تفاوت میان نسخه‌های «نادره انور»

از دانشنامه الکترونیکی زنان
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۱۴: سطر ۱۴:


<br />
<br />
===منابع===
==منابع==
[[رده:عکاسان زن]]
[[رده:عکاسان زن]]
[[رده:اولین زنان]]
[[رده:اولین زنان]]
<references />
<references />

نسخهٔ ‏۱۶ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۱۲

نادره انور نخستین بانوی ایرانی است که عکاسی را به صورت آکادمیک فراگرفت.

زندگی‌نامه

نادره انور در سال 1311 در تهران به دنیا آمد. دوره متوسطه را در دبیرستان نوربخش به تحصیل پرداخت. در هنرستان موسیقی پیانو آموخت و برای ادامه تحصیل به انگلستان و از آنجا به آلمان رفت. او در آکادمی عکاسی کلن به تحصیلاتش ادامه داد و با استادش «گونتر اشپانک» که از اساتید عکاسی در آلمان بود ازدواج کرد.

وی پیش از سفر به آلمان نیز به صورت آماتور عکاسی می­‌کرد. نادره انور اولین زنی است که به طور حرفه‌ای و با بهره­‌گیری از تحصیلات آکادمیک به عکاسی پرداخت. او نخستین عکاس ایرانی است که با تأسیس استودیو و آتلیه عکاسی به شکلی حرفه‌­ای به کار ادامه داد. او متخصص عکاسی پرتره است.

نادره انور در بازگشت به ایران به همراه همسرش به مدت دو سال در زمینه عکاسی تاریخی، قطعات موزه‌ای، اشیای باستانی و طبیعت به فعالیت پرداختند. پس از دو سال از همسر آلمانی خود جدا شد و به استخدام شرکت ملی نفت ایران درآمد و به عنوان کارمند روابط عمومی به عکاسی از مناطق نفت خیز کشور مشغول شد. در کنار این فعالیت­‌ها نادره انور به عکاسی از طبیعت و پرتره نیز سرگرم بود. او به تدریج با نوآوری‌های متعدد شیوه‌­های مختلفی برای عکاسی عرضه کرد. برای اولین بار چاپ تابلو «ترنس پرنسی» که حاصل عکاسی از مجتمع­‌های صنعتی بزرگ بود توسط انور به شرکت کداک سفارش داده شد. این تابلو 30 متری و رنگی در نخستین نمایشگاه بین‌المللی به معرض نمایش گذاشته شد.

نادره انور پس از ازدواج با مهندس منصور رفعت استودیو عکاسی خود را پس از ده سال فعالیت در سال 1352 تعطیل کرد و از شرکت نفت نیز بازخرید شد. وی در سال 1361 به فرانسه مهاجرت کرده و در آنجا استودیویی راه‌اندازی کرد که به مدت 10 سال فعال بود. در فرانسه دو نمایشگاه از مناظر و پرتره­‌هایی از ترکمن و بام‌­های کاشان برگزار کرد. با تعطیلی استودیو، نادره در باغچه­‌ای خارج از پاریس با تمرکز بر روی پرتره و به ویژه کودکان به کار عکاسی ادامه داد.

وی سال­‌هایی که در ایران بود با عضویت در سازمان زنان در چارچوب مبارزه با بی‌سوادی به روستاها و نقاط دور دست ایران سفر کرد. پرتره­‌های به یاد ماندنی یادگاری­ این سفرهاست.[۱]


منابع

  1. دژم، عذرا (1384). اولین زنان. تهران: علم. صص68-69.