تفاوت میان نسخه‌های «غزاله علیزاده»
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
Boroujerdi (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۶: | سطر ۶: | ||
==== ازدواج ==== | ==== ازدواج ==== | ||
همسر اول غزاله بیژن الهی و حاصل این ازدواج دختری به نام سلمی بود. اما این ازدواج به جدایی انجامید و غزاله مجدداً در سال ۱۳۶۲ با محمدرضا نظام شهیدی ازدواج کرد. او همچنین دو دختر را که از بازماندگان زلزله سال ۱۳۴۱ بوئین زهرا بودند.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص435.</ref> | همسر اول غزاله بیژن الهی و حاصل این ازدواج دختری به نام سلمی بود. اما این ازدواج به جدایی انجامید و غزاله مجدداً در سال ۱۳۶۲ با محمدرضا نظام شهیدی ازدواج کرد. او همچنین دو دختر را که از بازماندگان زلزله سال ۱۳۴۱ بوئین زهرا بودند به فرزندی پذیرفت.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص435.</ref> | ||
(<nowiki>http://khaneshmagazine.com/1399/05/revayate-tekrarie-nevisande/</nowiki>) | (<nowiki>http://khaneshmagazine.com/1399/05/revayate-tekrarie-nevisande/</nowiki>). | ||
==== تحصیلات ==== | ==== تحصیلات ==== | ||
غزاله علیزاده دوره ی دبیرستان را در دبیرستان شاهدخت مشهد گذراند. از کلاس نهم به بعد به دبیرستان علوم انسانی مهستی رفت.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص18.</ref>غزاله که به ادبیات، فلسفه و تاریخ علاقه خاصی داشت در کنکور، ادبیات فارسی، فرانسه در مشهد قبول شد و حقوق و فلسفه در تهران. علیزاده به خواست مادر، رشته ی حقوق را در تهران دنبال کرد و بعد برای گرفتن دکترا به پاریس رفت. در فرانسه اصرار داشت که فلسفه اشراق را ادامه دهد. پروفسور آرنالدز رئیس کرسی فلسفه ی اشراق اسلامی او را برای تحقیق در | غزاله علیزاده دوره ی دبیرستان را در دبیرستان شاهدخت مشهد گذراند. از کلاس نهم به بعد به دبیرستان علوم انسانی مهستی رفت.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص18.</ref>غزاله که به ادبیات، فلسفه و تاریخ علاقه خاصی داشت در کنکور، ادبیات فارسی، فرانسه در مشهد قبول شد و حقوق و فلسفه در تهران. علیزاده به خواست مادر، رشته ی حقوق را در تهران دنبال کرد و بعد برای گرفتن دکترا به پاریس رفت. در فرانسه اصرار داشت که فلسفه اشراق را ادامه دهد. پروفسور آرنالدز رئیس کرسی فلسفه ی اشراق اسلامی او را برای تحقیق در فلسفه ی مولوی پذیرفت، اما مرگ نابه هنگام پدرش سبب شد تحقیق را نیمه کاره رها کند و نتواند دکترایش را به پایان برساند.<ref>فرخ‌زاد، پوران (1381). ''کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز''. تهران: قطره. ص565.</ref> | ||
=== فعالیتهای ادبی === | === فعالیتهای ادبی === | ||
علیزاده نویسندگی را از دهه چهل با چاپ داستان هایی در مطبوعات مشهد از جمله روزنامه خراسان آغاز کرد.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص13.</ref><ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص189.</ref> او در پاریس ''سفر ناگذشتنی'' را در سال 1356 نوشت که بعدها در مجله ی نگین منتشر شد.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص18.</ref> | |||
مجموعه ی داستان های کوتاه ''سفر ناگذشتنی'' و رمان های کوتاه ''بعد از تابستان'' و ''دو منظره'' به ترتیب در سال های 1355، 1356، 1363 منتشر شد و ''خانه ادریسی ها'' و ''چهارراه'' را در سال های 1371، 1373 انتشار داد و در سال 1378 رمان ''شب های تهران'' منتشر شد.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص177.</ref>علیزاده از نخستین اعضای کانون نویسندگان اول بود. علیزاده، [[گلی ترقی]] و [[شهرنوش پارسی‌پور]] را پس از [[سیمین دانشور]]، در زمره تأثیرگذارترین داستان نویسان زن ایرانی به شمار می آورند. | |||
