تفاوت میان نسخههای «آتش خاموش»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «دانشور آتش خاموش را به تشویق مرتضی کیوان منتشر کرد و قصه های این مجموعه قبلا در روزنامه های کیهان و مجلات بانو و آینده چاپ شده بود. سیمین دانشور نوشتن قصه های این مجموعه را از سن بیست سالگی آغاز کرده بود.<ref>پناهیفرد، سیمین (1390). ''سیمین دانشور د...» ایجاد کرد) |
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
دانشور آتش خاموش را به تشویق مرتضی کیوان منتشر کرد و قصه های این مجموعه قبلا در روزنامه های کیهان و مجلات بانو و آینده چاپ شده بود. سیمین دانشور نوشتن قصه های این مجموعه را از سن بیست سالگی آغاز کرده بود.<ref>پناهیفرد، سیمین (1390). ''سیمین دانشور در آیینهی آثارش''. تهران: سمیر. ص30.</ref> | دانشور آتش خاموش را به تشویق مرتضی کیوان منتشر کرد و قصه های این مجموعه قبلا در روزنامه های کیهان و مجلات بانو و آینده چاپ شده بود. سیمین دانشور نوشتن قصه های این مجموعه را از سن بیست سالگی آغاز کرده بود.<ref>پناهیفرد، سیمین (1390). ''سیمین دانشور در آیینهی آثارش''. تهران: سمیر. ص30.</ref> | ||
آتش خاموش مجموعه ای از شانزده داستان کوتاه که تعدادی از آنها قبلا در مطبوعات منتشر شده بود. این مجموعه، که به گفته خود دانشور یکی از داستان هایش از یک داستان کوتاه انگلیسی و هفت داستان آخرش هم از آثار اُ. هنری اقتباس شده است، هرچند از نظر ادبی ارزش چندانی ندارد، اما از نظر تاریخی بسیارمهم است: این کتاب، با همه ضعف هایش، به لحاظ تاریخی در سیر داستان نویسی معاصر اهمیت دارد؛ زیرا نخستین مجموعه داستان کوتاه زنان نویسنده در قلمرو زبان فارسی به شمار می آید.<ref>سرمشقی، فاطمه (1397). سووشون، آینه روزگار: آشنایی با جامعهشناسی ادبی و تحلیل جامعهشناختی سووشون. تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی. صص314-315.</ref> | |||
== منابع == |
نسخهٔ ۲۵ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۲۶
دانشور آتش خاموش را به تشویق مرتضی کیوان منتشر کرد و قصه های این مجموعه قبلا در روزنامه های کیهان و مجلات بانو و آینده چاپ شده بود. سیمین دانشور نوشتن قصه های این مجموعه را از سن بیست سالگی آغاز کرده بود.[۱]
آتش خاموش مجموعه ای از شانزده داستان کوتاه که تعدادی از آنها قبلا در مطبوعات منتشر شده بود. این مجموعه، که به گفته خود دانشور یکی از داستان هایش از یک داستان کوتاه انگلیسی و هفت داستان آخرش هم از آثار اُ. هنری اقتباس شده است، هرچند از نظر ادبی ارزش چندانی ندارد، اما از نظر تاریخی بسیارمهم است: این کتاب، با همه ضعف هایش، به لحاظ تاریخی در سیر داستان نویسی معاصر اهمیت دارد؛ زیرا نخستین مجموعه داستان کوتاه زنان نویسنده در قلمرو زبان فارسی به شمار می آید.[۲]