلس، چندین بار به مقام وزارت و استانداری نیز رسیده بود. پدر بزرگش میرزا محمد باقر نائینی و برادرش باقر پیرنیا بود. فاطمه پس از پایان تحصیلات متوسطه، برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و بعد از گذراندن دوره تخصصی روانشناسی کودک و تسلط به زبان انگلیسی به ایران بازگشت. | فاطمه پیرنیا (پیرزاده) در سال 1294 در تهران به دنیا آمد. پدرش ابوالحسن پیرنیا معاضدالسلطنه از مشروطه خواهان مبارز و از دولتمردان بزرگ دوره قاجار بود که علاوه بر چند دوره نمایندگی مجلس، چندین بار به مقام وزارت و استانداری نیز رسیده بود. پدر بزرگش میرزا محمد باقر نائینی و برادرش باقر پیرنیا بود.[http://rijaldb.com/fa/12096/%D9%81%D8%A7%D8%B7%D9%85%D9%87+%D9%BE%DB%8C%D8%B1%D9%86%DB%8C%D8%A7] فاطمه پس از پایان تحصیلات متوسطه، برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و بعد از گذراندن دوره تخصصی روانشناسی کودک و تسلط به زبان انگلیسی به ایران بازگشت. | ||
<ref name=":0" /> وی مدت دو سال نیز در انگلستان مطالعاتی در مورد وضع اجتماعی و اقتصادی زنان داشت و پیرامون نحوه کار صلیب سرخ بین‌المللی تحقیق کرد.<ref name=":1">پیرنیا، منصوره (1374). ''سالار زنان ایران''. واشنگتن: مهر ایران، ص138.</ref> فاطمه پیرنیا در تاریخ 18 بهمن 1374 در تهران درگذشت و در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.[https://beheshtezahra.tehran.ir/default.aspx?tabid=250&ArticleId=1747]<br /> | <ref name=":0" /> وی مدت دو سال نیز در انگلستان مطالعاتی در مورد وضع اجتماعی و اقتصادی زنان داشت و پیرامون نحوه کار صلیب سرخ بین‌المللی تحقیق کرد.<ref name=":1">پیرنیا، منصوره (1374). ''سالار زنان ایران''. واشنگتن: مهر ایران، ص138.</ref> فاطمه پیرنیا در تاریخ 18 بهمن 1374 در تهران درگذشت و در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.[https://beheshtezahra.tehran.ir/default.aspx?tabid=250&ArticleId=1747]<br /> | ||
<br /> | <br /> | ||
| سطر ۲۰: | سطر ۲۰: | ||
<references /> | <references /> | ||
=== پیوند به بیرون === | ===پیوند به بیرون=== | ||
# [https://rc.majlis.ir/fa/parliament_member/show/766590 مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی] | #[https://rc.majlis.ir/fa/parliament_member/show/766590 مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی] | ||
# [https://beheshtezahra.tehran.ir/default.aspx?tabid=250&ArticleId=1747 سایت سازمان بهشت زهرا (س)] | #[http://rijaldb.com/fa/12096/%D9%81%D8%A7%D8%B7%D9%85%D9%87+%D9%BE%DB%8C%D8%B1%D9%86%DB%8C%D8%A7 بانک اطلاعات رجال] | ||
#[https://beheshtezahra.tehran.ir/default.aspx?tabid=250&ArticleId=1747 سایت سازمان بهشت زهرا (س)] | |||
# | # | ||
نسخهٔ ۲۹ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۱۷
فاطمه پیرنیا (پیرزاده)، نماینده مردم اصفهان در دوره بیست و سوم مجلس شورای ملی بود.[۱]
زندگی‌نامه
فاطمه پیرنیا (پیرزاده) در سال 1294 در تهران به دنیا آمد. پدرش ابوالحسن پیرنیا معاضدالسلطنه از مشروطه خواهان مبارز و از دولتمردان بزرگ دوره قاجار بود که علاوه بر چند دوره نمایندگی مجلس، چندین بار به مقام وزارت و استانداری نیز رسیده بود. پدر بزرگش میرزا محمد باقر نائینی و برادرش باقر پیرنیا بود.[۲] فاطمه پس از پایان تحصیلات متوسطه، برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و بعد از گذراندن دوره تخصصی روانشناسی کودک و تسلط به زبان انگلیسی به ایران بازگشت.
[۱] وی مدت دو سال نیز در انگلستان مطالعاتی در مورد وضع اجتماعی و اقتصادی زنان داشت و پیرامون نحوه کار صلیب سرخ بین‌المللی تحقیق کرد.[۲] فاطمه پیرنیا در تاریخ 18 بهمن 1374 در تهران درگذشت و در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.[۳]
فعالیت‌های شغلی
پیرنیا در سال 1345، به سمت مشاور امور اجتماعی استانداری استان مرکزی منصوب شد. وی همچنین از اعضای انجمن زنان ایران، عضو جمعیت شیر و خورشید سرخ[۱] و دبیر کمیسیون روابط بین‌المللی شورای زنان بود. وی اولین زنی بود که از طرف دولت ایران در کنفرانس بین‌المللی کار در ژنو شرکت کرد.[۲]
فعالیت‌های سیاسی
فاطمه پیرنیا فعالیت‌های سیاسی را با عضویت در «جمعیت راه نو» و «حزب ایران نوین» آغاز کرد. وی طرفدار سیاست غرب بود و در سال 1350 به عنوان کاندیدای حزب ایران نوین در انتخابات دوره بیست و سوم قانون‌گذاری شرکت کرد و توانست با کسب 76568 رأی از مجموع 77418 رأی از اصفهان به نمایندگی مجلس شورای ملی انتخاب شود. او در مجلس عضو کمیسیون‌های امور خارجه و پست و تلگراف و تلفن بوده است.[۱]