مجموعه ی داستان های کوتاه ''سفر ناگذشتنی'' و رمان های کوتاه ''بعد از تابستان'' و ''دو منظره'' به ترتیب در سال های 1355، 1356، 1363 منتشر | |||
علیزاده نخستین | |||
=== ویژگی آثار === | === ویژگی آثار === | ||
آثار غزاله را به دو دسته میتوان تقسیم کرد. آثاری که پیش از مرگ او به چاپ | آثار غزاله علیزاده را به دو دسته میتوان تقسیم کرد. آثاری که پیش از مرگ او به چاپ رسید (سفر ناگذشتنی، دو منظره، خانه ادریسی ها و چهارراه) و آثاری که پس از مرگ او به همت انتشارات توس منتشر شد (تالارها، شب های تهران و دو داستان کوتاه و بلند سفر اعشار و کشتی عروس). یکی از ویژگی های آثار داستانی علیزاده، فصل بندی بودن آثار او است. علیزاده داستان کوتاه به معنای امروزی و دیروزی آن نمی نوشته و داستان های او (به جز شجره ی طیبه و خانه ی اعشار) از لحاظ حجم و مضمون در قالب داستان بلند قرار می گیرند. وجود این فصل بندی های متوالی به نمایشی تر کردن آثار او و به تغییر منظر و نظرگاه در داستان به او کمک می کرده است. یکی دیگر از ویژگی های علیزاده در داستان نویسی، تفسیرپذیری و لایه دار بودن آثار اوست.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. صص192-193.</ref>علیزاده علیرغم توصیفات واقع گرایانه کارهایش به سوررئالیسم گرایش دارد. این تمایل در ''سفر ناگذشتنی'' در اوج است. علیزاده در این مجموعه داستان خود سه گانه ی ''شجره ی طیبه''، ''پاندارا، با انار و با ترنج از شاخ سیب'' را هستی می بخشد. او در این مجموعه توجه و نگاهی عمیق به دنیای آرمانی و آرمانشهر خود دارد. این اثر با تکیه بر ادبیات کهن و عرفان شرقی نگاشته شده است. <ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص19.</ref>فصل مشترک چهار داستان این مجموعه، که همه کیفیتی تمثیلی و نمادین دارند،<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص177.</ref> سفری است که شخصیت ها ناگزیر از رفتن بدان هستند. این داستان ها روایتی امروزین از اساطیر و انگاره های ازلی همچون پاندورا، جستجو و بی قراری آدمی برای بهشت، یافتن آن و نیز مرغ سعادت است. برگشت به عقب، تکنیک عمده مورد استفاده علیزاده است. با این شیوه روایت، او همچون شهرزاد قصه گو دریچه ای به روی هزار و یک شب داستان می گشاید تا زنده بماند.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص96.</ref> | ||
اثر بعدی او ''بعد از تابستان'' با حال و هوایی از رویا تا واقعیت را شامل می شود.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. صص13-14.</ref>علیزاده در دو رمان ''خانه ادریسی ها و شب های تهران'' زنان را در مواجهه با حادترین مسائل اجتماعی مثل انقلاب، جلوه گر می سازد و سایه روشن های ظریف واقعیت را نشان می دهد.<ref>میرع‍اب‍دی‍ن‍ی، ح‍س‍ن (1401). ''دختران شهرزاد: زنان نویسنده ایرانی''. ویراستار احمد سمیعی گیلانی. تهران: نشر چشمه. ص26.</ref> | اثر بعدی او ''بعد از تابستان'' با حال و هوایی از رویا تا واقعیت را شامل می شود.<ref>دهباشی، علی (1400). ''شناختنامه غزاله علیزاده''. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. صص13-14.</ref>علیزاده در دو رمان ''خانه ادریسی ها و شب های تهران'' زنان را در مواجهه با حادترین مسائل اجتماعی مثل انقلاب، جلوه گر می سازد و سایه روشن های ظریف واقعیت را نشان می دهد.<ref>میرع‍اب‍دی‍ن‍ی، ح‍س‍ن (1401). ''دختران شهرزاد: زنان نویسنده ایرانی''. ویراستار احمد سمیعی گیلانی. تهران: نشر چشمه. ص26.</ref> | ||
نسخهٔ ۹ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۱۴
غزاله علیزاده (1325- 1375) داستان نویس چپگرا و از اعضای کانون نویسندگان بود.
