چارقد

چارقد یکی از دختران مظفرالدین شاه

زنی با چارقد سفید ساده و پیراهن مخمل از عهد مظفری

چارقد/čārqad/ یکی از انواع پوشش‌­های سر زنان است. پارچه‌­ای مربع شکل و بزرگ از نخ یا ابریشم که آن را از قطر دولا کرده، با آن موی سر را پوشانده و در زیر چانه با سنجاق محکم می‌کردند.

تاریخچه

چارقد تاتاری

چارقد تاتاری

در دوره ناصرالدین شاه چارقد یکی از اصلی‌ترین پوشش زنان بود. یک پارچه نازک حریر که به شکل مربع بود را تا می‌زدند و تبدیل به یک مثلث می‌کردند و آن را طوری روی سر قرار می‌دادند که زاویه قائمه آن در پشت سر قرار می‌گرفت و دو زاویه حاده در طرفین. آن را در جلو به اندازه گردی صورت محکم می‌گرفتند و زیر چانه سنجاق می‌کردند. از جلو روی سینه و شانه‌ها تا کمر را می‌پوشاند و در پشت نیز تا کمر می­‌رسید. سنجاق از جنس طلا یا نقره یا جنس دیگری بود. زنان آن را نه تنها در مهمانی بلکه در منزل هم سر می‌کردند. رنگ آن اغلب سفید و معمولاً برودری‌دوزی شده بود. جنس آن از نخ یا ابریشم، شال یا تور و شال کشمیری بود. همسران اشراف گاه چارقدهایشان را با سنجاق‌های الماس یا یاقوت می‌بستند. گاه توپی از پارچه برای دوختن چارقد از سوی خانواده عروس به عنوان خلعتی به خانواده داماد داده می‌شد.

در برخی مناطق آن را به همراه کلاه می‌­پوشیدند و یا زنان شمالی آن را به پشت سر گره می‌زدند.

انواع

چارقد قالبی از جمله چارقدهای رایج در عصر ناصری بود که خانم‌های اندرونی شاه مخترع آن بودند و بهترین نوع آن «آفتابگردانی» خوانده می­‌شد، بدین ترتیب که سر چارقد را با نشاسته قالب می­‌گرفتند تا سفت و خوش فرم بایستد. زنان معمولاً بخش جلویی موی خود را که کوتاه بود از دو سوی صورت تا اندازه دهان بیرون می­‌گذاشتند و به آن طره می‌گفتند. همچنین با گل یا پری از جواهرات که جغه خوانده می‌شد بخشی از موی خود را که بیرون از چارقد بود سنجاق می­‌کردند.

امروزه زنان روستایی و زرتشتی همچنان چارقد بزرگی را سر می‌کنند که گاه پشت آن تا پا می‌رسد. این چارقدها معمولاً دارای طرح‌های گل درشتی است. در مناطق کردنشین استان همدان چون اسدآباد و تویسرکان سربین یا سرکی نامیده می‌شود و از جنس متقال، اطلسی، و ابریشم است. چارقد در این مناطق معمولاً به رنگ مشکی با گل‌های قرمز است. در منطقه مازندران چارقد به رنگ روشن و گل‌دار از جنس وال، ململ، چیت یا ابریشم است. گاهی آرایه‌های نقره به نام سر چنگک نیز در محل شقیقه‌ها به آن اضافه می‌شود. چارقد زنان ترکمن روسری بزرگی از پارچه‌های ساده یا گل‌دار است که معمولاً زمینه‌ای تند و سیر به رنگ‌های سبز، آبی، سیاه و گل‌های فراوانی به رنگ‌های شاد و متنوع چون زرد، قرمز و نارنجی و... دارد. دورتادور این روسری دارای شرابه‌دوزی و ریشه‌های آویزان زیبایی است که پورچوک یا پورچیک نامیده می‌شود. این روسری زیبا، به شکل مربع چهارگوشی، با ابعاد حدود 1/5×1/5 متر می‌باشد که گاهی ارتفاع آن تا ساق پاها هم می‌رسد. زنان ترکمن این روسری را از وسط تا کرده و مانند لچک سه گوش می‌کنند، سپس همچون چادر به روی سر انداخته و دو انتهای آن را در پشت شانه تا پایین پاها و یا در جلوی بدن بدون اینکه به دور گردن بپیچند، رها می‌کنند. چارقد زنان ترکمن که در بعضی نقاط بورونجوق نیز خوانده می‌شود، خود بر چندین نوع می‌باشد که معروف‌ترین و گرانبهاترین آنها تاتار نام دارد.

روسری که خانم‌های شهری سر می‌کنند نوعی چارقد کوچک است که در زیر گلو گره زده می‌شود.

منابع

نویسنده: حکمت بروجردی