تفاوت میان نسخه‌های «خمار»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
H-ghahremani (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
خمار /xemār/ به سرپوش زنان گفته | خمار /xemār/ به سرپوش زنان گفته می‌شود. | ||
{{TOClimit}} | {{TOClimit}} | ||
===تعریف=== | ===تعریف=== | ||
واژه‌ای است عربی مشتق از فعل خمر /xamr/ به معنای پوشاندن. به معنای [[روسری]]، [[معجر]] زنان، و یا پ‍وششی که زن سر خود را با آن می‌پوشاند و زیادی آن را آویزان می‌کند.<ref>دهخدا، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (1377). ''لغت‌نامه''. تهران: دانشگاه تهران: مؤسسه لغت‌نامه دهخدا.</ref> [https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A2%D9%88%D9%84%D9%88%D8%B3_%DA%AF%D9%84%DB%8C%D9%88%D8%B3 گلیوس] زباندان رومی که در قرن دوم میلادی می‌زیسته خمار را نوعی حجاب برای زنان توصیف می‌کند که قسمت جلوی گردن، چانه و دهان را می‌پوشاند و روی فرق سر به هم متصل می‌شود.<ref>دزی، راینهارت پیتر آن (1345). ''فرهنگ البسه مسلمانان.'' ترجمه هروی، حسینعلی''.'' تهران: انتشارات دانشگاه تهران. ص161.</ref> | |||
<br /> | <br /> | ||
===کاربرد=== | ===کاربرد=== | ||
در قرآن این واژه به صورت جمع (خمر/xomor/) در آیه 31 سوره نور به کار رفته است: «....وَلیَضرِبنَ بِخُمُرِهِنَّ علی جُیوبِِنَّ..... » معنای آن این است که به زنان دستور بده تا اطراف روسری خود را به گردن و | در قرآن این واژه به صورت جمع (خمر/xomor/) در آیه 31 سوره نور به کار رفته است: «....وَلیَضرِبنَ بِخُمُرِهِنَّ علی جُیوبِِنَّ..... » معنای آن این است که به زنان دستور بده تا اطراف روسری خود را به گردن و سینههای خود انداخته و آن را بپوشانند. طبق آنچه در تفاسیر آمده، زنان مسلمان قبل از نزول این آیه، قسمت اضافی روسری را به پشت سر میانداختند. در نتیجه گردن و قسمت بالای سینه آنان پیدا بود. با نزول آیه شریفه یاد شده، زنان موظف شدند این قسمت را نیز بپوشانند<ref>طب‍اطب‍ائ‍ی، سیدم‍ح‍م‍دح‍س‍ی‍ن (1372). ''ترجمه تفسیر المیزان''. ج 29. تهران: کانون انتشارات محمدی.</ref> به طوری که علاوه بر مو، گردن، سینه و زینتهای آن بخشها مانند گوشواره و گردنبند هم پوشیده شود.<ref>امین اصفهانی، نصرت بیگم (بی تا). ''مخزن العرفان فی تفسیر القرآن''. ج 9. اصفهان.</ref> | ||
این آیه برای وجوب حجاب زنان مورد استناد فقها قرار می‌گیرد. حداقل پوشش در نماز خمار و [[درع]] بیان شده است. به علاوه مستحب است بخشی از کفن زن خمار باشد.<ref>ص‍اح‍ب جواهر، م‍ح‍م‍دح‍س‍ن‌ب‍ن ب‍اق‍ر (--13). | این آیه برای وجوب حجاب زنان مورد استناد فقها قرار می‌گیرد. حداقل پوشش در نماز خمار و [[درع]] بیان شده است. به علاوه مستحب است بخشی از کفن زن خمار باشد.<ref>ص‍اح‍ب جواهر، م‍ح‍م‍دح‍س‍ن‌ب‍ن ب‍اق‍ر (--13). ''جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام''. ج 4. قم: جماعه المدرسین فی الحوزه العلمیه بقم، مؤسسه النشر الاسلامی. </ref> | ||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ ۳۰ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۰۴
خمار /xemār/ به سرپوش زنان گفته می‌شود.
تعریف
واژه‌ای است عربی مشتق از فعل خمر /xamr/ به معنای پوشاندن. به معنای روسری، معجر زنان، و یا پ‍وششی که زن سر خود را با آن می‌پوشاند و زیادی آن را آویزان می‌کند.[۱] گلیوس زباندان رومی که در قرن دوم میلادی می‌زیسته خمار را نوعی حجاب برای زنان توصیف می‌کند که قسمت جلوی گردن، چانه و دهان را می‌پوشاند و روی فرق سر به هم متصل می‌شود.[۲]
کاربرد
در قرآن این واژه به صورت جمع (خمر/xomor/) در آیه 31 سوره نور به کار رفته است: «....وَلیَضرِبنَ بِخُمُرِهِنَّ علی جُیوبِِنَّ..... » معنای آن این است که به زنان دستور بده تا اطراف روسری خود را به گردن و سینههای خود انداخته و آن را بپوشانند. طبق آنچه در تفاسیر آمده، زنان مسلمان قبل از نزول این آیه، قسمت اضافی روسری را به پشت سر میانداختند. در نتیجه گردن و قسمت بالای سینه آنان پیدا بود. با نزول آیه شریفه یاد شده، زنان موظف شدند این قسمت را نیز بپوشانند[۳] به طوری که علاوه بر مو، گردن، سینه و زینتهای آن بخشها مانند گوشواره و گردنبند هم پوشیده شود.[۴]
این آیه برای وجوب حجاب زنان مورد استناد فقها قرار می‌گیرد. حداقل پوشش در نماز خمار و درع بیان شده است. به علاوه مستحب است بخشی از کفن زن خمار باشد.[۵]
منابع
- ↑ دهخدا، ع‍ل‍ی‌اک‍ب‍ر (1377). لغت‌نامه. تهران: دانشگاه تهران: مؤسسه لغت‌نامه دهخدا.
- ↑ دزی، راینهارت پیتر آن (1345). فرهنگ البسه مسلمانان. ترجمه هروی، حسینعلی. تهران: انتشارات دانشگاه تهران. ص161.
- ↑ طب‍اطب‍ائ‍ی، سیدم‍ح‍م‍دح‍س‍ی‍ن (1372). ترجمه تفسیر المیزان. ج 29. تهران: کانون انتشارات محمدی.
- ↑ امین اصفهانی، نصرت بیگم (بی تا). مخزن العرفان فی تفسیر القرآن. ج 9. اصفهان.
- ↑ ص‍اح‍ب جواهر، م‍ح‍م‍دح‍س‍ن‌ب‍ن ب‍اق‍ر (--13). جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام. ج 4. قم: جماعه المدرسین فی الحوزه العلمیه بقم، مؤسسه النشر الاسلامی.
نویسنده: حکمت بروجردی