زندگینامه
فاطمه علیزاده هراتی معروف به غزاله علیزاده در 27 بهمن 1325 در مشهد به دنیا آمد.[۱] .او تنها فرزند خانواده بود و در خانواده ای اشرافی رشد پیدا کرد. [۲]مادرش منیر السادات سیدی شاعر و نویسنده بود.[۳]
ازدواج
همسر اول غزاله بیژن الهی و حاصل این ازدواج دختری به نام سلمی بود. اما این ازدواج به جدایی انجامید و غزاله مجدداً در سال ۱۳۶۲ با محمدرضا نظام شهیدی ازدواج کرد. او همچنین دو دختر را که از بازماندگان زلزله سال ۱۳۴۱ بوئین زهرا بودند به فرزندی پذیرفت.[۴]
(http://khaneshmagazine.com/1399/05/revayate-tekrarie-nevisande/).
تحصیلات
غزاله علیزاده دوره ی دبیرستان را در دبیرستان شاهدخت مشهد گذراند. از کلاس نهم به بعد به دبیرستان علوم انسانی مهستی رفت.[۵]غزاله که به ادبیات، فلسفه و تاریخ علاقه خاصی داشت در کنکور، ادبیات فارسی، فرانسه در مشهد قبول شد و حقوق و فلسفه در تهران. علیزاده به خواست مادر، رشته ی حقوق را در تهران دنبال کرد و بعد برای گرفتن دکترا به پاریس رفت. در فرانسه اصرار داشت که فلسفه اشراق را ادامه دهد. پروفسور آرنالدز رئیس کرسی فلسفه ی اشراق اسلامی او را برای تحقیق در فلسفه ی مولوی پذیرفت، اما مرگ نابه هنگام پدرش سبب شد تحقیق را نیمه کاره رها کند و نتواند دکترایش را به پایان برساند.[۶]
فعالیتهای ادبی
علیزاده نویسندگی را از دهه چهل با چاپ داستان هایی در مطبوعات مشهد از جمله روزنامه خراسان آغاز کرد.[۷][۸] او در پاریس سفر ناگذشتنی را در سال 1356 نوشت که بعدها در مجله ی نگین منتشر شد.[۹]
مجموعه ی داستان های کوتاه سفر ناگذشتنی و رمان های کوتاه بعد از تابستان و دو منظره به ترتیب در سال های 1355، 1356، 1363 منتشر شد و خانه ادریسی ها و چهارراه را در سال های 1371، 1373 انتشار داد و در سال 1378 رمان شب های تهران منتشر شد.[۱۰]علیزاده از نخستین اعضای کانون نویسندگان اول بود. علیزاده، گلی ترقی و شهرنوش پارسی‌پور را پس از سیمین دانشور، در زمره تأثیرگذارترین داستان نویسان زن ایرانی به شمار می آورند.
