تفاوت میان نسخه‌های «غزاله علیزاده»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۳۸: | سطر ۳۸: | ||
او، گلی ترقی و شهرنوش پارسی پور را پس از سیمین دانشور، از تأثیرگذارترین داستان نویسان زن ایرانی به شمار می آورند. | او، گلی ترقی و شهرنوش پارسی پور را پس از سیمین دانشور، از تأثیرگذارترین داستان نویسان زن ایرانی به شمار می آورند. | ||
==== مرگ ==== | ==== مرگ ==== | ||
غزاله علیزاده که دچار سرطان بود چند بار اقدام به خودکشی کرد که ناموفق بود، اما سرانجام در 21 اردیبهشت 1375 در جواهر ده رامسر با طناب دار خودکشی کرد.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص373.</ref><ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص185.</ref> | غزاله علیزاده که دچار سرطان بود چند بار اقدام به خودکشی کرد که ناموفق بود، اما سرانجام در 21 اردیبهشت 1375 در جواهر ده رامسر با طناب دار خودکشی کرد.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص373.</ref><ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص185.</ref>پیکر او در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص369.</ref> | ||
نسخهٔ ۹ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۳۰
غزاله علیزاده
زندگینامه
فاطمه علیزاده هراتی معروف به غزاله علیزاده در 27 بهمن 1325 در مشهد به دنیا آمد.[۱] .او تنها فرزند خانواده بود و در خانواده ای اشرافی رشد پیدا کرد. کودکی که دوره ی کودکستان خود را در مهد شاهدخت (خیابان جم) مشهد گذراند.[۲]مادرش منیر السادات سیدی شاعر و نویسنده بود.[۳]
ازدواج
همسر اول وی بیژن الهی است که حاصل این ازدواج دختری به نام سلمی بود. علیزاده مجدداً در سال ۱۳۶۲ با محمدرضا نظام شهیدی ازدواج کرد. او همچنین دو دختر را که از بازماندگان زلزله سال ۱۳۴۱ بوئین زهرا بودند.[۴]
(http://khaneshmagazine.com/1399/05/revayate-tekrarie-nevisande/) به فرزندی پذیرفت.
تحصیلات
غزاله علیزاده دوره ی دبیرستان را در دبیرستان شاهدخت مشهد گذراند. از کلاس نهم به بعد او به دبیرستان علوم انسانی مهستی رفت و سروکارش با ادبیات، فلسفه، تاریخ و سایر علوم بود. او شاگرد زرنگی بود.[۵]
غزاله در کنکور ادبیات فارسی، فرانسه در مشهد قبول شد و حقوق و فلسفه در تهران. او ادبیات و فلسفه را دوست داشت و از دبیر فلسفه جایزه گرفت. علیزاده به خواست مادر، رشته ی حقوق را در تهران دنبال کرد و بعد برای گرفتن دکترایش به پاریس رفت. در فرانسه می گفتند او ناچار است رشته حقوق سیاسی را ادامه دهد ولی او اصرار داشت که فلسفه اشراق را ادامه دهد و چنین چیزی ممکن نبود مگر استاد این رشته را بپذیرد. پروفسور آرنالدز رییس کرسی فلسفه ی اشراق اسلامی سرانجام او را برای تحقیق در مورد فلسفه ی مولوی پذیرفت. هنگامی که در پاریس بود نیز پس از مرگ نابه هنگام پدرش دنباله ی تحقیق را رها کرد و رساله اش را هرگز ننوشت.[۶]
او از دانشگاه تهران در رشته های علوم سیاسی لیسانس گرفت و در دانشگاه سوربن فرانسه در رشته های فلسفه و سینما ادامه تحصیل داد.[۱]
به گفته خویش بیشتر اوقاتش را در دانشکده هنرهای زیبا می گذراند و از همان جا با مرتضی آوینی آشنا و دوست شده بود.[۷]
فعالیتهای ادبی
علیزاده کار ادبی خود را از دهه چهل با چاپ داستان هایی در مطبوعات زادگاهش مشهد آغاز کرد. اولین مجموعه داستانش با عنوان سفر ناگذشتنی منتشر شد که داستان هایی با اندیشه های معنایی را شامل می شود.[۸]
نزدیک به بیست سالگی، حدود سال 1347 شروع به چاپ آثارش در نشریات ادبی کرد و نخستین داستانش را در روزنامه خراسان منتشر کرد.[۹]
علیزاده سفر ناگذشتنی را در پاریس در سال 1356 می نویسد که بعدها در مجله ی نگین منتشر می شود.[۱۰]
مجموعه ی داستان های کوتاه سفر ناگذشتنی و رمان های کوتاه بعد از تابستان و دو منظره به ترتیب در سال های 1355، 1356، 1363 منتشر شده است. و خانه ادریسی ها و چهارراه را در سال های 1371، 1373 انتشار داد و در سال 1378 رمان شب های تهران منتشر شد.[۱۱]
علیزاده نخستین کتابش، بعد از تابستان را در سال 1355 چاپ می کند.[۱۲]
او، گلی ترقی و شهرنوش پارسی پور را پس از سیمین دانشور، از تأثیرگذارترین داستان نویسان زن ایرانی به شمار می آورند.
مرگ
غزاله علیزاده که دچار سرطان بود چند بار اقدام به خودکشی کرد که ناموفق بود، اما سرانجام در 21 اردیبهشت 1375 در جواهر ده رامسر با طناب دار خودکشی کرد.[۱۳][۱۴]پیکر او در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.[۱۵]
***(در حال تکمیل)
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص13.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص17.
- ↑ فرخ‌زاد، پوران (1381). کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره. ص564
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص435.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص18.
- ↑ فرخ‌زاد، پوران (1381). کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره. ص565.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص379.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص13.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص189.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص18.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص177.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص94.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص373.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص185.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص369.