ویژگی آثار
آثار غزاله علیزاده را به دو دسته میتوان تقسیم کرد. آثاری که پیش از مرگ او به چاپ رسید (سفر ناگذشتنی، دو منظره، خانه ادریسی ها و چهارراه) و آثاری که پس از مرگ او به همت انتشارات توس منتشر شد (تالارها، شب های تهران و دو داستان کوتاه و بلند سفر اعشار و کشتی عروس). یکی از ویژگی های آثار داستانی علیزاده، فصل بندی بودن آثار او است. علیزاده داستان کوتاه به معنای امروزی و دیروزی آن نمی نوشته و داستان های او (به جز شجره ی طیبه و خانه ی اعشار) از لحاظ حجم و مضمون در قالب داستان بلند قرار می گیرند. وجود این فصل بندی های متوالی به نمایشی تر کردن آثار او و به تغییر منظر و نظرگاه در داستان به او کمک می کرده است. یکی دیگر از ویژگی های علیزاده در داستان نویسی، تفسیرپذیری و لایه دار بودن آثار اوست.[۱۱]علیزاده علیرغم توصیفات واقع گرایانه کارهایش به سوررئالیسم گرایش دارد. این تمایل در سفر ناگذشتنی در اوج است. علیزاده در این مجموعه داستان خود سه گانه ی شجره ی طیبه، پاندارا، با انار و با ترنج از شاخ سیب را هستی می بخشد. او در این مجموعه توجه و نگاهی عمیق به دنیای آرمانی و آرمانشهر خود دارد. این اثر با تکیه بر ادبیات کهن و عرفان شرقی نگاشته شده است. [۱۲]فصل مشترک چهار داستان این مجموعه، که همه کیفیتی تمثیلی و نمادین دارند،[۱۳] سفری است که شخصیت ها ناگزیر از رفتن بدان هستند. این داستان ها روایتی امروزین از اساطیر و انگاره های ازلی همچون پاندورا، جستجو و بی قراری آدمی برای بهشت، یافتن آن و نیز مرغ سعادت است. برگشت به عقب، تکنیک عمده مورد استفاده علیزاده است. با این شیوه روایت، او همچون شهرزاد قصه گو دریچه ای به روی هزار و یک شب داستان می گشاید تا زنده بماند.[۱۴]
اثر بعدی او بعد از تابستان با حال و هوایی از رویا تا واقعیت را شامل می شود.[۱۵]علیزاده در دو رمان خانه ادریسی ها و شب های تهران زنان را در مواجهه با حادترین مسائل اجتماعی مثل انقلاب، جلوه گر می سازد و سایه روشن های ظریف واقعیت را نشان می دهد.[۱۶]
جوایز
در سال 1373 داوران مجله ادبی گردون جایزه بهترین داستان کوتاه را به کتاب چهارراه غزاله علیزاده اهدا کردند.[۱۷]رمان دو جلدی خانه ی ادریسی ها سه سال پس از مرگش، موفق به دریافت جایزه بیست سال داستان نویسی از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شد.[۱۸]
.
http://khaneshmagazine.com/1399/05/revayate-tekrarie-nevisande/
مرگ
غزاله علیزاده که دچار سرطان بود چند بار اقدام به خودکشی کرد که ناموفق بود، اما سرانجام در 21 اردیبهشت 1375 در جواهر ده رامسر با طناب دار خودکشی کرد.[۱۹][۲۰]پیکر او در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.[۲۱]
***(در حال تکمیل)
منابع
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص13.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص17.
- ↑ فرخ‌زاد، پوران (1381). کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره. ص564
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص435.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص18.
- ↑ فرخ‌زاد، پوران (1381). کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره. ص565.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص13.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص189.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص18.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص177.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. صص192-193.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص19.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص177.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص96.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. صص13-14.
- ↑ میرع‍اب‍دی‍ن‍ی، ح‍س‍ن (1401). دختران شهرزاد: زنان نویسنده ایرانی. ویراستار احمد سمیعی گیلانی. تهران: نشر چشمه. ص26.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص187.
- ↑ فرخ‌زاد، پوران (1381). کارنمای زنان کارای ایران، از دیروز تا امروز. تهران: قطره. ص565
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص373.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص185.
- ↑ دهباشی، علی (1400). شناختنامه غزاله علیزاده. به کوشش علی دهباشی، مهدی کریمی. تهران: رازگو. ص369.